Thursday, November 24, 2011

ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ ή ΑΝΑΓΚΗ από την Ξανθίππη Γκλαβοπούλου

 Αυτοί  που συνέδεσαν το «μέλλον» της  χώρας με το νέο πρωθυπουργό κ.Παπαδήμο και την πρόθεσή του για εκταμίευση της δόσης, ας μη ξεχνούν  την  προυπόθεση  που είναι   το «παρόν»  να έχει την δυνατότητα   να πληρώσει. Η προοπτική για το μέλλον  μας  έχει ανάγκη να εφεύρει άλλα πρότυπα επιβίωσης  από αυτά  του άμεσου παρελθόντος. Μετά  από μια σειρά δημαγωγών ηγετών επιλέξαμε ένα τεχνοκράτη,  καταστρατηγώντας δημοκρατικές  διαδικασίες.  Η ανάγκη   είναι ισχυρότερη της δημοκρατίας  φώναξαν οι υπέρμαχοι του μνημονίου. Η ανάγκη ωθεί σε  λάθος διαβήματα φώναξαν οι κατήγοροι της. Οι πραγματικές ανάγκες μας είναι πολύ λίγες σε σχέση με όλες τις φανταστικές που θέλουν να μας εμφανίσουν ως απαραίτητες,  λένε οι σκεπτικιστές.

Όλα  περιστράφηκαν  και υποτάχθηκαν γύρω από μια ανάγκη
. Στο έργο του «Πολιτεία» ο Πλάτων παρουσιάζει την θεά Ανάγκη να στηρίζει στα γόνατά της αδαμάντινη άτρακτο μέσα στην οποία περιστρέφεται το Σύμπαν. Όταν λοιπόν οι ευρωπαικές εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδα την λέξη «Χάος» θα έπρεπε να ερευνήσουν ότι στην μυθολογία  κατά την Ορφική θεολογία το Χάος είναι παιδί της Αδράστειας (=αναπόδραστης/αναπόφευκτης ανάγκης) και του Ηρακλή. Κατά τους αρχαίους φιλοσόφους, ο μεν Πλάτων θεωρεί τη θεά Ανάγκη ως μητέρα των Μοιρών, ο δε Πλούταρχος ως μητέρα της Αδράστειας.

Ένας από τους πρωτεργάτες της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωζώνη καλείται σήμερα να εδραιώσει στους Ευρωπαίους εταίρους μας την ανάγκη της χώρα μας στην συνέχεια της ευρωπαικής της πορείας  και στην εφαρμογή των αποφάσεων της 27ης Οκτωβρίου –αν και  κατηγορείται από πολλούς ως συμμέτοχος στην ιστορία των πλαστών στοιχείων που απέστειλλε τότε η χώρα μας στην ΕΕ-  Πολύ πιθανό όμως  να συνέβη και το αντίστροφο, να εδραιώσει δηλαδή στους έλληνες πολίτες για λογαριασμό των Ευρωπαίων ηγετών την πεποίθηση -που κλονίστηκε- ότι η ευρωπαική της πορεία είναι μονόδρομος. Ότι και να συμβαίνει «ανάγκα και οι θεοί πείθονται» .

 Μετά από λίγες μέρες διακυβέρνησης της θετής αυτής και κουτσής, συνέβη το εξής οξύμωρο. Ό Έλληνας που πάντα πίστευε ότι ο διπλανός του ήταν πάντα πιο ευτυχισμένος άλλαξε. Αυτός που δεν θα συναινούσε ποτέ σε μια αλλαγή νοοτροπίας –αυτής της ανακάλυψης της αλήθειας που γνώριζε αλλά δεν τολμούσε να φωνάξει – δέχτηκε να συμπαρασταθεί συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα της «ανάγκης» της δικής του αλλά και του γείτονα,  καταρρίπτοντας ρεκόρ αυτοθυσίας. Δέχτηκε τις μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, τα χαράτσια χωρίς κοινωνικά κριτήρια,   περνώντας στην αντιπέρα όχθη, αφού πρώτα το νερό τον ψυχροέλουσε μέχρι το κόκκαλο. Απελπισμένος αφέθηκε στα χέρια του τεχνοκράτη παραγκωνίζοντας όλες τις δημοκρατικές φωνές των προγόνων του. Προφανώς έκανε μια συζήτηση με την συνείδηση του, τον εαυτό του ίσως και με τον Θεό και σκέφτηκε «εδώ που είμαι τώρα αποκαμωμένος από τα λάθη και τις αδυναμίες μου ας διορθώσω ότι μπορώ, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να είναι όλο αυτό μια ανοησία, αλλά μήπως έχω και τίποτα καλύτερο? Ο πόνος μπορεί να είναι εφήμερος..η ελπίδα μπορεί να γίνει δωρεά της τύχης»

Το τίμημα είναι μεγάλο. Οι αγορές τρέφονται καιρό τώρα από τις σάρκες της χώρας τους και οι έλληνες είτε υπέρμαχοι του καπιταλισμού είτε του κουμμουνισμού έγιναν τα θύματά της και οι μυλόπετρες της κερδοσκοπίας τους. Η Πολιτεία οφείλει να αντιδρά στην εκμετάλλευση και να επεμβαίνει όπου το κοινωνικό συμφέρον το επιβάλλει. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια  - είναι αναγκασμένη?- γίνεται μια μηχανή ειδική που καταπιέζει τους ασθενέστερους για να επιβιώσουν οι ισχυροί? Όταν ρίχνει στον Καιάδα αυτούς που δεν πρόκειται να ανταπεξέλθουν στον επερχόμενο οικονομικό πόλεμο κρατώντας ζωντανούς αυτούς –που υποτίθεται- έχουν την δυνατότητα να τον κερδίσουν? Όταν  «ζητάει» μόνο από τους επιχειρηματίες που έχουν πτωχεύσει τους διαφυγόντες φόρους, από φαντάσματα δηλαδή μόνο για το θεαθήναι  και δεν ακουμπά τους υγιείς με τον φόβο των τραπεζιτών που ακούει  « όσο είναι ζωντανός ο επιχειρηματίας, ελπίζω». Η συντριβή των συνταξιούχων και ανήμπορων είναι η κατάληξη κοινωνικού νόμου ή το τέλος ενός κράτους πρόνοιας? Ο ανθρωπισμός σταματάει στα όραμα της ενωμένης Ευρώπης που ψυχορραγεί? Αν η εξάλειψη της ανάγκης που ταυτίζεται με την αυτοσυντήρηση ικανοποιείται με αγαθά, οι συναισθηματικές ανάγκες ενός πολίτη ακουμπούν στον όρο κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χειρότερο για ένα πολίτη, από το να βλέπει την   ευημερία κάποιων συμπολιτών του, που  στήθηκε εις βάρος του με ψέμα και απάτη,   όταν ο ίδιος ασθενεί οικονομικά βαριά.

Τα πειστικά επιχειρήματα για την αναγκαιότητα θυσιών πέρα από τις δυνάμεις μας, μπορεί να συντηρούν επιχειρήσεις, πολυεθνικές και συμφέροντα μόνο. Οι καλές προθέσεις –που κάποτε η ιστορία οφείλει να τις κρίνει – κάνουν καλό μόνο στην υστεροφημία των ηγετών. Αυτοί που σηκώνονται κάθε μέρα για την δουλειά και δεν ξέρουν αύριο αν θα την έχουν, που το εισόδημά τους δεν είναι βέβαιο τον επόμενο μήνα, που τα παιδιά τους δεν έχουν βιβλία, που έχουν άνεργους και άρρωστους στο σπίτι, δεν ξέρουν αν τα νοσοκομεία έχουν όλα τα απαραίτητα υλικά για να τους φροντίσει, είναι φτωχοί. Μόνο που δεν το ξέρουν. Η πολιτεία οφείλει να τους το πει και να θυσιάσει ισότιμα ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων των παροικούντων σε ελβετικές τράπεζες, ώστε να αποτρέψει την επιστροφή τους στην πατρίδα ως μάνα εξ ουρανού. Να εξιλεωθεί με την μέχρι σήμερα ανικανότητά της δημοπράττοντας  με ξεκάθαρους διαφανείς και επικερδείς όρους τον φυσικό της πλούτο. Να νοικοκυρέψει τις δημόσιες δαπάνες που ακόμα καλά κρατούν και να καταπολεμήσει την διαφθορά πρώτα μέσα από τους δικούς της ανθρώπους και υπουργεία. Ο καπνός που φαίνεται ότι υπάρχει, μπορεί να γίνει φωτιά ανεξέλεγκτη. Αν δεν το κάνει αυτή η κυβέρνηση η δοτή, η «συναινετική»,  δεν θα το κάνει καμία άλλη και σίγουρα  δεν θα θέλει να το κάνει ο όχλος… Να επιβάλει φορολογίες «κοινωνικής αλληλεγγύης» σε επιχειρήσεις που τόσο καιρό ευημερούσαν με την δική της «βοήθεια» και σήμερα είναι υγιείς, με την ίδια ευκολία που ανατρέχει σε αφαίμαξη  ασθενών  εισοδήματων,  για να ζήσουν όλοι με ασφάλεια και ελευθερία . Ο στόχος της  δεν είναι  η εκταμίευση της 6ης δόσης –γιατί τέτοιες θα υπάρξουν στην συνέχεια πολλές και φυσικά για καθεμιά από τις επόμενες δεν θα μπορέσουμε να φωνάζουμε  εθνοσωτήρα- αλλά το συμμάζεμα  με κοινωνικά ακριβοδίκαια ανθρωπιστικά κριτήρια και το θάνατο του πελατειακού κράτους.

Η ανάγκη για αυτοσυντήρηση δίνει εξαιρετική δύναμη στους ανθρώπους που προτρέχει της λογικής, δεν ενδιαφέρεται για δικαιοσύνη, δεν γνωρίζει όρια. Η ανάγκη είναι η ρίζα πολλών κακών, είναι ακατανίκητη και είναι ισχυρότερη από οποιαδήποτε προσωπικότητα. Μπορεί να γίνει τσουνάμι που θα  συμπαρασύρει μαζί της κάθε όνειρο  για ευημερία και ανάπτυξη. Η ανάγκη όρισε όλα αυτά τα χρόνια την ιστορία  και  την ύπαρξη των Ελλήνων. Και η σιωπή είναι εκκωφαντική και πρέπει να  φοβίζει. Και η βίαιη καταστολή της θα είναι η ταφόπλακα που θα μας πλακώσει όλους. Ας το έχουν υπόψη τους… Αν σήμερα δεν υπάρχει ένα σπίτι  χωρίς άνεργο δεν υπάρχει και ούτε ένα χωρίς πρόσβαση στην πληροφόρηση μέσω ιντερνετ. Και μέσα εκεί η ανάγκη κραυγάζει…


Marsupial Centaurs του Dali

ο Dali εφηύρε και εφάρμοσε στους πίνακές του τη λεγόμενη παρανοϊκή- κριτική μέθοδο (the paranoiac-critical method), την οποία και περιέγραψε ως ''αυτόματη μέθοδος της μη λογικής γνώσης βασισμένη στην κριτική και συστηματική αντικειμενικότητα των σχέσεων κι ερμηνειών φαινομένων παράνοιας. Ο ίδιος ο Dali, εφαρμόζοντας την παραπάνω μέθοδό του στη ζωγραφική, κατάφερε να αναπαραστήσει στους πίνακες τις περίφημες διπλές ή πολλαπλές μορφές. Πρώτο παράδειγμα ο συγκεκριμένος πίνακας.
Όταν ρωτήθηκε γιατί οι κένταυροι ήταν γεμάτοι με οπές, απάντησε ότι οι τρύπες είναι σαν αερόστατα, μονάχα πιο ασφαλείς. Η ανάγκη ωστόσο του Dali για τις τρύπες, προέρχεται από την προσκόλησή του στον ενδομήτριο παράδεισο. Με την ευρύτερη βέβαια έννοια, καθότι κατά βάθος και κατ' επέκταση όλοι μας ανήκουμε στις τρύπες..

Sunday, November 20, 2011

ΤΑΞΙΔΙΑ χωρίς ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ - Διήγημα

Είμαι ανάπηρος,  καθηλωμένος σε καροτσάκι από τα δέκα οκτώ μου. Ξέρω ότι θα προτιμούσατε να σας  έλεγα,  ότι έχω λιωμένα σαν του Ίκαρου φτερά όπως θα το επεσήμαινε  ένας γραφιάς. Η ουσία της ιστορίας μου ακόμη και με την ρητορική επισήμανση  δεν αλλάζει. Μετά το αυτοκινητιστικό μου ατύχημα  εδώ και δέκα χρόνια,  περιμένω κάθε βράδυ να νυχτώσει για να σκηνοθετήσω τα όνειρά μου. 

Με την φαντασίωσή μου  δίνω ραντεβού όταν όλοι κοιμούνται. Ότι φτερουγίζει δεν σκλαβώνεται, δεν γνωρίζει όρια,  κι εγώ αυτό έχω ανάγκη. Κάνω πολλά μίλια στα όνειρά μου, εκεί δεν υπάρχουν χειμώνες.  Δεν  αλλάζω μορφή,    αισθάνομαι  ίδιος,  και  ονειρεύομαι  ότι  πετώ   μέσα σε  σμήνος.  Οι αγριόπαπιες  διαλέγουν για μένα την πορεία, μου αρέσει  που  προτιμούν συνήθως τον μπλε δρόμο και με αφήνουν να διαλέξω προορισμό. Πολλές φορές αναρωτήθηκα  πως με δέχονται, εμένα  ένα λαθρεπιβάτη,  όταν όλα  μαζί είναι μια οικογένεια. Πιθανότατα να με βλέπουν σαν κορμοράνο  ή ερωδιό  θα το προτιμούσα, πιθανότατα να με λυπούνται έτσι στραπατσαρισμένος  που είμαι.

 Με έχουν προστατευμένο στον ενδιάμεσο χώρο του μεγάλου τους “V”. Αυτή η παραχώρηση της ιεραρχίας τους με κάνει να αισθάνομαι τυχερός. Εκεί μπορώ να ξεκουραστώ όσο θέλω και  συνάμα να έχω και παρέα. Από την άλλη  μπορεί  και αυτοί  να αισθάνονται ασφάλεια,  ίσως να νομίζουν ότι μπορώ να διαβάζω τους χάρτες του ουρανού. Ποιος ξέρει.

Τα πουλιά  πετάνε πάντοτε σε σμήνη,  μόνον οι άνθρωποι  επιχειρούν ταξίδια μοναχικά.  Θέλουν να γευτούν μόνοι την πρώτη  κατάκτηση,  έχουν την ψευδαίσθηση  ότι θα μείνει για πάντα. Η μέθη της πρωτιάς , γρήγορα  εξατμίζεται.  Κι εγώ  σαν άνθρωπος ποτέ δεν μένω  μόνος  πια. Χρειάζομαι κάποιον να με βοηθάει  με το  καροτσάκι,   τις περισσότερες φορές  είναι απαραίτητο  και  να το σπρώχνει. Στον  αέρα  είμαι αυτοδύναμος, έχω ανάγκη μόνο την συντροφιά.

Από την μπαλκόνι του ουρανού χαζεύω μια θέα χωρίς περιορισμούς.  Προτιμώ μέρη χωρίς κλειστούς ορίζοντες. Αποφεύγω τα βουνά,   κυνηγάω τους πράσινους κάμπους  και τα δάση με νερά. Θα νομίζετε  ότι θα προτιμούσα  να είμαι στην φύση μέσα σε κήπους και λουλούδια. Θα σας εκπλήξω,  αλλά προτιμώ να πετάω πάνω από πόλεις μέσα στην κίνηση και ας  εισπνέω  καυσαέρια. Δικά μου είναι τα όνειρα,  έχω το προνόμιο να τα  φτιάχνω όπως εγώ θέλω. Μου λείπει η εύκολη πρόσβαση και στα ταξίδια μου αφού είμαι ελεύθερος να πάω όπου θέλω, προτιμώ να πηγαίνω  εκεί που δεν μπορώ στην καθημερινή μου ζωή. Τα πεζοδρόμια είναι πολύ ψηλά, τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα παντού, δεν μπορώ να ανέβω σε λεωφορεία, δυσκολεύομαι στο μετρό. Χτικιάζω κι εγώ και ο συνοδός μου όταν έρχεται η στιγμή να μετακινηθώ.  

Στο σημερινό μου ταξίδι μέσα στο σμήνος  έχω παρέα ένα πελεκάνο. Ψηλός και άχαρος αλλά καλός συνταξιδιώτης. Πετάμε αυτή τη φορά πάνω από μια θάλασσα χωρίς νησιά,  αν δεν ήταν όνειρο θα ήταν κουραστικό τόσο φως με τις αντανακλάσεις του. Είχαμε περάσει ήδη τις αιγαιοπελαγίτικες μπουγάδες. Ο Αίολος είχε σπάσει τα σχοινιά και τα ασπρόρουχα σκορπίστηκαν μέσα στο πέλαγος, λευκές σημαδούρες μέσα στο μπλε,  μας σημάδεψαν   την πορεία.  Άνυδρος  δρόμος   μας περιμένει, δεν μπορεί,  η υπερβολή στην φύση θα έχει  την λογική  της.
«Έμαθες για τους άλλους   που έχασαν τον προσανατολισμό τους?  Χάθηκαν…» μου είπε απελπισμένα ο πελεκάνος. Δεν πρόλαβα να ρωτήσω πως έγινε αυτό, γιατί πήρα την απάντηση «Μέσα στην νύχτα, έτσι χωρίς λόγο, πρώτη φορά,   καρφωθήκαμε στο έδαφος σαν κάτι να μας τραβούσε προς τα κάτω. Ταξιδεύαμε βράδυ με πυξίδα τους μαγνητικούς πόλους. Όσοι ήταν πίσω ζήσανε,  αλλά είδανε τους πρώτους να τσακίζονται».
«Μα πως έγινε αυτό?» ψέλλισα.
«Δεν ξέρουμε,  δεν  συναντήσαμε καταιγίδα, δεν χτυπηθήκαμε ούτε από κεραυνό ούτε από κυνηγούς. Κάτι συμβαίνει,   κάτι διαφορετικό  που  μας κάνει να χάνουμε την γη και τον ουρανό» είχα ακούσει ότι είχε ξανασυμβεί..
«Μπορείς να μου πεις που είμαστε?» συνεχίζει ο συνταξιδιώτης μου. «Αν κρίνω από τις μυρωδιές πλησιάζουμε την Αφρική. Η άμμος  που φέρνει ο αέρας μυρίζει μπαρούτι κάτι γίνεται εκεί κάτω..» «πες μου τι βλέπεις….» μου ψιθυρίζει ο πελεκάνος.
Πολύ ωραία σκέφτηκα. Ένας ανάπηρος ερωδιός που στηρίζεται σ’ έναν  τυφλό πελεκάνο για να ταξιδέψει,  και  ένας  τυφλός  πελεκάνος που στηρίζεται σε έναν ανάπηρο ερωδιό για να δει,  μέσα σε ένα σμήνος από αγριόπαπιες,   πάνω από γη που φλέγεται. Έγινε αυτός η πατερίτσα μου κι εγώ τα μάτια του. Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι? Τα όνειρα  μπορούμε να τα κατευθύνουμε… θα θέλαμε.  Μάλλον μόνα τους ορίζουν την τύχη τους,  διαφορετικά δεν θα υπήρχαν εφιάλτες.
 Αποφάσισα να του πω ψέματα. Τι νόημα έχει να πω σ’ έναν τυφλό  την αλήθεια αφού δεν μπορεί ούτε να τη  διασταυρώσει αλλά δεν θα εξυπηρετούσε και τίποτα? «Φίλε μου οι μουσουλμάνοι  γιορτάζουν με πυροτεχνήματα και βεγγαλικά  έχουν μαζευτεί σε πλατείες  και διασκεδάζουν…» Ξαφνικά ήμουν τυχερός  που ήμουν σε πλεονεκτικότερη θέση  κι   έβλεπα,  ή δυστυχής που ήμουν αντιμέτωπος με την σκληρή αλήθεια?   Ο φίλος μου,  συνέχισε να με ρωτά  αλλά δεν ήθελα να του απαντήσω. Κάποια πράγματα έκρινα ότι είναι καλύτερα να τα προσπερνούμε, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος γι αυτό. Δεν πρέπει να περιμένουμε όλες τις απαντήσεις από τα όνειρα σκέφτηκα.
Στην παρέα μας προστέθηκε και  μια αγριόχηνα. Μιλούσε μόνη της  μάλλον από όνειρο δραπέτευσε κι αυτή υπέθεσα. « Μικρή πετούσα με την ομπρέλα της Μαίρη  Πόππινς.  Όταν μεγάλωσα έκανα παρέα στον γλάρο Ιωνάθαν . Μου αρέσει να πετάω πάνω από νησιά και να τους δίνω δικά μου ονόματα. Να αυτό εδώ το έχω ονομάσει   ονειροπαγίδα. Ήμουν εθελόντρια ταχυδρόμος στα χαρακώματα. Από κοντά ο κόσμος δεν μοιάζει καθόλου με την εικόνα που έχουμε εμείς από πάνω.»
«Αυτό είναι σύννεφο,  δεν  είναι νησί»  μίλησα μάταια, αλλά έβγαλα το συμπέρασμα ότι μάλλον της σάλεψε. Μπορεί να ακουγόταν λογικό το συμπέρασμά της ότι ο κόσμος κάτω δεν ήταν τόσο όμορφος όσο φαίνεται από πάνω αλλά δεν ήταν πια και καμιά σημαντική ανακάλυψη!
«Μπορεί να αδειάσει από τα νερά που κουβαλάει και να εξαφανιστεί,  έτσι θα καταλάβει το σφάλμα της» είπε ο πελεκάνος.
«Κάτω γίνεται πόλεμος. Αδελφός σκοτώνει αδελφό. Δεν μπορούσα να μείνω. Είναι η σιωπή  του ουρανού? »  η αγριόχηνα δεν έβλεπε κανένα μας, είχα την εντύπωση ότι σπαρταρούσε. Είχε καρφώσει το βλέμμα της στο κενό και μονολογούσε. Δεν θέλει και πολύ για να λολέψει κάποιος σκέφτηκα. Κανένας μας δεν κοιτούσε κάτω. Ακούσαμε  ότι θα πετρώναμε  σαν αντικρίζαμε  την Βαβυλωνία.
Τα λόγια της αγριόχηνας   κεραυνοβόλησαν τον  πελεκάνο που σε στιγμή   σκοτείνιασε. Είχε φτάσει  στο σπίτι του, στον προορισμό του, τώρα  έπρεπε να προετοιμάσει  νέο,  αλλού. Δεν χτίζεις σπιτικό δίπλα σε πόλεμο ούτε δίπλα σε  ανθρώπινο  πόνο.  Πικρή   αλήθεια,  « το προσφυγοπούλι  πουθενά δεν είναι καλοδεχούμενο…»   μονολογεί. Σφίχτηκε το στομάχι μου,  σκιάχτηκε η ματιά μου από την αλήθεια των λόγων του.  Ένοιωσα τύψεις  για το ψέμα μου,  θα προτιμούσα να μην ήμουνα μπροστά. Οι προθέσεις  μας δεν  έχουν πάντα το περίβλημα που θέλουμε να δώσουμε. Η άρνηση να δούμε την αλήθεια έχει το ίδιο αντίκτυπο όσο και ένα ψέμα, αναλογίζομαι.

Ξύπνησα ανακουφισμένος και ιδρωμένος. Καμιά λογική στα όνειρα δεν υπάρχει σκέφτηκα, μπορεί και να με βόλευε αυτό,  μήπως  έχει λογική  η πραγματική ζωή? Τα όνειρα  αντιγράφουν τον κόσμο μας ή  προειδοποιούν  όπως πιστεύουν  κάποιοι? Εκστατικοί μπροστά στην οικολογική καταστροφή, απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, συνειδητοποιημένα  τον  μοιραζόμαστε παθητικά σκέφτομαι,  ενδόμυχη ευχή μας είναι να καταφέρουμε να τον διαχειριστούμε ανώδυνα…   μα γίνεται αυτό? Το ταξίδι στη σύνεση είναι όπως ένα ταξίδι στον αέρα. Όταν βιώνεις την τραγική μοναξιά, την σκληρότητα του πόνου, τη ματαιότητα της σύντομης ζωής βλέποντας  από ψηλά τη φρίκη του πολέμου, μπορεί η Λογική μόνη της να φέρει τη λύτρωση? Η έγνοια μου  για τα ανθρώπινα καμώματα με ώθησε να σκεφτώ το τελευταίο ταξίδι μου στον αέρα. Ήμουν πεπεισμένος  ότι   η Λογική πρέπει να συμπλεύσει με την Συμπόνια  του πελεκάνου μου  και την  Αγάπη της αγριόχηνας για να έχει αποτέλεσμα η ανθρώπινη αναζήτηση.

Έξαφνα ένοιωσα μέγιστη ευγνωμοσύνη για τον πλανήτη που με κατέβαλε ψυχή τε και σώματι. ‘Eχω  τα μάτια μου, απολαμβάνω τους ανθρώπους μου και  συγκινούμαι  με τις καθημερινές μικροχαρές. Η αναπηρική μου καρέκλα  δεν είναι εμπόδιο  να χαίρομαι για το δώρο της ζωής,  ούτε για ένα πραγματικό ταξίδι στον αέρα   σε όποιο μέρος του κόσμου επιλέξω. Παίρνω το αεροπλάνο και γίνονται   τα φτερά που μου λείπουν, τα μάτια   για να αντικρύσω και να ζήσω τον κόσμο αυτόν, τον πραγματικό. Δραπέτης ονείρου παρασυρμένος στον αέρα!  Έφυγα..

                                                                          ----οο0οο---

Saturday, October 15, 2011

ΜΕ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΣΤΙΚΤΟ από την Ξανθίππη Γκλαβοπούλου

 Το τσουνάμι χρήματος της τελευταίας δεκαετίας από τις τράπεζες στους ιδιώτες το διαδέχτηκε μια  πολιτική που σε τιμώρησε για τις ανάγκες που μόνος σου  δημιούργησες  και τροφοδότησες. Μόνο που οι ανάγκες αυτές που περιελάμβαναν  την  υγεία σε ιδιωτικά πολυτελή νοσοκομεία, παιδεία σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία, διακοπές σε παραδείσους  ή στέγαση σε «καλύτερη» γειτονιά, σου τις υπέδειξαν τα Μέσα, σου τις επέβαλαν μέσα από το σπίτι σου μέσω της τηλεόρασης  και σε «υποχρέωσαν» με τα πάσης φύσεως δάνεια και κάρτες που σου πουλούσαν μέσω τηλεφώνου. Η πλασματική πραγματικότητα πήρε σάρκα από τις χρηματιστηριακές συναλλαγές  στην χρυσή της εποχή και ο μικροαστισμός  υλοποίησε  την φαντασία σου την δική σου και  κάθε «κοιμισμένου». Ο κόσμος μη δυνάμενος  να αντιδράσει, η εγκράτεια δεν υπήρξε  ποτέ αδελφή της ματαιοδοξίας, ήπιε το  «νερό της φωτιάς» συστηματικά και σήμερα  οι  γηγενείς ινδιάνοι κινδυνεύουν  πλέον να χάσουν τα βουνά τους από τους καταπατητές. Μα γίνεται αυτό?

Τα ιδιωτικά χρέη με τα νέα μέτρα της συρρίκνωσης των μισθών συντάξεων εφεδρειών και ανεργίας και της ταυτόχρονης ύφεσης θα δημιουργήσουν τέτοια οικονομική ασφυξία στα τραπεζικά ιδρύματα,  που το να γίνουν   «κρατικά» θα φαίνεται σαν να είναι ο μοναδικός μονόδρομος,  οδηγώντας την οικονομία σε κανονική χρεωκοπία.  Τα δάνεια που δόθηκαν σε μικρές επιχειρήσεις μέσω ΤΕΜΠΜΕ με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου σήμερα φαντάζουν σαν θαλασσοδάνεια. Όταν η εμπειρία των επίσης εγγυημένων παλιών βιοτεχνικών έδειξαν ότι έγιναν βορρά των επιτήδειων,  η εγγύηση φαντάζει σαν το παντεσπάνι σε λοιμό. Οι σπατάλες των Ολυμπιακών Αγώνων, οι προμήθειες εξοπλισμών, και τα υπερτιμημένα δημόσια έργα που έθρεψαν συγκεκριμένη μειοψηφία εν γνώσει αυτών που μας κυβερνούν θεωρήθηκαν ισότιμες  με την αδυναμία του φουκαρά που θέλει με ένα τανκς να διασχίσει την Πανεπιστημίου ή με το δάνειο που πήρε για  να λύσει το πρόβλημα της στέγασής του.

Μα ήμασταν οι μόνοι στον κόσμο που βρεθήκαμε υπερχρεωμένοι? Τα νούμερα απέδειξαν  ότι θα μπορούσαμε να αντέξουμε με  το ποσοστό διαφθοράς που δεν ήταν μεγαλύτερο από άλλων ευρωπαικών κρατών, αρκετά χρόνια ακόμα. Το λάθος ήταν, ότι  αποδείξαμε την αδυναμία μας σε όλο τον κόσμο ότι ο κρατικός μας κουρβανάς  δεν αντέχει να συντηρήσει  τα χρέη του,  αυτά που μπορούν ακόμα να λαδώσουν την κρατική μηχανή σε όλα τα άλλα κράτη –προς το παρόν-. Γιατί?

Ο κανιβαλισμός της χώρας  θεωρητικά άρχισε με την ομολογία του Στρος Καν ότι οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της χώρας μας στο ΔΝΤ άρχισαν όταν  «λεφτά υπήρχαν». Συνεχίστηκε με την πτώση των αγορών και την ομολογία του  «οικονομολόγου»» πρωθυπουργού  ότι  ηγείται μιας διεφθαρμένης χώρας, τοποθετώντας την Ελλάδα στο μάτι του κυκλώνα. Η Εθνική  Στατιστική Υπηρεσία διογκώνει  επιμελώς το έλλειμμα εμφανίζοντας τους «δανειστές» ως εθνοσωτήρες. Οι αποκρατικοποιήσεις   και το συμμάζεμα των δημοσίων δαπανών –απαίτηση της Τρόικας από τις αρχές του 2010 – κωλυσιεργούν και  σήμερα Οκτώβριο του 2011, ακόμη τις συζητάμε. Οι περικοπές, η φορολόγηση χωρίς κανένα κοινωνικό κριτήριο δημιουργεί τέτοια ύφεση στην αγορά που «πνίγει» την οικονομία από οποιαδήποτε τυχόν έμμεσα έσοδα θα μπορούσε να έχει. Η προκλητικότητα όλων των κυβερνώντων να λείπουν για διακοπές όταν το καλοκαίρι ήταν θέμα ζωής για την Ελλάδα.  Η ανάπτυξη και δημιουργία νέων οικονομικών πόρων  δεν είναι ούτε καν στα άμεσα σχέδια της κυβερνητικής πολιτικής. Η κυβέρνηση που ψηφίσαμε ως διαχειριστές της δημοσιονομικής πολιτικής γίνεται δανειολήπτης δανείων με επαχθείς όρους,  υποθηκεύει και εκποιεί εθνική περιουσία καταστρατηγώντας Σύνταγμα και κοινωνικές κατακτήσεις  απαξιώνοντας τις θυσίες που βάφτηκαν με αίμα. Γιατί όλα αυτά?

Ο ύποπτος φίλος που έρχεται να σε «ευεργετήσει»  με ανταλλάγματα δυσανάλογα του χρέους σου είναι τόσο επικίνδυνος όσο και ένας τοκογλύφος. «Άδωρα εχθρών τα δώρα» κατά Σοφοκλή. «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» κατά τον Όμηρο. Όσο πιο πολύ αυξάνεται το έλλειμμα τόσο θεωρητικά  είναι αναγκαία και η παρουσία τους. Οι λύσεις που προτείνουν είναι εφικτές και ποιος είναι ο στόχος τους?

 Αν η πάταξη της φοροδιαφυγής έλυνε ένα μέρος του προβλήματος, θα το είχαν κάνει αν το ήθελαν  με την φορολόγηση των διαφυγόντων κεφαλαίων και των Offshore εταιριών,  αλλά αντ΄αυτής οι  φοροεπιδρομές που πραγματοποιούν είναι πιο άμεσες και  έχουν πνίξει  την αγορά .Η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σε απαξιωτικές τιμές και χωρίς «συνδικαλιστικές» αντιρρήσεις είναι ένας από τους εμφανείς στόχους των οικονομικών κατακτητών. Θυμάστε τις αντιδράσεις της πιθανής εκποίησης του ΟΤΕ πριν χρόνια? Σήμερα η εκποίηση με τίμημα εξευτελιστικό φαντάζει σαν σοκολάτα στο ψωμί μας. Το ίδιο θα συμβεί με τις ΔΕΚΟ αλλά και με τις τράπεζες. Από τις ιδιωτικοποιήσεις ούτε ένα ευρώ δεν θα χρηματοδοτήσει την ανάκαμψη. Θα πάνε για εξόφληση χρεών και η επιθυμητή αναγέννηση δεν πρόκειται ποτέ να έρθει,  γιατί θα έχουν πουληθεί ασημικά και οικόπεδα παραθαλάσσια – γιατί αυτό είμαστε, ένα θέρετρο που δεν χάνει ποτέ την αξία του. Η οικονομία δεν πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσει γιατί  δεν θα μπορέσουν να ανακτηθούν ξανά οι πόροι του τουρισμού μας, της όποιας ενέργειας, υπηρεσιών και αγαθών  που έχουμε.

Οι διαδικασίες εκποιήσεων θα είχαν προχωρήσει εδώ και δύο χρόνια αν εν τω μεταξύ ο πρωθυπουργός δεν τους έπεφτε «κάπως»…  Λίγο οι μόνιμες διακοπές, τα ταξίδια, άργησαν να καταλάβουν ότι έκαναν λάθος. Ο χαλίφης για την θέση του χαλίφη υπήρχε. Έτσι μαλώνουν τον Γιωργάκη, τον περιορίζουν και δίνουν τα ηνία στον Ευάγγελο Τούρκογλου  -αυτό  ήταν το πραγματικό του όνομα πριν το αλλάξει - ο οποίος θυσιάζει τα πολιτικά του όνειρα για πρωθυπουργός με την καρέκλα του αντιπροέδρου, «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Μία μέρα χρειάστηκε μόνο για την ίδρυση της Ανώνυμης εταιρίας αποκρατικοποιήσεων.

Η επιτάχυνση των διαδικασιών από τον Βενιζέλο δεν είναι τυχαία. Το ντόμινο του ελληνικού χρέους  θα οδηγήσει σε ύφεση και  άλλες οικονομίες , συνεπώς θα ήταν δύσκολη η οποιαδήποτε απόβαση  στην ελληνική αγορά αφού θα είχαν να φροντίσουν  «τα του οίκου τους». Επιπλέον είναι απαραίτητη η  γρήγορη «οικονομική τακτοποίηση» της Ελλάδας για να έχουν ασπίδα και « κομπόδεμα» από την χρεωκοπία  μιας  άλλης  χώρας. Αν  είναι λοιπόν σοβαρό το θέμα του χρόνου για τους κατακτητές οι εθνικές εκλογές θα ήταν ότι έπρεπε για να τους καθυστερήσει. 

Οι αποκρατικοποιήσεις με τον Βενιζέλο θα γνωρίσουν νομική –που κατέχει- προστασία για όλους τους εμπλεκομένους. Θα την φροντίσει ο ίδιος άρα  είναι σχεδόν βέβαιο ότι   γνωρίζει  ότι κάποια στιγμή θα λογοδοτήσουν.  Όπως επίσης γνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανένα πολιτικό μέλλον ούτε για τον ίδιο αλλά ούτε και κανέναν άλλο βουλευτή του πιο λαομίσητου κόμματος της γενιάς μας.

Κανένας δεν εγκληματεί χωρίς αντάλλαγμα.
Το παρελθόν μάς έμαθε ότι επιθυμία των κατακτητών πιθανότατα να ήταν  πολιτική προστασία, βάσεις, εξυπηρετήσεις εθνικού περιεχομένου. Χωρίς να  αποκλείσουμε κάτι παρόμοιο – συνήθως όταν συμβαίνει το μαθαίνουμε αφού γραφτεί η ιστορία-σήμερα μιλάμε για οικονομικό ιμπεριαλισμό. Τα κίνητρα είναι κατ΄αρχήν οικονομικά μια και άλλαξαν τα αφεντικά. Συνεπώς   ο έλεγχος  του χρέους θα πρέπει να γίνει σε όλους  τους κομματικούς μηχανισμούς που ενεπλάκησαν από την αύξησή του  και μετά, από το 1989  με «πόθεν έσχες» για κυβερνώντες, διευθυντές  κρατικών μηχανισμών, διοικητές της Τραπέζης Ελλάδος και  λειτουργούς της δικαιοσύνης. Τους ηθικούς αυτουργούς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τους εντοπίσουμε. Αυτούς όμως που τους εξυπηρέτησαν με την απραξία τους ή ακόμη και με την ενεργή  συμμετοχή  ή απλώς ενθάρρυναν  έχουμε χρέος να τους στείλουμε στην δικαιοσύνη.

Η νίκη τους δεν ήταν  ποτέ ειρηνική. Παντού όπου αναμίχθηκαν προκάλεσαν εθνική  κατάθλιψη, αναταραχή, οικονομικό μαρασμό,  αυτοκτονίες. Αυτό είναι το μέλλον μας?

Η σιωπή μας δηλώνει αμφισβήτηση και δυσπιστία  ακόμη απέναντι στον εαυτό μας.
Αυτός που την κατάφερε δημιουργώντας ενοχές με «το μαζί τα φάγαμε» είναι το ίδιο εγκληματίας με τον ηθικό αυτουργό,  διότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα του. 

Αει σιχτίρ!! Τόση ώρα γράφω μαλακίες για να πω μόνον αυτό. Αδέλφια την πατήσαμε! Προδότες που τα άρπαξαν, ματαιόδοξους,  ανίκανους και κλέφτες που συνωμοτούν και μας κοροιδεύουν πίσω από την πλάτη μας.  Το αντέχετε?


•     Ο χρυσός που αγοράζουν τα καταστήματα που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια σε όλα τα κεντρικά σημεία των πόλεων  που καταλήγει? Ποιος είναι ο τελικός αγοραστής?  Η Τράπεζα Ελλάδος ο επίσημος και νόμιμος αγοραστής έχει πάψει να αγοράζει από 1/1/2011

•    «Δεν δύναται πνεύμα τι καλώς ανεπτυγμένον να ελπίζη ότι θα καθοδηγήση επιτυχώς τα πλήθη δια σωφρόνων παροτρύνσεων ή δια της πειθούς, όταν η αντιπολίτευσις, έστω και παράλογος, έχει ελεύθερον το πεδίον, αρκεί μόνον να συναρπάζει τον λαόν, όστις αντιλαμβάνεται το παν επιπολαίως….. είναι δούλοι της διαιρέσεως των κομμάτων, τα οποία είναι ενάντια και της πλέον λογικής συνεννοήσεως»  Πού είναι γραμμένο?

Ξανθίππη Γκλαβοπούλου

Tuesday, September 20, 2011

Η ΕΥΘΥΝΗ δεν είναι ΗΡΩΙΣΜΟΣ από την Ξανθίππη Γκλαβοπούλου

Από το 2009 η κινδυνολογία περικοπών στα   κατοχυρωμένα δικαιώματα της σύνταξης και του εφάπαξ βοηθήματος από τα μήντια  τρομοκράτησε  τόσο πολύ τους εργαζομένους του δημόσιου τομέα και του ευρύτερου δημόσιου τομέα που κάτω από καθεστώς πανικού δήλωναν παραιτήσεις και συνταξιοδοτούνταν. Χιλιάδες κόσμος προσέφυγε στα ασφαλιστικά ταμεία κάνοντας χρήση της σχετικής  νομοθεσίας,  αποδεχόμενοι όρους που τους επέτρεπε να ζήσουν αξιοπρεπώς  και μέσα στα πλαίσια των μέχρις στιγμής αναγκών τους. 

Η μαζική φυγή  ευνόησε κατ΄αρχήν τους εργοδότες που απαλλάχθηκαν χωρίς πόνο εθελουσίων εξόδων και αποζημιώσεων  τους «ακριβούς» τους και κουρασμένους ίσως  υπαλλήλους  αντικαθιστώντας τους  με την φρέσκια  γενιά  πιο οικονομικών στελεχών. Ο παροξυσμός της εθελουσίας αποχώρησης κράτησε  αρκετό χρόνο  μέχρι που  ξεκαθάρισε  αρκετά το εργασιακό τοπίο ευνοώντας σημαντικά το Δημόσιο τις   ΔΕΚΟ  και  τις  Τράπεζες. 

Όλοι θα έπρεπε να ήταν ευχαριστημένοι. Οι εργοδότες  και το δημόσιο  γιατί απαλλάχτηκαν από ένα μεγάλο οικονομικό βάρος και   οι εργαζόμενοι  γιατί  κατοχύρωσαν τους όρους της σύμβασης  που είχαν με τον εργοδότη τους.

Το 2011, ένα έτος που θα μείνει στη μνήμη  όλων όσων το βιώνουν,    ανατρέπονται τα πάντα. Οι συνταξιούχοι γνωρίζουν περικοπές που δεν μπορούν να ποσοστοποιηθούν  μέχρις στιγμής γιατί  οι  αναπροσαρμογές των μειώσεων ακολουθούν την πορεία  ενός αυτοκινήτου που τρέχει  χωρίς φρένα στην  κατηφόρα. Το μεγάλο βάρος των εκπτώσεων  το γνώρισαν οι δικαιούχοι συντάξεων κάτω των 60 χρόνων. Οι επικουρικές συντάξεις  από τα ταμεία που έχουν μόνο εκροές άρα είναι θνησιγενή, είναι  θέμα χρόνου η δυνατότητα της συνέχισής τους. Τα μήντια άλλαξαν τροπάρι και ενώ μέχρι τώρα ουσιαστικά προέτρεπαν σε ομαδικές φυγές,  τώρα μιλούσαν για κίνδυνο επιβίωσης των ασφαλιστικών ταμείων.

Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων  από τους δανειστές μας (βλέπε τρόικα),  τέθηκε όρος διακοπής της σύνταξης  για όσους είναι κάτω των 55 ετών (http://www.tovima.gr/). Αν η κυβέρνηση υποκύψει, διόλου απίθανο προκειμένου να κερδίσει την όλως διόλου χαμένη αξιοπιστία της  και  δεχθεί τον εκβιασμό,  θα βρεθούν  στον αέρα χιλιάδες εργαζόμενοι και άλλα τόσα εξαρτημένα μέλη από αυτούς. Θα προστεθούν στους χιλιάδες ανέργους  και με μορφή ντόμινο θα βυθιστούμε σε ακόμη  μεγαλύτερη ύφεση. Από την άνιση κατανομή του πλούτου οδηγηθήκαμε χωρίς αναπνοή  στην ίση κατανομή της εθνικής κατάθλιψης.

Διαπραγματευόμαστε, η σωστότερη βέβαια λέξη θα ήταν «συναινούμε»,  κάτω από καθεστώς φόβου και πανικού της ήδη αναγνωρισμένης αναξιοπιστίας  μας  και χωρίς καμιά αξιοπρέπεια,  επαίτες της Ευρώπης με θράσος. Μετά την 21η Ιουλίου έφυγαν όλοι οι κυβερνώντες και οι πέριξ αυτών  για διακοπές, μάλλον πιστεύοντας ότι  ο κυκλώνας  μπορεί να περιμένει και να αλλάξει με  μια υπόσχεση.

Στοιβάζοντας τα λάθη δημιουργήθηκε ένα τέρας  που προκαλεί απέχθεια στους όποιους «φίλους»  τους έχουν απομείνει.  Ο αργός του θάνατος  καλεί τα ανθρωπιστικά συναισθήματα για μια αξιοπρεπή ευθανασία. Ποιος θέλει να έχει σχέση με θάνατο, είναι θλιβερή ιστορία,  αλλά αν αυτό μας επέτρεπε μια καλή αναγέννηση?  Έχουμε πολλές πιθανότητες να αποτύχουμε αλλά μήπως και τώρα βαδίζουμε τον δρόμο της πετυχημένης συνταγης?  Είναι ταμπού να μιλάμε για την ώρα μηδέν, για τον άσωτο που παίρνει τον δρόμο απομάκρυνσης από την οικογένεια. Αν αυτή είναι τόσο καλή  όσο καυχιέται ότι είναι,  ας μας περιμένει.  Κλινικά νεκρός δεν είναι κάποιος, όταν  όλες οι λειτουργίες του εξαρτώνται από  μηχανήματα?

Μια χώρα που στηρίζει την ύπαρξή της στα δανεικά, όπως ο κλινικά νεκρός από καλώδια, μπορεί να επιβιώσει μόνο με δανεικά. Κάποια στιγμή αυτό πρέπει να τελειώσει.

Οι δανειζόμενοι  είναι αυτοί που επιβάλλουν στην  τελική ευθεία τους όρους κάτω από  τον κίνδυνό μη εκπλήρωσης των υποχρεώσεων τους. Μήπως είναι ευκαιρία κάτω από τον φόβο απομάκρυνσης μας από τη ζώνη του ευρώ, που ενδεχομένως συμπαρασύρει το μέλλον και άλλων χωρών,  να διαπραγματευθούμε με τόλμη?

Χώρα που χαραμίζει τα νιάτα και τα διώχνει μακριά της δεν έχει μέλλον.

Μια χώρα που δείχνει αγνωμοσύνη στους ηλικιωμένους και  σκληρότητα στους αρρώστους,  δεν έχει μέλλον.

Μια κυβέρνηση  που δεν έχει πλέον λαική αποδοχή, δεν αντιμετωπίζει σθεναρή  αντιπολίτευση,  τι είναι αυτό που την κάνει να θέλει να κυβερνά ένα καράβι σάπιο έτοιμο να γκρεμοτσακισθεί στα βράχια? 

Ότι δεν πετυχαίνεται ειρηνικά δεν είναι αναπόφευκτο να γίνει με βία? Ποιος θέλει  να επωμιστεί  τέτοιο κόστος?

Γιατί επιμένετε να κυβερνάτε μόνοι σας?  Έχετε σκεφτεί το προσωπικό κόστος που  έχετε? Η «κοντή» μνήμη δεν είναι στο dna μας. Το πολιτικό σας κόστος θα είναι μετρήσιμο στις επόμενες εκλογές. Βάλτε την αντιπολίτευση  στο τραπέζι  μαζί  σας,  κανείς δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του.

Εξαντλείτε όλη την αυστηρότητά σας σε αδύναμες ομάδες όπως συνταξιούχους και μισθωτούς και δεν βάζετε έκτακτες  εισφορές σε τράπεζες και κερδοφόρες επιχειρήσεις? Είναι συνταγματικό και ηθικό να ζητάτε εισφορές από ανέργους και να τις κάνετε εκβιαστικά απαιτητές μέσα από την είσπραξη του ηλεκτρικού ρεύματος που είναι κοινωνικό αγαθό? Ο στραγγαλισμός τους θα επιφέρει τόσες ζημιές απο ανεξόφλητα δάνεια στις τράπεζες που το  ύψος τους θα είναι πολύ μεγαλύτερο  απο μια άμεση φορολογία τους.

Την δική σας  αδυναμία  για την πάταξη της φοροδιαφυγής και την κωλυσιεργία σας για άμεσες περικοπές δαπανών του δημοσίου- που είναι σύμφωνα με τον Βενιζέλο στα πλάνα του 2012….- θα τις αντισταθμίσετε  με την «δεκάτη» του ημερομίσθιου? Η σημερινή «δεκάτη» είναι χαράτσι που ανέρχεται σε επίπεδα που καθιστούν μη βιώσιμα αρκετά νοικοκυριά.

Με το να τρέχετε δεξιά  και αριστερά  για διαπραγματεύσεις για τις δανειακές υποχρεώσεις, σας ξέφυγε ο πρωταρχικός στόχος της οικονομίας μας  που είναι ανάπτυξη και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Είναι η μοναδική λύση σωτηρίας η διαρκής προσφυγή στα δάνεια?

Πρέπει να υποστεί όλος ο λαός το κόστος της ένδειας για να μη συντριβεί ο αμέτρητος εγωισμός σας? Η παραίνεση  «ένας πρωθυπουργός δεν παραιτείται» που ανήκει στον αδελφό του Πρωθυπουργού, δεν είναι λαική εντολή. 

Τα μέτρα στα οποία έχετε προχωρήσει το μόνο που θα φέρνουν, είναι υποτονικότητα στην αγορά και ύφεση μακράς διαρκείας. Τι είναι αυτό που σας κάνει να πιστεύετε το αντίθετο, όταν  δηλώσεις οικονομολόγων, αλλά και ο κοινός νους, σας το έχουν κάνει σαφές ?

Αν όλες οι οικονομικές θεωρίες έχουν αποτύχει και  τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με την θεωρία, αλλάξτε  τα γεγονότα ( παραφράζω ρήση του Αινστάιν ). Επιτέλους η ευθύνη σας είναι να μας βγάλετε από το αδιέξοδο με όσο τον δυνατό ανώδυνο τρόπο  και όχι να  την οδηγείτε  σε ομαδική ψυχολογική παράκρουση έτοιμη για αναισθητικό. 

Κάντε εκλογές ή συγκυβερνείστε με ευρύτερης αποδοχής ανθρώπους, όχι κατ΄ανάγκη πολιτικούς.  Αλλάζουμε την συνταγή όταν κάτι δεν πετυχαίνει. Δεν φοβόμαστε το κόστος γιατί ούτως ή άλλως εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Προστατέψτε την  παραγωγική τάξη αυτή, που σας έδωσε την δυνατότητα να την κακοποιήσετε ερήμην της. Προστατέψτε τα κοινωνικά αγαθά, σεβαστείτε όλους αυτούς που απώλεσαν πολλά για την διεκδίκησή τους, στο όνομα των οποίων πήρατε την εξουσία. Στην συνείδησή μας έχετε χάσει την πολιτική σας ταυτότητα και ικανότητα, προσπαθήστε τουλάχιστον  να αποκτήσετε εκ νέου την αξιοπρέπεια σας και την υστεροφημία σας, όσο υπάρχει ακόμα καιρός.

Η αυτοκριτική, ο καταλογισμός των δικών μας ευθυνών αλλά και όλων όσων ενεπλάκησαν στην καταστροφή μας,  θα μας οδηγήσει σε εθνικό διχασμό, που δεν είναι της παρούσας στιγμής, μπορεί να  περιμένει. 

Μην παίζετε με την τύχη ενός λαού που σιωπά, θα αποδειχθεί ότι η σιωπή είναι η πιο βροντερή φωνή και  θα θέλετε να το γνωρίσετε. 

Η ευθύνη δεν είναι ηρωισμός είναι υποχρέωση και απαίτηση.


                                                                        ---οΟο---

Tuesday, August 23, 2011

Aυτός, Αυτή και το ..."ΑUTO" από την Ξανθίππη Γκλαβοπούλου

1978
 ΑΥΤΟΣ: οδηγείς σαν την καλόγρια στο Le Gendarme Saint Tropez με τον Lui De Fines. Πως παίρνεις τις στροφές έτσι παιδάκι μου? Θες να με αποτελειώσεις? ..
   ΑΥΤΗ: Σπρώξε το παράθυρο προς τα έξω τέκνο μου ή άνοιξε την κουκούλα προς τα επάνω και σκέψου κάτι ευχάριστο για να ξεχαστείς. Όπως ότι περάσαμε όλα μας τα μαθήματα και παίρνουμε πτυχίο.


1980
AYΤΗ: Δεν ξέχασες τα sportex αντηλιακό και πετσέτα?
ΑΥΤΟΣ: Φαντάζομαι ότι κι εσύ δεν ξέχασες την σκηνή.
AYTH: Εννοείται ότι την ξέχασα. Sleeping bags  μόνο!



1983
ΑΥΤΟΣ: Mπορείς να κατεβάσεις τα πόδια σου από το ταμπλώ?
ΑΥΤΗ: Πως είναι δυνατόν ν’αγαπάς περισσότερο το αυτοκίνητό σου από μένα?


1986
ΑΥΤΟΣ: Με τρελαίνει..στις προσπεράσεις είναι ασυναγώνιστο.
ΑΥΤΗ: Kαλό αλλά ακριβό.
ΑΥΤΟΣ: Σε λίγο καιρό μου υποσχέθηκαν την θέση του προισταμένου.  Είναι καιρός να κάνουμε οικογένεια … Τι λες? (φιλί)
ΑΥΤΗ: Σ΄αγαπώ.




 1989
ΑΥΤΟΣ: Το μωρό θέλει παρέα. Κάθισε πίσω καλύτερα,  δίπλα στο καθισματάκι και απασχόλησέ το. Θα περάσουμε να πάρουμε άλλωστε και τη μητέρα.


1993
ΑΥΤΟΣ: Η υπηρεσία μού δίνει αυτοκίνητο.
ΑΥΤΗ : Γιατί όχι μια LEXUS? Και αυτό που έχουμε ήδη?

ΑΥΤΟΣ : LEXUS παρήγγειλε  ο υπουργός. Συμβιβάσου με κάτι λιγότερο. Το Freelander κράτησέ το εσύ. Άλλωστε σε λίγο καιρό θα πηγαίνεις το παιδί στο σχολείο.


1997
 
ΑΥΤΟΣ  : Με ρώτησαν τι αυτοκίνητο θέλω. Η χρονομίσθωση  έληξε στην πενταετία και θα ανανεωθεί με νέο αυτοκίνητο. Τι λες  για ένα AUDI?




2000
ΑΥΤΗ: Δεν μπορείς με το αυτοκίνητο της υπηρεσίας να έχεις κοτσαδόρο. Θέλω κι εγώ ν΄ αλλάξω το δικό μου αυτοκίνητο, οπότε είναι καλύτερα ένα μεγάλο κυβισμού ώστε να μην έχουμε πρόβλημα  με το φουσκωτό.
ΑΥΤΟΣ:  Μου πρότεινε η τράπεζα δάνειο. Πήγαινε στην κυρία Μ εκ μέρους μου και ζήτησέ της ότι θέλεις.



2005
AYTH: Ειλικρινά δεν βρίσκω τον λόγο να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο διθέσιο στην ηλικία σου … Αυτό το αυτοκίνητο είναι για τον γιο μας…
ΑΥΤΟΣ : Εγώ δεν βρίσκω τον λόγο να γκρινιάζεις..Σου λείπει τίποτα?



2010
ΑΥΤΗ: Πήραν από την τράπεζα πολλές φορές από το πρωί. Ξέρεις τι θέλουν?

Friday, May 27, 2011

ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ! ΟΚ! by Xanthippi Glavopoulou

Όταν ήμουν στο σχολείο,  παρατηρούσα συνήθως αυτούς που ήταν μόνιμα αδιάβαστοι , να παρακινούν  τους άλλους να μη μελετούν και να μη συμμετέχουν στα μαθήματα. Φωνασκούσαν πιο πολύ από τους συνεπείς στις υποχρεώσεις τους  και διαβαστερούς  με σχόλια ελαφρώς απαξιωτικά τοποθετώντας δίλημμα στους λοιπούς, και τους πιο πολλούς, κάπως έτσι ..«με τα φυτά ή μ’ εμάς?» Το άλλοθι στην απραξία μετριόταν αριθμητικά με τον αριθμό των φίλων που συμπαρασέρνανε , για να στηρίξουν τη δικαιολογία αμέσως μετά στο σπίτι ή στο σχολείο… «ήμασταν τόσοι, και αυτός, και αυτός»… Όσο πιο  φρέσκο αίμα  από άριστους και επιμελείς μαθητές προσηλυτίζανε τόσο πιο καθαρή τη βγάζανε. 

Οι  αναρτήσεις στο διαδίκτυο  εναντίον του κινήματος «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ» μου θύμισε τόσο πολύ την σχολική τακτική που σας ανέφερα. Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τι ερείσματα μπορεί να έχει κάποιος που χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο  κάνει δηλώσεις του τύπου δεν συμμετέχω γιατί….

«Δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο σύνθημα, δεν είναι πασιφανές ότι κανένας δεν είναι υπέρ της κρίσης, εναντίον ποιών είμαστε αγανακτισμένοι, ποιος είναι ο στόχος, το μνημόνιο η κυβέρνηση το πολιτικό σύστημα? Είναι όλοι αυτοί που μαζεύτηκαν νοσταλγοί της δραχμής? Είναι η πλειοψηφία τους «οι μπερδεμένοι» «οι ξεβολεμένοι» και «οι lifestyle επαναστάτες» με τους οποίους δεν θέλω να έχω καμία σχέση?»

Κανείς δεν αναρωτήθηκε ότι για να υπάρξουν αυτοί οι προβληματισμοί πρέπει να ξεμπερδέψουμε μέσα μας με το πρωταρχικό «δεν σας θέλουμε άλλο» το γιατί… είναι θέμα του καθενός προσωπικό.

Δεν σας είναι αρκετό ότι για πρώτη φορά κινητοποιήθηκαν άνθρωποι χωρίς πανό, ντουντούκες και μικροπολιτικά συμφέροντα?

Συμμετέχουμε σε μια διαμαρτυρία αγανάκτησης μόνο αν θα έχουμε και λύσεις όπως συμμετέχουμε σε ένα διαγώνισμα μόνο αν θα είμαστε σίγουροι ότι θα προβιβαστούμε?

Θα περιμένουμε τις εξελίξεις να τις μάθουμε από τις ειδήσεις των 8?

Δεν σας  αρκεί ότι προσπάθησαν να τις μπουκοτάρουν κόμματα και συνδικαλιστές που είδαν ότι κινδυνεύουν  να  χάσουν πελατεία από το μικρομαγαζάκι τους?

Ότι το μνημόνιο 1 ήταν  η αρχή , που χωρίς αντιδράσεις  από εμάς ήταν επόμενο να προχωρήσουν  άμεσα στο 2. Πως θα τους δείξουμε  ότι δεν συμφωνούμε ? Ποιος  μας βεβαιώνει  ότι δεν θα υπάρξει και άλλη συνέχεια?

Γιατί  μας  νοιάζει  αν  η κινητοποίηση ξεκίνησε από τους Ισπανούς? Είναι τόσο σημαντική η μείωση του ελληνικό «εγώ»?  Εδώ ο κόσμος καίγεται… Πόσο ανόητοι πρέπει να είμαστε όταν αρνιόμαστε να συμμετέχουμε  γιατί δεν θέλουμε να μας μπερδέψουν με τους «ξεβολεμένους»? Γιατί εμείς είμαστε «οι αληθινοί  επαναστάτες» οι σαλονάτοι, οι υπόλοιποι είναι γιαλαντζί?

Με τη φαντασία μας  να καλπάζει πιστεύοντας ότι πίσω από τα «ψευδοκινήματα» υπάρχει  κρυφοσυριζοκνίτικο  κίνημα προχωράμε  μπροστά? (το διαβάσαμε κι αυτό)

Έχουμε τόσο   εμπιστοσύνη σε αυτούς που επιλέξαμε  να μας εκπροσωπούν  που βουλιάζουμε στη πολυθρόνα μας? Με ήσυχη τη συνείδησή μας?

Ξέρουμε εκ  των προτέρων  αν  οι κινητοποιήσεις μας είναι δίκαιες προς τη σωστή κατεύθυνση?  Αυτό συνήθως διαπιστώνετε εκ των υστέρων.

Βλέπουμε ότι ο κόσμος σηκώθηκε από τους καναπέδες του και διαμαρτυρήθηκε κι εμείς ψάχνουμε ερείσματα  για να  απαξιώσουμε τη μια και μοναδική ελπιδοφόρα κίνηση  που μας έμεινε? ΓΙΑΤΙ?

Πόσα ακόμα πρέπει να χάσεις για να ενεργοποιηθείς? Ποιο είναι το δικό σου μέτρο?

Εσύ που κρίνεις αρνητικά από το σπίτι σου αυτή την κίνηση, δεν γνωρίζεις  ότι η απραγία σου βρωμάει?

Έχεις το δικαίωμα  της γνώμης σου,  αλλά με το να τη διαλαλείς και να την υπερασπίζεσαι με σθένος,  κάνεις σαν τον αδιάβαστο μαθητή που θέλει να συμπαρασύρει κι άλλους για να έχει άλλοθι.

Δεν πειράζει φίλε. Όταν θα έρθει η σειρά σου που θα νοιώσεις την αδικία στο πορτοφόλι σου, στη δουλειά σου και προσβληθούν τα συμφέροντά σου πάλι θα υπάρχουν κάποιοι που θα παλέψουν για να τα πάρεις πίσω, μήπως έτσι δεν γίνεται πάντα,  κι ας τους κατηγορείς εσύ τώρα για πρόβατα.

Wednesday, April 6, 2011

Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΕΤΗ - σπουδή σε αφήγηση σε α και γ πρόσωπο

Κανένας δεν υποχρεώνει τον συγγραφέα να επιλέξει το πρώτο ή το τρίτο πρόσωπο στην αφήγησή του-από την στιγμή όμως που το επιλέξει, οφείλει να αποδεχτεί και τα αντίστοιχα αφηγηματικά μειονεκτήματα (Τατσόπουλος Πέτρος - Βιβλιοθήκη Ελευθεροτυπίας -22 Ιανουαρίου 2011)

Το πρώτο πρόσωπο έχει πιο ένταση, έχει θερμοκρασία λόγου. Το τρίτο βλέπει εποπτικά και ίσως επιδερμικά τα πράγματα. Και τα δυο έχουν ενδιαφέρον όταν γίνεται εναλλαγή σε μια ιστορία. Κρίνετε μόνοι σας..

Σπουδή σε μάθημα του Ε.ΚΕ.ΒΙ. με δασκάλα την κ.Σοφία Νικολαίδου
                             Αφήγηση σε α και γ πρόσωπο

 Πάει καιρός που δεν με έχει φωνάξει κανένας με τ’ όνομά μου. Κοντεύω να το ξεχάσω. Το παρελθόν μου το κήδεψα  και το μέλλον μου αδυνατώ  να το φανταστώ γιατί φοβάμαι. Δεν σκιάζομαι την μοναξιά, αυτή φοβάται εμένα. Κάθε μέρα με υποχρεώνει να στέκομαι  στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου ανάμεσα σε εκατοντάδες περαστικούς γιατί δεν με αντέχει  μόνο μου. Την  ζαλίζω λέει με την  φλυαρία μου και δεν την αφήνω να με τυραννάει. Επίτηδες την βρίζω να σηκωθεί να φύγει αλλά καταλαβαίνω ότι μένει μαζί μου γιατί με λυπάται.  Τι δουλειά έχει μια κυρία με έναν τυφλό ζητιάνο?  Αυτό της λέω συνέχεια,  αλλά μου υπενθυμίζει με νόημα  την καθημερινή επίσκεψη της άνοιξης  εκείνης με τα τακούνια και το  άρωμα καφέ. Κάθε μέρα την ίδια ώρα το πρωί, με πλησιάζει,  αναβλύζουν οι μυρωδιές στο πέρασμά της αεράκι θαλασσινό   και αφήνει  κέρμα στο καπέλο μου. Λέω ευχαριστώ σ΄αυτήν  και τον Θεό αντάμα,  για το φως που δίνει στην καρδιά μου.

Σήμερα το πρωί δεν μου άφησε κέρμα. Άκουσα να γράφει  κάτι πάνω στο πινακάκι μου . Σ΄αυτό που είχα ζητήσει να μου γράψουν «είμαι τυφλός,  δεν έχω να φάω».  Δεν ξέρω τι έκανε ο άγγελος μου, αλλά το καπέλο μου γέμισε έως  το μεσημέρι μέχρι επάνω και όχι μόνο με κέρματα. Θεέ μου,  τι ωραία μέρα που είναι και πόσο καίει σήμερα ο ήλιος!

                                               ----οο0οο---

Η Αρετή κατάλαβε νωρίς ότι η επιτυχία δεν εξαρτιόταν μόνο από τις σπουδές  που έκανε αλλά ότι έχει την ίδια σπουδαιότητα με το ποιους γνωρίζει κάποιος  και πως  μπορεί να τους  χειριστεί . Στην ζωή πίστευε δεν μετράει μόνο τι μόρφωση  έχεις  αλλά ο τρόπος που περνάς  την γνώση σου  μέχρι να μετουσιωθεί αυτή σε εμπειρία. Η υπεύθυνη θέση που κατείχε,  την  εξέταζε πριν  της παραδώσει  ακόμα μάθημα.
Μέχρι τώρα τα έχει καταφέρει  περίφημα. Τριάντα ετών στέλεχος στην κεντρική διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας . Κάθε πρωί ξεκινούσε την μέρα της παίρνοντας καφέ από τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου και κατηφόριζε την οδό Πανεπιστημίου που ήταν το γραφείο της. Η θέση της απαιτούσε διοικητικά προσόντα, προσαρμογή, αποτελεσματικότητα. Δεν θυμόταν να τα είχε μάθει αυτά σε κάποια από τα μεταπτυχιακά μαθήματα που παρακολούθησε. Θα έλεγε κανείς ότι είχε πηγαίο ταλέντο στο να ακούει και διορατικά να υλοποιεί.

Σήμερα ήταν μια μέρα με πολύ ήλιο και  η διάθεσή της ήταν εξαιρετική. Περπατούσε με προσοχή ισορροπώντας στα τακούνια της, φοβούμενη  να μην παραπατήσει  και χυθεί ο καφές της. Θα έδινε κέρμα στον τυφλό ζητιάνο της γωνίας όπως κάθε μέρα, αλλά κοντοστάθηκε. Τον πλησίασε και  πρόσεξε πως  είχε αδυνατήσει. Το καπέλο του ήταν άδειο, ήταν πρωί ακόμα. Βγάζει το στυλό της και παίρνει το πινακάκι που είχε δίπλα του. Σβήνει ότι είχε  γραμμένο και  ξαναγράφει. «Σήμερα είναι μια θαυμάσια μέρα, αλλά δεν μπορώ να την δω». Το απομακρύνει από τα μάτια της και το βλέπει με ικανοποίηση. Ναι,  ήταν σίγουρη ότι σήμερα έκανε κάτι περισσότερο από ένα κέρμα.

Monday, March 7, 2011

H αδικημένη ΞΑΝΘΙΠΠΗ του ΣΩΚΡΑΤΗ

 Αν η φήμη είναι αυτή που βασίζεται  στο τι λένε οι άνθρωποι για σένα και η υπόληψη σε αυτά  που  πιστεύουν ότι είσαι (1),  νομίζω ότι αξίζει  μια προσπάθεια – ας αποδειχθεί και ερευνητικά ανεπαρκής - να αποκαταστήσω την υπόληψη αλλά και την φήμη, της προκλητικά  κατά κάποιους,  ευέξαπτης  συνονόματης μου Ξανθίππης, συζύγου του Σωκράτη. Όχι τίποτα άλλο,  αλλά αυτό το βλέμμα  στο άκουσμα του ονόματος μου και το σχόλιο – ανέκδοτο έτοιμο στην άκρη της γλώσσας το επιβάλλει. Παραδέχομαι  λοιπόν χωρίς αιδώ ότι τα κίνητρά μου είναι ιδιοτελή και τα συμπεράσματα  από τις  ιστορικές πηγές υποκειμενικά!   
                                                                                            
Η σκηνή που γνωρίζουμε οι περισσότεροι, είναι αυτή που η Ξανθίππη πετάει πάνω στο Σωκράτη ένα κανάτι με νερό αμέσως μετά από ένα καυγά. ο οποίος φημολογείται ότι απλά είπε: «Η Ξανθίππη κάνει ότι και ο Δίας, πρώτα βροντά και ύστερα βρέχει»!.. Συνδέεται το όνομα που σε συνοδεύει  με την  ιστορική προσωπικότητα?  Σίγουρα όχι, εξαντλούμαι την περίπτωση όμως να σε προδιαθέτει! Είναι άδικο να διασύρεται το όνομά  σου στους αιώνες  από κακεντρεχή σχόλια…

 Η Ξανθίππη παρουσιάζεται δύστροπη και  γκρινιάρα σύζυγος. Ήταν όμως, όντως έτσι ή ήταν αναγκασμένη να συμπεριφέρεται κατ΄αυτόν τον τρόπο γιατί της το επέβαλαν οι συνθήκες ζωής της? «Το μέσον για να κερδίσει κανείς καλή μνήμη είναι να προσπαθεί να είναι  ό,τι επιθυμεί να φαίνεται» είπε σε ανύποπτο χρόνο ο σύζυγός της και η Ξανθίππη δεν έκανε καμία προσπάθεια  να κερδίσει την εύνοια της αιωνιότητας, την άφησε όλη σε αυτόν που την κέρδισε με το παραπάνω!

Η Ξανθίππη έζησε στην σκιά του διάσημου ανδρός της. Στον αρχαίο  κόσμο   για τις μόνες γυναίκες  που έχουμε κάποια στοιχεία ήταν ή εταίρες ή βασίλισσες ή ποιήτριες μόνο για το έργο τους,  είναι θαύμα  που μνημονεύεται έστω και ελάχιστα ως συνετή σύζυγος και μητέρα (περιγραφή Πλάτωνα στον «Φαίδωνα»).Υπήρχε κανένας λόγος κάποιος να ασχοληθεί με τα «καλά» κορίτσια?  Δεν προκαλούσαν, αυστηρά τα του οίκου τους, αδικημένες έναντι των  πορνών, δούλων ή απελεύθερων  που εξαγόραζαν την ποινή τους με τη βοήθεια των πλουσίων κυρίων τους και  έμοιαζαν να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ανεξαρτησία πνεύματος και επιλογών. (2) Στα χρόνια λοιπόν εκείνα όπου οι γυναίκες ήταν περιορισμένες και μακριά από κάθε κοινωνική μόρφωση η Ξανθίππη θα περνούσε στην ανωνυμία αν δεν παντρευόταν τον Σωκράτη. Τι ιστορικό ενδιαφέρον θα μπορούσε να έχει  μια γυναίκα που μεγαλώνει τρία αγόρια τον Λαμπροκλή, τον Σωφρονίσκο και τον Μενεξένο  αν δεν είχε κάνει έναν ενδιαφέροντα γάμο  και τι αδικία γι αυτήν να μείνει στην ιστορία ως καταπιεστική και γκρινιάρα σύζυγος… χαρακτηριστικό είναι,  ότι ακόμα και στο « Ημέρωμα της Στρίγγλας του Σαίξπηρ» πολύ αργότερα,  ο Πετρούκιος συγκρίνει την Καίτη με την Ξανθίππη  του Σωκράτη …

Στο «Συμπόσιο» του Ξενοφώντα εμφανίζεται ο ιστορικός Αντισθένης, μαθητής του Σωκράτη, να λέει στο δάσκαλό του πως η σύζυγός του είναι η πιο δύσκολη από όλες τις γυναίκες που υπάρχουν. Αυτός όμως απαντά ότι την επέλεξε για σύζυγό του ακριβώς γι' αυτό το πνεύμα αντιλογίας της! Ο λόγος της για να έχει την δύναμη να ορθώνεται  απέναντι από του Σωκράτη υποδηλώνει  ευφυία και ετοιμότητα λόγου  η ο Σωκράτης την υπερασπίζεται  για λόγους συζυγικής αλληλεγγύης? Όπως και να έχει ο Σωκράτης δείχνει σεβασμό και προβιβάζει  την ιδιαιτερότητά της γκρίνιας της σε προτέρημα ικανό  για να την επιλέξει…

Για την φήμη της Ξανθίππης ως μέγαιρας,  υπεύθυνος είναι μάλλον ο Διογένης ο Λαέρτιος. Αυτός διέδωσε ότι  όταν  ρώτησαν τον Σωκράτη αν προτιμά να παντρευτεί  ή  όχι  απάντησε «είτε το ένα κάνεις είτε το άλλο, θα το μετανιώσεις..» αρκετό για να τιμωρηθεί η Ξανθίππη στους αιώνες. Δεν είπε  βέβαια ότι ο Σωκράτης ήταν όψιμος γαμπρός,  παντρεύτηκε σε προχωρημένη ηλικία –στα εβδομήντα του είχε μικρά παιδιά- με σαράντα χρόνια διαφορά από την νεαρή σύζυγό του. Η καταγωγή της Ξανθίππης εικάζεται ότι είναι από καλή οικογένεια, τουλάχιστον καλύτερη από του συζύγου της,  διότι το πρώτο όνομα του γυιού της  Λαμπροκλή προέρχεται από την οικογένειά της ,σε αντίθεση με ότι γινόταν εκείνη την εποχή που το πρώτο όνομα αποδιδόταν από την οικογένεια του ανδρός. Αν δεν ισχύει αυτό, συμπεραίνουμε ότι η δυναμικότητά της ήταν αρκετή ώστε να πετύχει κάτι τέτοιο ή η υποχωρητικότητα του Σωκράτη φλερτάρει με την αδιαφορία.

 Ο Σωκράτης  για την γκρίνια που υποβαλλόταν καθημερινά από την Ξανθίππη έλεγε «ότι ήθελε να εξασκήσει την υπομονή του». Ακόμη όμως και αν η επιλογή του Σωκράτη είχε σαν απώτερο σκοπό την τεκνοποιία –πράγμα πολύ πιθανό- λόγω και το προχωρημένου της ηλικίας του, η επιλογή  της Ξανθίππης, ως συζύγου ενός ανθρώπου που οι στοχασμοί του διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της μορφής της νεώτερης φιλοσοφίας  όπως ο Χέγκελ, ο Μονταίνιος, ο Κιργκέρωφ και ο Νίτσε  την καθιστούν μια προσωπικότητα με τρομερό ενδιαφέρον…

Ο Σωκράτης δήλωνε δάσκαλος χωρίς σχολείο, φιλόσοφος χωρίς ο ίδιος να έχει γράψει ποτέ τίποτα. Ότι γνωρίζουμε είναι από αυτά που έγραψαν μαθητές του και οι μεταγενέστεροι από αυτόν. Ήταν μια περίπτωση ιδιάζοντος  ανθρώπου ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής του. Άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα με πολλούς φίλους και εχθρούς ήταν άραγε μόνο  αυτά αρκετά για να ακολουθήσει η Ξανθίππη τον Σωκράτη και να παραμείνει μαζί του μέχρι το τέλος?

Ο Πλάτων (Θεαίτητος 143e) και ο Ξενοφών (Συμπόσιον ΙΙ 19, V 5-7) σκιαγραφούν  την μορφή του Σωκράτη  ως σιληνό. Πλακουτσωτή μύτη, γουρλωτά μάτια, μεγάλη κοιλιά, σαρκώδη χείλια με λίγα λόγια δεν βλεπόταν…. Επιπλέον όχι μόνο δεν φρόντιζε να καλύψει την ασχήμια του αλλά περπατούσε ξυπόλυτος  (4)  και φορούσε  χειμώνα-καλοκαίρι το ίδιο πανωφόρι .(5) Επίσης τα χαρακτηριστικά που του αποδίδουν άλλοι σύγχρονοι κωμωδιογράφοι πλην του Αριστοφάνη (Αμειψία, Τηλεκλείδη, Καλλία και Εύπολη) είναι φλυαρία, πενία και πείνα. Μάλιστα ο Σωκράτης παρουσιάζεται έτοιμος να κλέψει για να χορτάσει! «Η ευδαιμονία των αυτάρκων εστί» υποστήριζε «οι φαύλοι ζουν για να τρων και να πίνουν, αλλά οι αγαθοί τρώγουν και πίνουν για να ζουν». Η Σωκράτης του Ξενοφώντα ξεπερνούσε σε εγκράτεια όλους τους ανθρώπους είτε επρόκειτο για ερωτικές  (αδικημένη και σε αυτό η Ξανθίππη) είτε για γαστρονομικές απολαύσεις. Είχε περιορίσει τις ανάγκες του σε τέτοιο βαθμό  που ακόμη και τα περιουσιακά του στοιχεία – τα ελάχιστα,  του έφταναν με το παραπάνω.  Η υποχρεωτική εγκράτεια που επέβαλε ο Σωκράτης στην οικογένειά του ήταν αρκετή από μόνη της ώστε να δικαιολογείται η γκρίνια της Ξανθίππης?

 Όλα αυτά που του απέδιδαν οι σύγχρονοί του, του εξασφάλιζαν εξαιρετική φήμη και προβολή. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον Αριστοφάνη στην κωμωδία του «Νεφέλες» να εξαπολύσει μύδρους εναντίον του! Τον παρουσιάζει εσωστρεφή καθηγητή προσηλωμένο στις φιλοσοφικές έρευνες του. Ο Πλάτων και ο Ξενοφών τον παρουσιάζουν να περνά τις περισσότερες ώρες του σε δημόσιους χώρους  χωρίς μαθητές αλλά με «συντρόφους». Ωιμέ Ξανθίππη!! Υπόψη ότι οι «Νεφέλες» γράφτηκαν όσο ήταν εν ζωή ο Σωκράτης , όταν ακόμη ο Πλάτων και ο Ξενοφών ήταν μικρά παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι την διαπόμπευση από τον Αριστοφάνη  δεν την «λούστηκε»  μόνος του ο Σωκράτης αλλά τις παρενέργειές της  τις είχε υποστεί και η σύζυγος. Άγνωστο αν η Ξανθίππη είχε πάει στο θέατρο να παρακολουθήσει την παράσταση. Είναι σίγουρο όμως ότι όλοι θα  έδειχναν τον Σωκράτη  με το δάχτυλο στην Αγορά την επόμενη ημέρα. Τον παρηγορούσαν ή τον ρωτούσαν ποια θα ήταν η αντίδρασή του? Πως σκεφτόταν  η Ξανθίππη ύστερα απ΄όλα αυτά? Δεν ήταν και λίγο ο διασυρμός του συντρόφου της στο μεγαλύτερο θεατρικό γεγονός  της πόλης.

Η «Λυσιστράτη » του Αριστοφάνη παρουσιάστηκε το 411 πχ δώδεκα χρόνια πριν την καταδίκη του Σωκράτη. Η φαλλοκρατική συμπεριφορά των ανδρών και η προσήλωση στις «αρχαίες αρετές»  ήταν εις γνώση της Ξανθίππης. Μπορεί να μην αφορούσε το θέμα αυτήν την φορά τον σύζυγό της, είναι ενδεικτικό όμως της άποψης που είχαν οι γυναίκες της εποχής για τους συζύγους τους και είμαι σίγουρη ότι είδε την κωμωδία και την απόλαυσε! Ίσως και να συγχωρούσε τον Αριστοφάνη για όσα είπε για τον Σωκράτη…

Υπήρχε μια παράδοση ότι ο Σωκράτης ήταν δίγαμος. Αν αληθεύει τότε μάλλον η Ξανθίππη είχε δίκαιο να γινόταν έξω φρενών μαζί του. Συγκεχυμένη και ύποπτη περιπατητικής προέλευσης η διάδοση, ότι η Σωκράτης ήταν παντρεμένος και με την Μυρτώ εγγονή του Αριστείδη του Δίκαιου. Όλα αυτά τα αναφέρει ο Αριστοτέλης  στο σύγγραμμά του «Περί ευγενείας»  ο οποίος σε αντίθεση με πολλούς σωκρατικούς δεν ήταν θαυμαστής του άνευ όρων. Στην συνέχεια  τον ακολούθησαν και άλλοι…. όπως  ο μαθητής του ο Αριστόξενος ο Ταραντίνος  συνεχίζοντας την κριτική του δασκάλου του, αμαυρώνει την φήμη του διασημότερου σοφού  στο έργο του «Σωκράτους βίος»  περιγράφοντάς τον   ως  χολερικό πλάσμα, αμόρφωτο, χυδαίο και άσωτο! Κακίες…

Ο Αριστοτέλης κατηγορεί  τον Σωκράτη ότι δεν τα κατάφερε καλύτερα από αυτούς που επέκρινε (Περικλή Θεμιστοκλή και Αριστείδη) στην παιδεία των γιών του. Ο πλατωνικός Σωκράτης είχε επικρίνει τους πολιτικούς της εποχής του, οι οποίοι αν και φημίζονταν για την αρετή τους, δεν μπόρεσαν να την μεταδώσουν στα παιδιά τους… Άρα και σαν πατέρας,  εφόσον δέχθηκε αρνητική κριτική,  πιθανότατα να υπήρχαν κάποια ψήγματα αλήθειας. Η Ξανθίππη μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον φαντάζει μία μόνη γυναίκα που κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να συνετίσει τον σύζυγό της και να τον κάνει ένα φυσιολογικό σύζυγο, έναν με μια κανονική  δουλειά,  που δεν  προκαλεί, έναν πατέρα αγοριών που γυρνάει στο σπίτι και ασχολείται με την ανατροφή  τους. Ευτυχώς  για εμάς απέτυχε στο να τον αναμορφώσει αν και θα έδινε πολύ μεγάλη χαρά, αν το κατάφερνε, έστω και ελάχιστα στους σύγχρονους της! 
Όπως και να έχει, συμπεραίνουμε ότι ο Σωκράτης ελάχιστα ασχολιόταν με τα της εστίας του, ήταν στο δικό του κόσμο και η Ξανθίππη καρτερικά υπόμενε τις ιδιορρυθμίες του και τον τρόπο ζωής που αυτός επέβαλλε. Η Ξανθίππη είναι  σίγουρο ότι τον έβλεπε πολύ λίγο, ο Σωκράτης ήταν απορροφημένος με τα ζητήματα της πόλης  και δεν ξέρουμε αν ήταν αρκετά γι αυτήν το όνομα, η φήμη, τα παιδιά για να αισθανθεί τυχερή. Η αδιατάρακτη ψυχική του διάθεση  το γεγονός ότι αυτή θύμωνε, αλλά αυτός ποτέ,  εικάζουμε ότι θα την έκαναν να αναρωτιέται αν τελικά είχε παντρευτεί  έναν κανονικό άνθρωπο…

Σκεφτείτε να ζείτε με έναν άνθρωπο ο οποίος προφασίζεται άγνοια όχι για όλα τα θέματα αλλά γι αυτά που δεν μπορεί  (δεν θέλει?) κανείς να δώσει απαντήσεις,  εφόσον ομολογεί ότι δεν ξέρει… να σου σπάζει  τα νεύρα? Αν μετέφερε την «σωκρατική ειρωνεία» και μέσα στο σπίτι του η Ξανθίππη θα είχε μείνει γνωστή στην ιστορία ως συζυγοκτόνος! Σκεφτείτε αν για οτιδήποτε τον ρωτούσε μετέφερε την επιχειρηματολογική διαδικασία στο πλαίσιο της διαλεκτικής συνομιλίας που εφήρμοζε στην αγορά…  Οποιαδήποτε να ήταν  στην θέση της,  θα έκανε τουλάχιστον χαρακίρι! Αν προσθέσουμε και τον τίτλο του Πλάτωνα  ως   καλοπροαίρετου «μαιευτή ψυχών»  τότε θα υποθέσουμε ότι η Ξανθίππη πρέπει να  «ξεγέννησε» πολλές φορές μαζί του προσπαθώντας να ανακαλύψει τις γνώσεις που έκρυβε μέσα της! Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ζεις με κάποιον ο οποίος συνεχώς φροντίζει να σου υποδεικνύει την άγνοιά σου. Γκάζωνε λοιπόν στην γκρίνια η Ξανθίππη και  ο ατάραχος Σωκράτης την σύγκρινε με τα ατίθασα άλογα. «Όπως εκείνοι, αν τα δαμάσουν, δεν έχουν πρόβλημα με τα υπόλοιπα, έτσι και εγώ ζώντας με την Ξανθίππη θα μάθω να συμπεριφέρομαι στους άλλους ανθρώπους» έλεγε. Δεν ξέρω τι άλλες επιλογές είχε η Ξανθίππη αλλά σίγουρα έπαιρνε την ζωή στα χέρια της! «Όταν κάποτε στην αγορά του έβγαλε το ρούχο-άγνωστο τι είχε προηγηθεί-  οι γνωστοί του στην Αγορά  τον συμβούλευσαν να τη χτυπήσει» Μα υπήρχε ποτέ τέτοια περίπτωση? «Μα το Δία, για να γρονθοκοπιόμαστε εμείς και σεις να λέτε μπράβο Σω¬κράτη, μπράβο Ξανθίππη;» αναφώνησε ο γυμνός Σωκράτης!

Πολλά βράδια ο Σωκράτης δεν πήγαινε σπίτι του..Η Ασπασία που όλοι την θυμούνται για την ρητορική της δεινότητα, την ομορφιά της και την μόρφωσή της , διατηρούσε ένα από καλύτερα σαλόνια της εποχής. Βλέπετε όταν γράφετε η ιστορία  η υστεροφημία μας μπορεί να πιαστεί από ένα τόσο δα πραγματάκι. Έτσι η Ασπασία οφείλει την καλή της φήμη στην προσωπικότητά της και  στον Περικλή, ο οποίος δεν δίστασε να χωρίσει την σύζυγό του και να συζήσει μαζί της. Λίγοι γνωρίζουν ότι υπήρξε εταίρα και διατηρούσε οίκο ανοχής. Στο δικό της λοιπόν σπίτι  σύχναζε και ο Σωκράτης  ως σύμβουλος του Περικλή αλλά και ο Πρωταγόρας, ο ομορφονιός Αλκιβιάδης  και πολλοί άλλοι γνωστοί της εποχής και τα συμπόσια στο σπίτι της ήταν γνωστά και φημισμένα!  Πόσο ήσυχη θα πρέπει να άφηνε  την Ξανθίππη όταν γνώριζε ότι ο σύζυγός της ασκούσε γοητεία σε πολυάριθμους νεαρούς  μόνο και μόνο επειδή τους προκαλούσε σύγχυση με τις ερωτήσεις του και τους υποχρέωνε να αυτοαμφισβητηθούν…. 
Ήταν γητευτής ο άνδρας της που γύρω του μαζεύονταν σαν μελίσσια οι νέοι γιατί μιλούσε στην ψυχή τους. Ανάμεσα τους και ο  πλούσιος κληρονόμος και συγγενής του Περικλή Αλκιβιάδης .  Η στιχομυθία που σώζεται από τον Λαέρτη μεταξύ του Αλκιβιάδη και του Σωκράτη για την Ξανθίππη και την γκρίνια της είναι η εξής. «Την έχω συνηθίσει σαν να ακούω συνέχεια τροχαλίες. Εσύ ανέχεσαι τη φασαρία που κάνουν οι χήνες;» τον ρωτάει ο Σωκράτης. «Ναι, αλλά μου γεννούν αυγά και πουλάκια» απαντά ο Αλκιβιάδης. Και ο Σωκράτης  τον αποστομώνει «Και μένα η Ξανθίππη μου γεννά παι¬διά»! Ο Αλκιβιάδης υπήρξε ένα σκοτεινό πρόσωπο στην ιστορία. Η Ξανθίππη σίγουρα δεν τον χώνευε και η ιστορία την δικαίωσε. Ο Αλκιβιάδης δεν είναι με τους σημερινούς όρους ένα συμπαθητικό πρόσωπο .Ενεχόταν σε μια υπόθεση βλασφημίας, ενός ευνουχισμού των ερμαικών στηλών που θεωρούνταν οι κατεξοχήν θεματοφύλακες της θρησκείας. Πέρασε στο στρατόπεδο των Σπαρτιατών και  μάλιστα λέγεται ότι τους συμβούλευσε με ποιο τρόπο θα νικούσαν του Αθηναίους! Ήταν έμμεσα ο υπεύθυνος για την καταστρεπτική ήττα στους Αιγός Ποταμούς που σφράγισε και το τέλος της Αθηναικής ηγεμονίας! Αυτό που συνέδεε τον Αλκιβιάδη με τον Σωκράτη σίγουρα προβλημάτιζε την Ξανθίππη!

Ο Αλκιβιάδης στην ιστορία έμεινε, παρά τις αξιέπαινες προσπάθειες μερικών ιστορικών,  ότι διέπραξε την πιο εντυπωσιακή περίπτωση προδοσίας  και ατιμίας στην ιστορία της αρχαιότητας. Θα τον λέγαμε σήμερα έναν κομψευόμενο τυχοδιώκτη που θα σουλάτσαρε επιδεικτικά με το καμπριολέ αυτοκίνητό του στους δρόμους της παραλιακής… Η εμμονή του Σωκράτη συνεχώς να τον υπερασπίζεται και να τον δικαιολογεί ήταν σκανδαλιστική έως ύποπτη! Πως ήταν  δυνατόν ο εγκρατής Σωκράτης να ερωτεύθηκε τέτοιον άνθρωπο με τόσο επιδεικτική συμπεριφορά.. Η Ξανθίππη πως αντιμετώπισε την ερωτική απογοήτευση του συζύγου της που του προκάλεσε ο μεγαλύτερος προδότης της εποχής  του και μαθητής του? Η ταπείνωση, η οδύνη του ερωτευμένου πόσο επηρέασε την Ξανθίππη?  Το μίσος που συμπεραίνει  ο Gerald Messadie’ (6)  ότι είχε για τον Αλκιβιάδη ο Σωκράτης, την Ξανθίππη δεν την πείραζε τόσο, όσο η αγάπη που έκρυβε  ο σύζυγός της γι αυτόν.

Η πόλη των Αθηνών βρισκόταν συνεχώς σε πόλεμο. Το μίσος μεταξύ των ολιγαρχικών και δημοκρατικών ταλαιπωρούσε την πόλη. Οι Αθηναίοι υπήρξαν αγνώμονες σε πολλούς που σήμερα τιμούμε φιλοσόφους Αναξαγόρα και Πρωταγόρα, υποχρέωσε τον Θουκυδίδη και Ξενοφώντα να φύγουν, καθαίρεσε τον Περικλή για να τον ανακαλέσει μετά και να τον χρήσει στρατηγό, έδιωξε  τον Φειδία που τόσο συνεισέφερε στο μεγαλείο της Ακρόπολης, καταδίκασε σε θάνατο τον Σωκράτη. Οδυνηρό χτύπημα για οποιαδήποτε γυναίκα, ακόμα και για την σκληρή Ξανθίππη!

Όταν ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία ότι διέφθειρε τους νέους μπορούμε να φανταστούμε την απόγνωση της! Η αλήθεια  μπορεί να κρυβόταν στο γεγονός ότι σχετιζόταν με όλους τους εχθρούς της δημοκρατίας από τον Αλκιβιάδη μέχρι τον Κριτία (ουσιαστικός ηγέτης των τριάντα τυράννων, κατηγορήθηκε για ανηλεή εξόντωση των δημοκρατικών) οι οποίοι δεν δίσταζαν να ισχυριστούν ότι η διδασκαλία του ήταν αναμφίβολα επιβλαβής-δεν του συγχώρεσαν ποτέ τον δημόσιο εξευτελισμό τους-. Κατ΄ουσία όμως η επίσημη κατηγορία  του «διαφθορέα»  θα πρέπει να αναστάτωσε την Ξανθίππη καθώς και τα παιδιά του, τα οποία γνωρίζοντας τον δρόμο της αναζήτησης της σοφίας από τον πατέρα τους ακολούθησαν διαφορετική πορεία απ΄αυτόν, κατ΄άλλους πιο φυσιολογική. Ο Σωκράτης ήταν αφοσιωμένος στην Αθήνα την πόλη του, στους μαθητές του. Η Ξανθίππη δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεπεράσει ότι αυτή και τα παιδιά της έρχονταν σε δεύτερη μοίρα στην ζωή του!

Ο Σωκράτης στρεφόταν εναντίον τόσων  πραγμάτων… σταματημό δεν είχε… Θαρραλέος, δεν δίσταζε να αντιταχθεί στην εξουσία όταν το θεωρούσε αναγκαίο και μάλιστα κινδύνεψε να χάσει την ζωή του όταν αρνήθηκε να συλλάβει έναν από τους αντίπαλους των τριάντα τυράννων, ευτυχώς που ανετράπη η τυραννία σύντομα! Αγύριστο κεφάλι, δεν ήθελε να φύγει από την Αθήνα, τότε  που όλοι ήταν εχθρικοί εναντίον του, όπως ο Πρωταγόρας. Ακόμη και όταν οι δικαστές του πρότειναν  δίκαιη ποινή  - χρηματική - υπήρξε προκλητικός –δήλωσε ότι έπρεπε να έχει την ύψιστη τιμή να σιτίζεται στο «Πρυτανείο» για το υπόλοιπο της ζωής του, προκαλώντας ουσιαστικά  μόνος του την θανατική του ποινή! Εξόργισε τους δικαστές και τους  εξώθησε στη θανατική ποινή με κώνειο μη υπολογίζοντας, ότι έχει οικογένεια και σύζυγο..Πως να αισθάνθηκε άραγε η Ξανθίππη όταν ο άνδρας της επέλεξε να πεθάνει ενώ μπορούσε να είχε σωθεί? Τι μπορεί να σκεφτόταν σε μια ουσιαστικά αυτοκτονία του συζύγου της… και πως σκεφτόταν να αντιμετωπίσει την επόμενη μέρα?

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
 
Η  Ξανθίππη  είχε ισχυρό χαρακτήρα για να παντρευτεί ένα από τα πιο οξυδερκή πνεύματα όλων των εποχών. Υπήρξε   αντάξια των περιστάσεων  και είχε την πνευματική καλλιέργεια  να αντιμετωπίσει  όλα τα ζητήματα της καθημερινής ζωής μαζί με τον Σωκράτη. Σε μια  πόλη με προστάτιδα τη θεά  Αθηνά και με τις γυναίκες να διαδραματίζουν ελάχιστο ρόλο στα πολιτικά πράγματα, η Ξανθίππη  στάθηκε σοφή απέναντι στην διαπόμπευση και χλευασμό του άνδρα της, σωστή μητέρα στα παιδιά της, δυναμική και δυνατή. Δεν είχε να κάνει με έναν εύκολο σύζυγο, ουσιαστικά είχε να κάνει με έναν μοναδικό Σωκράτη! Ο τρόπος που ταξίδεψε στην ζωή της ήταν κάρο πάνω σε χωματόδρομο όλο λακούβες και ο μύθος που την ακολούθησε στους αιώνες δεν της έδειξε –δυστυχώς λανθασμένα- καμία επιείκεια .

ΞΑΝΘΙΠΠΗ ΓΚΛΑΒΟΠΟΥΛΟΥ

Η εικόνα προέρχεται www.xanthippi.gr 

Xanthippe dousing Socrates
Η Ξανθίππη τυραννικά κάνει ντούζ τον Σωκράτη
Reyer van Blommendael c. 1655,
Oil on canvas, 210 x 198 cm Musee des Beaux-Arts, Strasbourg

(1) Richard Armour Αμερικανός εκπαιδευτικός 1906-1989
(2)http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:0fm_2cO6H7AJ:kalyterotera.blogspot.com/2010/10/blog-post_9971.html+%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82+%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82+%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1&cd=2&hl=el&ct=clnk&gl=gr&client=firefox-a&source=www.google.gr  Μισογύνηδες  οι Αρχαίοι Έλληνες της Μαίρης Παπαγιαννίδου
http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:Wj9qWO88AR0J:www.sakketosaggelos.gr/Article/224/+%CE%9E%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%AF%CF%80%CF%80%CE%B7&cd=20&hl=el&ct=clnk&gl=gr&client=firefox-a&source=www.google.gr
Από την Ξανθίππη του Σωκράτους στην Αγία Ξανθίππη
(3)Διογένης Λαέρτιος (ΙΙ  33) και τα πολυάριθμα ανέκδοτα που έχουν συλλεγεί από τον G.Giannantoni
(4)Αριστοφάνης «Νεφέλαι» 103, 363 – Πλάτων  «Συμπόσιον» 173b, 174a, 220b.
(5)Ξενοφών «Απομνημονεύματα» Ι 6,2.
(6)Gerald Messadie «Ξανθίππη η σύντροφος του Σωκράτη » εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ
«Σωκράτης»  μτφ έργο του Louis-Andre’ Dorion  εκδόσεις ΒΗΜΑ
«Αλκιβιάδης» μτφ έργο  της Jacqueline de Romilly  εκδόσεις  ΑΣΤΥ

Sunday, February 13, 2011

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

 -Mάνα σε Τούρκο θα με δώκεις?

-Όχι κορίτσι μου. Τι είναι αυτά που λες? Ο αδελφός σου είπε ότι το όνομά του είναι παρατσούκλι που τους έβγαλαν οι Τούρκοι. Τοπχανελής σημαίνει αυτός που είναι κοντά στο πυροβολαρχείο.  Έχουν  μαγαζί δίπλα του και οι Τούρκοι πελάτες λέγανε "πήγαινε στον Τοπχανέλ"  και έτσι έμεινε το όνομα Τοπχανελής. Χατζηγεωργίου είναι το πραγματικό τους επίθετο γιατί ο πατέρας τους έχασε δυο  γυναίκες από αρρώστιες, πήγε στα Ιεροσόλυμα στο χατζηλίκι έξι μήνες και ο κυρ-Γιώργος έγινε Χατζηγεωργίου.


Η χήρα Αγγελική είχε αγωνία …Το 1922 με την ανταλλαγή πληθυσμών ήρθε από τον Αίνο αφήνοντας όλα τα καλά τους. Ο καιμακάμης ήταν φίλος της οικογένειας και τους είχε εξασφαλίσει  βοιδάμαξα για να φύγουν. Τι να χωρέσει όμως σε αυτήν? Εννιά παιδιά και ένα σακί σιτάρι… Τα χρυσά τα έριξαν στο πηγάδι… άφησαν πίσω όλο το βιός και τον αρσανά. Η ζωή τους ήρθε τα πάνω κάτω..κάθε μέρα προσευχόταν και ευχαριστούσε τον θεό που τους έχει καλά.… Ήταν και μόνη γυναίκα…


Δικοί μας άνθρωποι είναι κορίτσι μου,  από την Ανδριανούπολη. Ο αδελφός σου ο Λάσκαρης λέει τα καλύτερα λόγια γι΄αυτόν. Είναι δουλευταράς και κουβαλητής, καλός χριστιανός από καλούς γονείς. Η αγωνία της μάνας που έχει να παντρέψει τέσσερα κορίτσια. Έπρεπε να πάρουν σειρά η Ελένη, η Μαρία, η Άννα… Περίμεναν και τα αγόρια βλέπεις …ο Σταμάτης,  ο Βασίλης, ο Λάσκαρης και  ο Κωνσταντίνος. Ο Στέλιος είχε μπαρκάρει για την Βραζιλία και είχαν καιρό ν’ ακούσουν νέα του. Κάθε φορά η κυρα-Αγγελική που αναφερόταν  τ΄όνομά του θόλωναν  τα μάτια της..

Η Ευφροσύνη δεν ήταν όμορφη.. Στρουμπουλή σαν φραντζολίτσα και ροδοκόκκινη δεν  ήξερε και πολλά από δουλειές.. Είχε μεγαλύτερες αδελφές στο σπίτι και αυτή μικρή και καλομαθημένη.. Θα πήγαινε από την Αλεξανδρούπολη στην Κιλμουρτζίνα  να γνωρίσει το σόι του αρραβωνιαστικού της.

Ομορφόσογο το σόι του Χρήστου σκέφτηκε. .θα κάνει όμορφα παιδιά… τέσσερα αγόρια και μια αδελφή καλλονή. Η κυρά –Σοφία η μέλλουσα πεθερά της την καλοδέχθηκε και της ζήτησε να φτιάξει μια πίττα. Έτσι κάνανε τότε οι πεθερές… Αν δεν ήξερες ν΄ανοίξεις φύλο δεν  ήσουν ικανή ν΄ανοίξεις  σπίτι… Έλα όμως που η Φρόσω δεν ήξερε..… κανείς δεν της έδειξε… αλλά δεν το  είπε και σε κανέναν… Τα αυγά φρέσκα, ζεστά ακόμα, το βούτυρο κι εκείνο μοσχομύριζε, το αλεύρι κοσκινισμένο…. με  τόσα καλά υλικά η πίττα  έγινε για βασιλικό τραπέζι. Φούσκωσε η πίττα,  φούσκωσε και από περηφάνια και η Ευφροσύνη γιατί τα κατάφερε.. Τα γαλάζια μάτια του Χρήστου και τα ξανθά μαλλιά του της άρεζαν πολύ..κάτι της έλεγε πως θα ήταν καλός μαζί της.

Ο γάμος έγινε άνοιξη του 1932. Η Φρόσω μαγείρευε τώρα για δέκα στόματα. Το τουρκάκι  θα ερχόταν κάθε μεσημέρι να  πάρει το φαγητό να το πάει στο τυροκομείο για τον άνδρα της και τους υπαλλήλους. Ήταν ήδη έγκυος  στην κορούλα της και ο μικρός Γιωργάκης δεν την άφηνε σε ησυχία. Ο άνδρας της φρόντιζε να μην της λείψει τίποτα,  ήθελε το σπίτι να είναι γεμάτο με όλου του κόσμου τα καλά. Τα καλύτερα από το παντοπωλείο του της κουβαλούσε και από το τυροκομείο πάντα το αφρόγαλα για το σπίτι του. Το σπίτι μύριζε πάντα φρέσκο βούτυρο από τα γλυκά της Φρόσως  που ήταν ονομαστά σε όλη την γειτονιά. Οι μυρωδιές  δεν σταματούσαν μέχρι που έδυε ο ήλιος… μέχρι που ο κυρ-Χρήστος έβγαζε τα παπούτσια του. Προκομμένος ήταν ο  άνδρας της και αυτή νοικοκυρά που έκανε καλό κουμάντο..Ανοιχτοχέρης ο κυρ-Χρήστος  τον έκανε κράτει η κυρά-Φρόσω. Γέμιζε γέλια η αυλή από τις πρωινές γειτόνισσες και στις γιορτές γέμιζε κόσμο απ΄όλα τα αδέλφια της που έρχονταν από την Αλεξανδρούπολη. Οι δουλειές πήγαιναν καλά οι αποθήκες γεμάτες και το κομπόδεμα βαρύ..Στο εμπόριο έπρεπε  να είχες πάντα χρυσές λίρες ..

1940 και ο κυρ-Χρήστος φεύγει για την Αλβανία. Ερήμωσε από άνδρες η Κιλμουρτζίνα.. έμειναν  οι γυναίκες και τα παιδιά. Την κυρά Φροσύνη  μαζί με τα παιδάκια της την Αγγελική και τον Γιώργο πήγαν στα αδέλφια της στην Αλεξανδρούπολη. Κάποιος τους είπε ότι οι Βούλγαροι δεν θα φτάσουν στην Σαμοθράκη. Με το καίκι και ότι μπορούσαν να πάρουν μαζί τους φτάσανε στο έρμο το νησί που φάνταζε σαν φάντασμα μέσα στο Αιγαίο. Εν τω μεταξύ μέχρι να φτάσει το καίκι στον προορισμό του  οι Γερμανοί το παραχώρησαν και αυτό στους Βούλγαρους. Η Θράκη ήταν το αντάλλαγμα στους Βούλγαρους  για την διάβαση των Γερμανών προς τον Νότο.

Σκοτεινό μου το περιέγραψε το νησί η κυρά-Φρόσω,  πίσω από τον κόσμο το θυμάται η Αγγελικούλα. Τους βάλανε σ΄ένα δωμάτιο όλους μαζί, όλοι αυτοί που χωρέσανε σ΄ένα  καίκι έπρεπε να χωρέσουν σε μια καμαρούλα μια σταλιά. Τα μωρά αρρώστησαν με ιλαρά οι υπόλοιποι με ελονοσία. Η κυρά Φρόσω νοίκιασε ένα δωμάτιο με τα αδέλφια της. Το δωμάτιο για  πάτωμα είχε χώμα και όταν έβρεχε και έτρεχε  νερό από το ταβάνι γινόταν  λάσπη , τα μωρά αρρωσταίνανε.  Αυτοσχεδίαζε τρόπους για να βγάζει το νερό έξω.  Αυτοσχεδίασε και μια φουφού από τενεκέ για να ζεσταθούν. Αργότερα το είδαν και οι άλλες και την μιμήθηκαν… ζεστάθηκαν αλλά όχι η καρδιά της… γράμμα δεν είχε από τον άνδρα της…  κανένα νέο ούτε ήξερε που ήταν..

Δυο χρόνια δύσκολα, τα μισά αδέλφια της δεν άντεξαν και έφυγαν στην Λήμνο. Ας είναι καλά ο  αδελφός της ο Κώστας που είχε ένα τενεκέ κινίνα. Σωτήρια τα κινίνα,  τα αντάλλασαν με τρόφιμα κι έτσι η οικογένεια επιβίωσε. Οι  χρυσές λίρες δεν είχαν καμιά αξία εκεί…

Η οικογένεια ξαναβρέθηκε μαζί  στην Αλεξανδρούπολη ..το κοντέρ είχε και πάλι μηδενίσει. Όλα από την αρχή. Η μικρή Αγγελικούλα ξανθιά ψηλή και γαλανομάτα την περνούσαν για βουλγαράκι , μιλούσε και άπταιστα βουλγαρικά και  της πετούσαν  καραμέλες και ψωμί από το τραίνο...Όλοι στην κατοχή περνούσαν όπως όπως.

Έμπορος γεννημένος ο κυρ-Χρήστος  έπρεπε τώρα να κάνει δουλειές με τους Βούλγαρους. Το μυαλό του και η ψυχή του ήταν  πώς να συντηρηθεί  η οικογένειά του πώς να επιβιώσει. Χιλιόμετρα έκανε για ένα καρβέλι ψωμί και ένα κεφάλι κασέρι. Ήταν έμπορας τροφίμων από γεννησιμιού του και είχε τις άκρες. Δεν έλειψε ποτέ ο τενεκές λάδι από το σπίτι ούτε και το αλεύρι. Η κυρά- Φρόσω είχε αφεθεί πάνω στους ώμους του κυρ-Χρήστου του αγαπημένου της… ήταν  και όμορφος πολύ!! Στην λέσχη τον είχαν βγάλει μίστερ Κομοτηνή πριν παντρευτεί. Τα παιδιά  είχαν μοιάσει αυτόν… ήταν  και από καλωσύνη   γεμάτος… όλος ο κόσμος το ήξερε και τα ορφανά ακόμη περισσότερο!

Η κινητικότητα του κυρ-Χρήστου τα πήγαινε-έλα στους μαυραγορίτες κίνησαν την υποψία των Βουλγάρων.. Δεν έψαξαν και πολύ …αγράμματοι και άξεστοι ήταν… Τέτοιους έστειλαν για να μείνουν στην Θράκη. Ο κυρ Χρήστος δεν γύρισε μια μέρα στο σπίτι. Ανήμπορη η κυρά-Φρόσω κόντεψε να πεθάνει… έτρεχε… ρωτούσε.. άλλοι της έλεγαν ότι τον πήγαν στην Βουλγαρία άλλοι ότι τον εκτέλεσαν για κατάσκοπο… κανείς δεν τον είχε δει. Σαράντα μέρες αγωνίας έζησε με τα μικρά της μέχρι που μια γειτόνισσα τον είδε αγνώριστο μέσα στις βουλγάρικες φυλακές. Της έβαλε μέσα στο χέρι  ένα μπιλιετάκι που το έβγαλε από την κάλτσα του… Είμαι ζωντανός!

Είχε πολλούς φίλους ο κυρ-Χρήστος. Ανάσταση στο σπίτι όταν βγήκε… όλοι έκλαιγαν …άλλοι από χαρά άλλοι από πόνο… Όλο το σώμα του ήταν καλυμμένο με πληγές..το θρακιώτικο κρύο δεν τις άφηνε να κλείσουν και  την άλλη μέρα από τα καθημερινά βασανιστήρια γίνονταν καινούργιες. Δεν είχε τόση μεγάλη αγκαλιά ο κυρ-Χρήστος… έγερναν και οι ώμοι… αδύναμος δεν μπόρεσε να τους αγκαλιάσει όλους. Αφέθηκε στα χέρια της κυρά-Φρόσως που τον κανάκεψε και τον φρόντισε ώστε να γιάνει και να σηκωθεί γρήγορα!  Η οικογένεια ήταν και πάλι ενωμένη !

Το 1944 τελείωσε ο πόλεμος οι Βούλγαροι φύγανε από την Θράκη. Η οικογένεια γυρνάει στην Κομοτηνή  στο πατρικό. Οι Βούλγαροι το ισόγειο το είχαν κάνει στάβλο… τα πατώματα εκείνα τα ωραία ξύλα τα έριχναν στις σόμπες για να ζεσταθούν… τα παιδιά βρίσκανε μπίλιες ανάμεσα στα σπασμένα,  απόδειξη ότι αυτοί που έμεναν είχαν μικρά παιδιά.  Κατεστραμμένο  το σπίτι αλλά το πείσμα και η υπομονή το έκανε και πάλι αρχοντικό. Από την αρχή και πάλι για την οικογένεια. Ο κυρ-Χρήστος βάζει μπρος το τυροκομείο έρχεται μαζί του και ο Βασίλης το τσιράκι που είχε από δεκαπέντε χρονών ήρθαν και τον βρήκαν και οι τούρκοι υποστατικοί.. Το καζάνι άρχισε να δουλεύει και έβγαζε το καλύτερο γάλα και  τυρί της περιοχής.. άνοιξε και το παντοπωλείο… άνοιξε και  ποδηλατάδικο και νοίκιαζε ποδήλατα… Γέμιζε και τις αποθήκες του με σιτάρια και καλαμπόκια που τα έστελνε στους χονδρέμπορους στην Αθήνα… Είχε πρόσωπο ο κυρ-Χρήστος και τιμή  και λόγο και όλοι τον εμπιστεύονταν… Δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και ορθοπόδησε  γρήγορα.

 Μέχρι το 1950 φτιάχτηκε που λένε και τα πιτσιρίκια του η Αγγελικούλα και ο Γιώργος πηγαινοέρχονταν στα μαγαζιά του. Γέμισαν πάλι οι αυλές με γέλια και χαρές . Μπορεί η κυρά-Φρόσω να μην πήγε κανένα ταξίδι λόγω των δουλειών του άντρα της αλλά ταξίδευε μαζί του κάθε βράδυ στην αγκαλιά του. Ήταν ο ξανθός θεός της, τον λάτρευε αλλά και αυτός ακόμη πιο πολύ. Της έδειχνε την αγάπη του κάθε μέρα. Την γέμιζε με όλου του κόσμου τα καλά στην ποδιά της, της έλεγε λόγια τρυφερά, της έστελνε τουρκάλα να γυρίζει τα καζάνια με τα ασπρόρουχα και την στάχτη να μην κουράζει την μέση της, έφερνε καλούδια  που της άρεζαν  και την στόλιζε με  κοσμήματα για να την καμαρώνει! Κι εκείνη ήταν περήφανη γι αυτόν… γαμπρό τον έβγαζε,  κολλαρισμένο και με ρούχα που μοσχομύριζαν… κανείς δεν έλεγε ότι δούλευε σε τυροκομείο..Το κρεβάτι παστρικό μοσχομύριζε σαπούνι και οι τενεκέδες στην αυλή γεμάτες βασιλικούς και τριανταφυλλιές. Του έδειχνε καθημερινά την αγάπη της μέσα από το φαγητό..σαν  άλλη Λωξάνδρα… και τον έκανε κάθε μέρα να αναστενάζει από ευχαρίστηση.  Έβαζε αγάπη στο φαγητό και το νοστίμευε και κανείς δεν ήξερε γιατί οι μελιτζάνες  στο ιμάμ της κυρά-Φρόσως γίνονταν τόσο νόστιμες… και οι λαλαγγίτες και το τσιζ-μπιζ  χοιρινό και οι λαχανοντολμάδες… νοικοκυρά και μητέρα η κυρά-Φρόσω..

Έτσι  ήρθαν τα καλύτερα. Μεγάλωσαν τα παιδιά η Αγγελικούλα έφερε γαμπρό στο σπίτι. Στρατιωτικό κουβάλησε το κορίτσι και  κυρ-Χρήστος στραβομουτσούνιασε γιατί  θα έχανε  το κοριτσάκι του  από κοντά τους. Ο Γιώργος αρραβωνιάστηκε και αυτός με την Σοφούλα η οικογένεια θα μεγάλωνε και του κυρ-Χρήστου η καρδιά δεν άντεξε τόση συγκίνηση. Πέθανε το 1962 σε ηλικία 57 χρονών  όταν ήταν έγκυος η κόρη του Αγγελική στο πρώτο του εγγόνι δηλαδή εμένα!

Αυτή είναι η ιστορία του παππού μου  που δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω… Η γιαγιά μου  από τότε δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα. Κλείστηκε στο σπίτι της και δεν έβγαινε. Πηγαίναμε να την δούμε τα Σαββατοκύριακα από την Ξάνθη. Με έπαιρνε μικρή από το χεράκι  και πηγαίναμε στα μνήματα να καθαρίσουμε τον τάφο και να τον στολίσουμε με  μικρά κόκκινα αναρριχώμενα τριανταφυλάκια  από τον κήπο. Τον καθαρίζαμε από τις πευκοβελόνες και όσο ανάβαμε το καντήλι, μου μιλούσε για την αγάπη τους..

Η γιαγιά μου έμεινε μαζί μας και μας μεγάλωσε. Αφιερώθηκε στην οικογένειά της και στα εγγόνια της. Η τελευταία της επιθυμία ήταν να «κοιμηθεί» στο ίδιο μέρος με τον αγαπημένο της. Μας μεγάλωσε με όση αγάπη εισέπραξε από την ζωή της. Μόνο αγάπη πήρε και μόνο αγάπη έδωσε..

Την   γιαγιά μου όταν την ρωτούσα  κάποια συμβουλή για να περνάω καλά με τον άνδρα μου, μου έλεγε…

« Όταν θυμώνει  άστο κορίτσι μου αέρας να γίνει..»  Αέρας γιαγιά...


ΞΑΝΘΙΠΠΗ


Είναι η σχέση αλληλεξάρτησης που έκανε τα παλιά ζευγάρια να στηρίζουν το ένα το άλλο και να μην γνωρίζουν  από ενδοοικογενειακές κρίσεις και διαζύγια?

Είναι που δεν  υπερεκτιμούσαν  την ερωτική τους ζωή και δεν της έδιναν τον πρωτεύοντα ρόλο στην ζωή τους?

 Είναι που οι ρόλοι ήταν προγεγραμμένοι και ξεκάθαροι  για τον άνδρα και την γυναίκα και η συμβίωση ήταν ένας αγώνας επιβίωσης ή ακόμη  μονομερών υποχωρήσεων ?

Ήταν που οι προτεραιότητές τους δεν είχαν καμιά σχέση με φιλοδοξίες και ανταγωνισμούς?

 Ήταν που δεν ήξεραν από αστρολογία ούτε από συμβούλους γάμου?

 Πως δυο ξένοι  άνθρωποι  παντρεμένοι με προξενιό  έκαναν  μια αρμονική οικογένεια? Σύμπτωση ή  μάχιμη καθημερινότητα?

  Ήταν που έδιναν αξία στις αρχές του θρησκευτικού όρκου τους ή απλά ήταν συνοδοιπόροι σε έναν αγώνα που δεν ήθελαν να τον κάνουν μόνοι….