Αυτοί που συνέδεσαν το «μέλλον» της χώρας με το νέο πρωθυπουργό κ.Παπαδήμο και την πρόθεσή του για εκταμίευση της δόσης, ας μη ξεχνούν την προυπόθεση που είναι το «παρόν» να έχει την δυνατότητα να πληρώσει. Η προοπτική για το μέλλον μας έχει ανάγκη να εφεύρει άλλα πρότυπα επιβίωσης από αυτά του άμεσου παρελθόντος. Μετά από μια σειρά δημαγωγών ηγετών επιλέξαμε ένα τεχνοκράτη, καταστρατηγώντας δημοκρατικές διαδικασίες. Η ανάγκη είναι ισχυρότερη της δημοκρατίας φώναξαν οι υπέρμαχοι του μνημονίου. Η ανάγκη ωθεί σε λάθος διαβήματα φώναξαν οι κατήγοροι της. Οι πραγματικές ανάγκες μας είναι πολύ λίγες σε σχέση με όλες τις φανταστικές που θέλουν να μας εμφανίσουν ως απαραίτητες, λένε οι σκεπτικιστές.
Όλα περιστράφηκαν και υποτάχθηκαν γύρω από μια ανάγκη. Στο έργο του «Πολιτεία» ο Πλάτων παρουσιάζει την θεά Ανάγκη να στηρίζει στα γόνατά της αδαμάντινη άτρακτο μέσα στην οποία περιστρέφεται το Σύμπαν. Όταν λοιπόν οι ευρωπαικές εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδα την λέξη «Χάος» θα έπρεπε να ερευνήσουν ότι στην μυθολογία κατά την Ορφική θεολογία το Χάος είναι παιδί της Αδράστειας (=αναπόδραστης/αναπόφευκτης ανάγκης) και του Ηρακλή. Κατά τους αρχαίους φιλοσόφους, ο μεν Πλάτων θεωρεί τη θεά Ανάγκη ως μητέρα των Μοιρών, ο δε Πλούταρχος ως μητέρα της Αδράστειας.
Ένας από τους πρωτεργάτες της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωζώνη καλείται σήμερα να εδραιώσει στους Ευρωπαίους εταίρους μας την ανάγκη της χώρα μας στην συνέχεια της ευρωπαικής της πορείας και στην εφαρμογή των αποφάσεων της 27ης Οκτωβρίου –αν και κατηγορείται από πολλούς ως συμμέτοχος στην ιστορία των πλαστών στοιχείων που απέστειλλε τότε η χώρα μας στην ΕΕ- Πολύ πιθανό όμως να συνέβη και το αντίστροφο, να εδραιώσει δηλαδή στους έλληνες πολίτες για λογαριασμό των Ευρωπαίων ηγετών την πεποίθηση -που κλονίστηκε- ότι η ευρωπαική της πορεία είναι μονόδρομος. Ότι και να συμβαίνει «ανάγκα και οι θεοί πείθονται» .
Μετά από λίγες μέρες διακυβέρνησης της θετής αυτής και κουτσής, συνέβη το εξής οξύμωρο. Ό Έλληνας που πάντα πίστευε ότι ο διπλανός του ήταν πάντα πιο ευτυχισμένος άλλαξε. Αυτός που δεν θα συναινούσε ποτέ σε μια αλλαγή νοοτροπίας –αυτής της ανακάλυψης της αλήθειας που γνώριζε αλλά δεν τολμούσε να φωνάξει – δέχτηκε να συμπαρασταθεί συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα της «ανάγκης» της δικής του αλλά και του γείτονα, καταρρίπτοντας ρεκόρ αυτοθυσίας. Δέχτηκε τις μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, τα χαράτσια χωρίς κοινωνικά κριτήρια, περνώντας στην αντιπέρα όχθη, αφού πρώτα το νερό τον ψυχροέλουσε μέχρι το κόκκαλο. Απελπισμένος αφέθηκε στα χέρια του τεχνοκράτη παραγκωνίζοντας όλες τις δημοκρατικές φωνές των προγόνων του. Προφανώς έκανε μια συζήτηση με την συνείδηση του, τον εαυτό του ίσως και με τον Θεό και σκέφτηκε «εδώ που είμαι τώρα αποκαμωμένος από τα λάθη και τις αδυναμίες μου ας διορθώσω ότι μπορώ, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να είναι όλο αυτό μια ανοησία, αλλά μήπως έχω και τίποτα καλύτερο? Ο πόνος μπορεί να είναι εφήμερος..η ελπίδα μπορεί να γίνει δωρεά της τύχης»
Το τίμημα είναι μεγάλο. Οι αγορές τρέφονται καιρό τώρα από τις σάρκες της χώρας τους και οι έλληνες είτε υπέρμαχοι του καπιταλισμού είτε του κουμμουνισμού έγιναν τα θύματά της και οι μυλόπετρες της κερδοσκοπίας τους. Η Πολιτεία οφείλει να αντιδρά στην εκμετάλλευση και να επεμβαίνει όπου το κοινωνικό συμφέρον το επιβάλλει. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια - είναι αναγκασμένη?- γίνεται μια μηχανή ειδική που καταπιέζει τους ασθενέστερους για να επιβιώσουν οι ισχυροί? Όταν ρίχνει στον Καιάδα αυτούς που δεν πρόκειται να ανταπεξέλθουν στον επερχόμενο οικονομικό πόλεμο κρατώντας ζωντανούς αυτούς –που υποτίθεται- έχουν την δυνατότητα να τον κερδίσουν? Όταν «ζητάει» μόνο από τους επιχειρηματίες που έχουν πτωχεύσει τους διαφυγόντες φόρους, από φαντάσματα δηλαδή μόνο για το θεαθήναι και δεν ακουμπά τους υγιείς με τον φόβο των τραπεζιτών που ακούει « όσο είναι ζωντανός ο επιχειρηματίας, ελπίζω». Η συντριβή των συνταξιούχων και ανήμπορων είναι η κατάληξη κοινωνικού νόμου ή το τέλος ενός κράτους πρόνοιας? Ο ανθρωπισμός σταματάει στα όραμα της ενωμένης Ευρώπης που ψυχορραγεί? Αν η εξάλειψη της ανάγκης που ταυτίζεται με την αυτοσυντήρηση ικανοποιείται με αγαθά, οι συναισθηματικές ανάγκες ενός πολίτη ακουμπούν στον όρο κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χειρότερο για ένα πολίτη, από το να βλέπει την ευημερία κάποιων συμπολιτών του, που στήθηκε εις βάρος του με ψέμα και απάτη, όταν ο ίδιος ασθενεί οικονομικά βαριά.
Τα πειστικά επιχειρήματα για την αναγκαιότητα θυσιών πέρα από τις δυνάμεις μας, μπορεί να συντηρούν επιχειρήσεις, πολυεθνικές και συμφέροντα μόνο. Οι καλές προθέσεις –που κάποτε η ιστορία οφείλει να τις κρίνει – κάνουν καλό μόνο στην υστεροφημία των ηγετών. Αυτοί που σηκώνονται κάθε μέρα για την δουλειά και δεν ξέρουν αύριο αν θα την έχουν, που το εισόδημά τους δεν είναι βέβαιο τον επόμενο μήνα, που τα παιδιά τους δεν έχουν βιβλία, που έχουν άνεργους και άρρωστους στο σπίτι, δεν ξέρουν αν τα νοσοκομεία έχουν όλα τα απαραίτητα υλικά για να τους φροντίσει, είναι φτωχοί. Μόνο που δεν το ξέρουν. Η πολιτεία οφείλει να τους το πει και να θυσιάσει ισότιμα ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων των παροικούντων σε ελβετικές τράπεζες, ώστε να αποτρέψει την επιστροφή τους στην πατρίδα ως μάνα εξ ουρανού. Να εξιλεωθεί με την μέχρι σήμερα ανικανότητά της δημοπράττοντας με ξεκάθαρους διαφανείς και επικερδείς όρους τον φυσικό της πλούτο. Να νοικοκυρέψει τις δημόσιες δαπάνες που ακόμα καλά κρατούν και να καταπολεμήσει την διαφθορά πρώτα μέσα από τους δικούς της ανθρώπους και υπουργεία. Ο καπνός που φαίνεται ότι υπάρχει, μπορεί να γίνει φωτιά ανεξέλεγκτη. Αν δεν το κάνει αυτή η κυβέρνηση η δοτή, η «συναινετική», δεν θα το κάνει καμία άλλη και σίγουρα δεν θα θέλει να το κάνει ο όχλος… Να επιβάλει φορολογίες «κοινωνικής αλληλεγγύης» σε επιχειρήσεις που τόσο καιρό ευημερούσαν με την δική της «βοήθεια» και σήμερα είναι υγιείς, με την ίδια ευκολία που ανατρέχει σε αφαίμαξη ασθενών εισοδήματων, για να ζήσουν όλοι με ασφάλεια και ελευθερία . Ο στόχος της δεν είναι η εκταμίευση της 6ης δόσης –γιατί τέτοιες θα υπάρξουν στην συνέχεια πολλές και φυσικά για καθεμιά από τις επόμενες δεν θα μπορέσουμε να φωνάζουμε εθνοσωτήρα- αλλά το συμμάζεμα με κοινωνικά ακριβοδίκαια ανθρωπιστικά κριτήρια και το θάνατο του πελατειακού κράτους.
Η ανάγκη για αυτοσυντήρηση δίνει εξαιρετική δύναμη στους ανθρώπους που προτρέχει της λογικής, δεν ενδιαφέρεται για δικαιοσύνη, δεν γνωρίζει όρια. Η ανάγκη είναι η ρίζα πολλών κακών, είναι ακατανίκητη και είναι ισχυρότερη από οποιαδήποτε προσωπικότητα. Μπορεί να γίνει τσουνάμι που θα συμπαρασύρει μαζί της κάθε όνειρο για ευημερία και ανάπτυξη. Η ανάγκη όρισε όλα αυτά τα χρόνια την ιστορία και την ύπαρξη των Ελλήνων. Και η σιωπή είναι εκκωφαντική και πρέπει να φοβίζει. Και η βίαιη καταστολή της θα είναι η ταφόπλακα που θα μας πλακώσει όλους. Ας το έχουν υπόψη τους… Αν σήμερα δεν υπάρχει ένα σπίτι χωρίς άνεργο δεν υπάρχει και ούτε ένα χωρίς πρόσβαση στην πληροφόρηση μέσω ιντερνετ. Και μέσα εκεί η ανάγκη κραυγάζει…
Marsupial Centaurs του Dali
ο Dali εφηύρε και εφάρμοσε στους πίνακές του τη λεγόμενη παρανοϊκή- κριτική μέθοδο (the paranoiac-critical method), την οποία και περιέγραψε ως ''αυτόματη μέθοδος της μη λογικής γνώσης βασισμένη στην κριτική και συστηματική αντικειμενικότητα των σχέσεων κι ερμηνειών φαινομένων παράνοιας. Ο ίδιος ο Dali, εφαρμόζοντας την παραπάνω μέθοδό του στη ζωγραφική, κατάφερε να αναπαραστήσει στους πίνακες τις περίφημες διπλές ή πολλαπλές μορφές. Πρώτο παράδειγμα ο συγκεκριμένος πίνακας.
Όταν ρωτήθηκε γιατί οι κένταυροι ήταν γεμάτοι με οπές, απάντησε ότι οι τρύπες είναι σαν αερόστατα, μονάχα πιο ασφαλείς. Η ανάγκη ωστόσο του Dali για τις τρύπες, προέρχεται από την προσκόλησή του στον ενδομήτριο παράδεισο. Με την ευρύτερη βέβαια έννοια, καθότι κατά βάθος και κατ' επέκταση όλοι μας ανήκουμε στις τρύπες..
Όλα περιστράφηκαν και υποτάχθηκαν γύρω από μια ανάγκη. Στο έργο του «Πολιτεία» ο Πλάτων παρουσιάζει την θεά Ανάγκη να στηρίζει στα γόνατά της αδαμάντινη άτρακτο μέσα στην οποία περιστρέφεται το Σύμπαν. Όταν λοιπόν οι ευρωπαικές εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδα την λέξη «Χάος» θα έπρεπε να ερευνήσουν ότι στην μυθολογία κατά την Ορφική θεολογία το Χάος είναι παιδί της Αδράστειας (=αναπόδραστης/αναπόφευκτης ανάγκης) και του Ηρακλή. Κατά τους αρχαίους φιλοσόφους, ο μεν Πλάτων θεωρεί τη θεά Ανάγκη ως μητέρα των Μοιρών, ο δε Πλούταρχος ως μητέρα της Αδράστειας.
Ένας από τους πρωτεργάτες της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωζώνη καλείται σήμερα να εδραιώσει στους Ευρωπαίους εταίρους μας την ανάγκη της χώρα μας στην συνέχεια της ευρωπαικής της πορείας και στην εφαρμογή των αποφάσεων της 27ης Οκτωβρίου –αν και κατηγορείται από πολλούς ως συμμέτοχος στην ιστορία των πλαστών στοιχείων που απέστειλλε τότε η χώρα μας στην ΕΕ- Πολύ πιθανό όμως να συνέβη και το αντίστροφο, να εδραιώσει δηλαδή στους έλληνες πολίτες για λογαριασμό των Ευρωπαίων ηγετών την πεποίθηση -που κλονίστηκε- ότι η ευρωπαική της πορεία είναι μονόδρομος. Ότι και να συμβαίνει «ανάγκα και οι θεοί πείθονται» .
Μετά από λίγες μέρες διακυβέρνησης της θετής αυτής και κουτσής, συνέβη το εξής οξύμωρο. Ό Έλληνας που πάντα πίστευε ότι ο διπλανός του ήταν πάντα πιο ευτυχισμένος άλλαξε. Αυτός που δεν θα συναινούσε ποτέ σε μια αλλαγή νοοτροπίας –αυτής της ανακάλυψης της αλήθειας που γνώριζε αλλά δεν τολμούσε να φωνάξει – δέχτηκε να συμπαρασταθεί συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα της «ανάγκης» της δικής του αλλά και του γείτονα, καταρρίπτοντας ρεκόρ αυτοθυσίας. Δέχτηκε τις μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, τα χαράτσια χωρίς κοινωνικά κριτήρια, περνώντας στην αντιπέρα όχθη, αφού πρώτα το νερό τον ψυχροέλουσε μέχρι το κόκκαλο. Απελπισμένος αφέθηκε στα χέρια του τεχνοκράτη παραγκωνίζοντας όλες τις δημοκρατικές φωνές των προγόνων του. Προφανώς έκανε μια συζήτηση με την συνείδηση του, τον εαυτό του ίσως και με τον Θεό και σκέφτηκε «εδώ που είμαι τώρα αποκαμωμένος από τα λάθη και τις αδυναμίες μου ας διορθώσω ότι μπορώ, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να είναι όλο αυτό μια ανοησία, αλλά μήπως έχω και τίποτα καλύτερο? Ο πόνος μπορεί να είναι εφήμερος..η ελπίδα μπορεί να γίνει δωρεά της τύχης»
Το τίμημα είναι μεγάλο. Οι αγορές τρέφονται καιρό τώρα από τις σάρκες της χώρας τους και οι έλληνες είτε υπέρμαχοι του καπιταλισμού είτε του κουμμουνισμού έγιναν τα θύματά της και οι μυλόπετρες της κερδοσκοπίας τους. Η Πολιτεία οφείλει να αντιδρά στην εκμετάλλευση και να επεμβαίνει όπου το κοινωνικό συμφέρον το επιβάλλει. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια - είναι αναγκασμένη?- γίνεται μια μηχανή ειδική που καταπιέζει τους ασθενέστερους για να επιβιώσουν οι ισχυροί? Όταν ρίχνει στον Καιάδα αυτούς που δεν πρόκειται να ανταπεξέλθουν στον επερχόμενο οικονομικό πόλεμο κρατώντας ζωντανούς αυτούς –που υποτίθεται- έχουν την δυνατότητα να τον κερδίσουν? Όταν «ζητάει» μόνο από τους επιχειρηματίες που έχουν πτωχεύσει τους διαφυγόντες φόρους, από φαντάσματα δηλαδή μόνο για το θεαθήναι και δεν ακουμπά τους υγιείς με τον φόβο των τραπεζιτών που ακούει « όσο είναι ζωντανός ο επιχειρηματίας, ελπίζω». Η συντριβή των συνταξιούχων και ανήμπορων είναι η κατάληξη κοινωνικού νόμου ή το τέλος ενός κράτους πρόνοιας? Ο ανθρωπισμός σταματάει στα όραμα της ενωμένης Ευρώπης που ψυχορραγεί? Αν η εξάλειψη της ανάγκης που ταυτίζεται με την αυτοσυντήρηση ικανοποιείται με αγαθά, οι συναισθηματικές ανάγκες ενός πολίτη ακουμπούν στον όρο κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χειρότερο για ένα πολίτη, από το να βλέπει την ευημερία κάποιων συμπολιτών του, που στήθηκε εις βάρος του με ψέμα και απάτη, όταν ο ίδιος ασθενεί οικονομικά βαριά.
Τα πειστικά επιχειρήματα για την αναγκαιότητα θυσιών πέρα από τις δυνάμεις μας, μπορεί να συντηρούν επιχειρήσεις, πολυεθνικές και συμφέροντα μόνο. Οι καλές προθέσεις –που κάποτε η ιστορία οφείλει να τις κρίνει – κάνουν καλό μόνο στην υστεροφημία των ηγετών. Αυτοί που σηκώνονται κάθε μέρα για την δουλειά και δεν ξέρουν αύριο αν θα την έχουν, που το εισόδημά τους δεν είναι βέβαιο τον επόμενο μήνα, που τα παιδιά τους δεν έχουν βιβλία, που έχουν άνεργους και άρρωστους στο σπίτι, δεν ξέρουν αν τα νοσοκομεία έχουν όλα τα απαραίτητα υλικά για να τους φροντίσει, είναι φτωχοί. Μόνο που δεν το ξέρουν. Η πολιτεία οφείλει να τους το πει και να θυσιάσει ισότιμα ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων των παροικούντων σε ελβετικές τράπεζες, ώστε να αποτρέψει την επιστροφή τους στην πατρίδα ως μάνα εξ ουρανού. Να εξιλεωθεί με την μέχρι σήμερα ανικανότητά της δημοπράττοντας με ξεκάθαρους διαφανείς και επικερδείς όρους τον φυσικό της πλούτο. Να νοικοκυρέψει τις δημόσιες δαπάνες που ακόμα καλά κρατούν και να καταπολεμήσει την διαφθορά πρώτα μέσα από τους δικούς της ανθρώπους και υπουργεία. Ο καπνός που φαίνεται ότι υπάρχει, μπορεί να γίνει φωτιά ανεξέλεγκτη. Αν δεν το κάνει αυτή η κυβέρνηση η δοτή, η «συναινετική», δεν θα το κάνει καμία άλλη και σίγουρα δεν θα θέλει να το κάνει ο όχλος… Να επιβάλει φορολογίες «κοινωνικής αλληλεγγύης» σε επιχειρήσεις που τόσο καιρό ευημερούσαν με την δική της «βοήθεια» και σήμερα είναι υγιείς, με την ίδια ευκολία που ανατρέχει σε αφαίμαξη ασθενών εισοδήματων, για να ζήσουν όλοι με ασφάλεια και ελευθερία . Ο στόχος της δεν είναι η εκταμίευση της 6ης δόσης –γιατί τέτοιες θα υπάρξουν στην συνέχεια πολλές και φυσικά για καθεμιά από τις επόμενες δεν θα μπορέσουμε να φωνάζουμε εθνοσωτήρα- αλλά το συμμάζεμα με κοινωνικά ακριβοδίκαια ανθρωπιστικά κριτήρια και το θάνατο του πελατειακού κράτους.
Η ανάγκη για αυτοσυντήρηση δίνει εξαιρετική δύναμη στους ανθρώπους που προτρέχει της λογικής, δεν ενδιαφέρεται για δικαιοσύνη, δεν γνωρίζει όρια. Η ανάγκη είναι η ρίζα πολλών κακών, είναι ακατανίκητη και είναι ισχυρότερη από οποιαδήποτε προσωπικότητα. Μπορεί να γίνει τσουνάμι που θα συμπαρασύρει μαζί της κάθε όνειρο για ευημερία και ανάπτυξη. Η ανάγκη όρισε όλα αυτά τα χρόνια την ιστορία και την ύπαρξη των Ελλήνων. Και η σιωπή είναι εκκωφαντική και πρέπει να φοβίζει. Και η βίαιη καταστολή της θα είναι η ταφόπλακα που θα μας πλακώσει όλους. Ας το έχουν υπόψη τους… Αν σήμερα δεν υπάρχει ένα σπίτι χωρίς άνεργο δεν υπάρχει και ούτε ένα χωρίς πρόσβαση στην πληροφόρηση μέσω ιντερνετ. Και μέσα εκεί η ανάγκη κραυγάζει…
Marsupial Centaurs του Dali
ο Dali εφηύρε και εφάρμοσε στους πίνακές του τη λεγόμενη παρανοϊκή- κριτική μέθοδο (the paranoiac-critical method), την οποία και περιέγραψε ως ''αυτόματη μέθοδος της μη λογικής γνώσης βασισμένη στην κριτική και συστηματική αντικειμενικότητα των σχέσεων κι ερμηνειών φαινομένων παράνοιας. Ο ίδιος ο Dali, εφαρμόζοντας την παραπάνω μέθοδό του στη ζωγραφική, κατάφερε να αναπαραστήσει στους πίνακες τις περίφημες διπλές ή πολλαπλές μορφές. Πρώτο παράδειγμα ο συγκεκριμένος πίνακας.
Όταν ρωτήθηκε γιατί οι κένταυροι ήταν γεμάτοι με οπές, απάντησε ότι οι τρύπες είναι σαν αερόστατα, μονάχα πιο ασφαλείς. Η ανάγκη ωστόσο του Dali για τις τρύπες, προέρχεται από την προσκόλησή του στον ενδομήτριο παράδεισο. Με την ευρύτερη βέβαια έννοια, καθότι κατά βάθος και κατ' επέκταση όλοι μας ανήκουμε στις τρύπες..
0 σχόλια (κλικ για να δείτε ή να προσθέστε):
Post a Comment
γραψτε εδω το σχόλιό σας