Μεγάλωσα στην Θήβα. Μικρή δεν μου άρεσαν τα αγοράκια, μια αντίληψη που ευτυχώς με τα χρόνια άλλαξε. Δεν μας έπαιζαν, μας κορόιδευαν για χαζά, μας νικούσαν στο τρέξιμο και κάνανε τους έξυπνους…το ίδιο βιολί μια ζωή..γι αυτό τους ξεσκίζαμε στην μονόπολη, στον γκρινιάρη και στο φιδάκι κάτι δηλαδή στο πιο καθιστικό και intelectuale.
Ο μπαμπάς έπαιζε τάβλι με κάποιον κύριο πάτερ-Σεραφείμ από τον οποίο έμαθα να μην φοβάμαι να εκφράζομαι . Η μαμά μου με έπαιρνε από το δωμάτιο όταν έπαιζαν αλλά εγώ έμαθα να βρίζω χωρίς ενοχές γιατί αφού αυτός ο κύριος μιλούσε έτσι και ήταν αρχιεπίσκοπος γιατί όχι και εγώ?
Στην Θεσσαλονίκη πήγα Γυμνάσιο στο Β΄ Θηλέων στο Αλλατίνι. Δεν μου άρεσε, έβρισκα τα κορίτσια πολύ κοκέτες, αυτές παίζανε με τα μαλλιά τους και με τα νύχια τους. Στο μέλλον μου φάνηκε πολύ χρήσιμη η παρέα τους. Έτσι το έριξα στο διάβασμα. Ήμουνα καλή, λίγο-πολύ φυτό. Το μόνο που με ξελάσπωνε ήταν το φλέρτ με τα αγοράκια. Είχα αρχίσει να τα εκτιμώ. Και επειδή πίστευα ότι ήμουν χοντρή επέβαλα στον εαυτό μου πείνα μέχρι λιποθυμίας. Αυτή η νηστεία συνεχίστηκε σε όλη μου την ζωή . Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι όταν θα ξανάρθω στην άλλη μου ζωή θα κάνω πρώτα συμφωνία με τους αγγέλους, τους κόβω για λίγο ευτραφούληδες αυτούς, θα φτιάξω πισινή λοιπόν, άλλωστε στην εποχή των πισινών ζούμε.
Διάβαζα με προσήλωση Μανίνα, Κατερίνα και Μπλέκ, τον έβρισκα πολύ sexy. Τον Τεν-Τεν τον έβρισκα πολύ βλάκα. Προτιμούσα την Κλάραμπελ από την Μίνι που ήθελα να την σπάσω στο ξύλο. Δεν έπαιξα ποτέ με κούκλες στυλ Barbie, ακόμη και τώρα βρίσκω ότι κούκλες τέτοιου τύπου κάνουν τα κορίτσια βλαμμένα. Όταν όλοι έβλεπαν στην τηλεόραση τον Άγνωστο πόλεμο και Λούνα Πάρκ εγώ έβλεπα τον Παράξενο Ταξιδιώτη με τον Αλεξανδράκη ..ε καλά τώρα.. Τρελαινόμουν με την Ιπτάμενη Καλόγρια, το μικρό σπίτι στο Λιβάδι και το Τζίνι και η Τζίνη.
Τότε άκουγα Deep Purple, Pink Floyd έλιωνε το κασετόφωνο. Μισούσα τους BoneyM, και απέρριπτα κάθε αγοράκι που άκουγε Beatles. Ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν γλυκανάλατο…
Με το αγοράκι που ήμουνα ερωτευμένη καλά έκανε και δεν με ήθελε. Φλέρταρα με τον κολλητό του για να μην καταλάβει ότι ήμουν τρελή και παλαβή γι αυτόν. Σήμερα αν και γιατρός θα τον έβρισκα τον πιο βαρετό άνθρωπο του κόσμου. Φαντάζομαι ότι και οι δύο πρώην του το ίδιο θα διαπίστωσαν. Θεέ μου ας μην το διαβάσει…
Οι καλύτερες στιγμές που τόνωσαν την αυτοπεποίθησή μου στην εφηβεία ήταν όταν ο ανομολόγητος έρωτας ενός συμμαθητού μου στο σχολείο τον έκανε να μου χαρίσει την μία και μοναδική σοκολάτα μπροστά σε όλες τις συμμαθήτριες που έλιωναν γι αυτόν.Και όταν το αγοράκι απέναντι από το σπίτι μου έβαλε δυνατά να ακούσω το Rebel Του David Bowie διπλά αφιερωμένο.
Σπούδασα νομική γιατί ο πατέρας μου μού είπε ότι είναι πτυχίο πασπαρτού. Δεν κατάλαβα τότε τι εννοούσε και του έκανα το χατίρι. Στην πρώτη υπόθεση όμως που παρακολούθησα τα ποδαράκια μου κρύωσαν και παρακολουθώντας ένα ζευγάρι παντρεμένων σε αντιδικία, αποφάσισα ότι αν συνέχιζα, το πιο πιθανό ήταν να μην παντρευόμουν ποτέ. Όταν λοιπόν και το Τσε (ξέρεις ο δήθεν αριστερός, δήθεν ωραίος κλπ κλπ) του πανεπιστημίου μου είπε «τι δουλειά έχεις κοριτσάκι μου εσύ εδώ» με αποτέλειωσε. Αποφάσισα λοιπόν το περιβάλλον που θα ήθελα να είναι ένα γραφείο με φρέσκα λουλούδια, ευάερο, ευήλιο κι εγώ με ταγεράκι και γόβες. Κάπως έτσι κατέληξα να δουλεύω σε Τράπεζα. Συνέχισα σε οικονομικές σπουδές, μεταπτυχιακά, marketing και management και όλα αυτά που πιστεύεις ότι μετράνε στην αγορά εργασίας. Κάπου στα 30 όμως κατάλαβα ότι η επιτυχία έρχεται από άλλη πόρτα. Στην ζωή δεν μετράει τελικά το τι ξέρεις ή ποιον ξέρεις. Μετράνε και τα δύο. Και η εμπειρία είναι ο χειρότερος δάσκαλος. Σε εξετάζει πριν παραδώσει μάθημα. (δεν είναι δικό μου, αλλά δεν ξέρω και ποιανού είναι).
Λοιπόν επειδή θεωρούσα τους δικηγόρους ψεύτες (Ο Τσε με πούλησε για μια Βarbie, την παντρεύτηκε καλά να πάθει) και τους τραπεζικούς τεμπέληδες –στα χρόνια μου δεν έχαναν την μεσημεριανή σιέστα τους – δεν παντρεύτηκα ούτε δικηγόρο ούτε τραπεζικό. Τον γιατρό τον είχα απορρίψει προ πολλού (δεν είμαι σίγουρη αν είχε γίνει έτσι τέλος πάντων) ούτως ή άλλως δεν είχε κανένα χόμπυ. Στην πορεία ανακάλυψα ότι κανένας γιατρός δεν έχει. Έχουν χόμπυ την δουλειά τους για αυτό και κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους. Παντρεύτηκα μηχανικό! Μου έβγαζε κάτι πιο χειροπιαστό και με προσγείωνε από το μονίμως πέταγμά μου. Άσε που ήταν ίδιος ο Jim Morrison των Doors. Σήμερα που τον βλέπω μου φέρνει τον Αλέξη Παπαχελά. Το πρώτο μας φιλί στο τραινάκι του …τρόμου στο Λούνα Πάρκ που ήταν στο σημερινό Μέγαρο Μουσικής. Παντρευτήκαμε κρυφά απ΄όλους στις 29/12/1981 στο Brighton που σπούδαζε με πολιτικό γάμο, μόνοι μας εγώ 18 και αυτός 22 και με δαχτυλίδια τα σκουλαρίκια μου. Πήγαμε ταξίδι του μέλιτος στο Παρίσι και κοιμόμασταν μέσα στο αυτοκίνητο, κάτω από τις γέφυρες του Σηκουάνα γιατί …που ρευστό!. Μην διαννοηθείτε ….για τα παιδιά μου το λέω!!!
Ο άνδρας μου μού είπε ότι ερωτεύθηκε τα μάτια μου αλλά με παντρεύτηκε ολόκληρη. Κι εγώ θεωρούσα ότι είναι πολύ κουραστικό για μια γυναίκα να σκέφτεται όλη την ώρα πως θα ευχαριστήσει τον άνδρα της σε μια σχέση. Ο γάμος σε ξεκουράζει…? Και επειδή οι στατιστικές λένε ότι οι παντρεμένοι ζούνε περισσότερο, ξαναπαντρευτήκαμε . Ξεγελάσαμε τον χρόνο ανανεώνοντας τον γάμο μας, με άλλο γάμο μεταξύ μας το 1988. Μας ρωτάνε πολλοί πως την βγάζουμε. Λοιπόν ο γάμος έχει στεναχώριες αλλά η εργένικη ζωή δεν έχει χαρές και ας διαφωνώ με τις φίλες μου.
Μετά από 30 χρόνια ξαναπήγαμε στο Brighton, αυτήν φορά να εγκαταστήσουμε τον γυιό μας για σπουδές στην ίδια πόλη. Το άλλο μας αγόρι ετοιμάζεται και αυτός να φύγει από κοντά μας. Τα παιδιά είναι η ζωή μου, ο αέρας που αναπνέω. Η οικογένειά μου και οι φίλες μου (Τζάκυ, Λίζα, Βάγια, Μαρία, Ελένη, Ειρήνη, Πόπη) στην καρδιά μου.
Το σήμερα το περνώ παρακολουθώντας σεμινάρια συγγραφικής γραφής. Ζήλεψα την Ρόουλιγκ! Εγώ ήθελα να γράψω τον Χάρυ Πότερ, το Sex and the City και το Σ΄αγαπώ –Μ΄αγαπάς. Ετοιμάζω σ’ένα site την συλλογή μου από γνωμικά το www.gnomika.gr και προετοιμάζω ένα άλλο το www.kila.gr για να μοιραστώ με τον κόσμο τις ενοχές μου για τις γουρουνιές μου. Επίσης μαλώνω σε forum για το Μακεδονικό ζήτημα και δηλώνω την πρόσφατη εξάρτησή μου με το διαδίκτυο που τώρα άρχισα να καταλαβαίνω.
Ας με συγχωρέσει ο Γιώργος ο Γιακουλάκης που δεν μπόρεσα να πάρω ποτέ το πτυχίο ιστιοπλοιίας παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του. Κάπου μεταξύ κοτσανέλου, μάτσας, και μαίστρας τα έκανα θάλασσα. Καντηλίτσα δεν έμαθα ποτέ και παρκάρισμα..ούπς …φουντάρισμα «αρώδου»… άστο καλύτερα. Αποφάσισα ότι δύο καπετάνιοι είναι αρκετοί στο σπίτι και στην ζωή μου, άλλωστε η samsonite με τα καλλυντικά μου δεν χωράει… άσε που πάνω από την αλμύρα δεν κολλάει καμιά κρέμα προσώπου..
«Έτσι είναι η ζωή! Αρχίζεις μουσίτσα, γίνεσαι μούσα και στο τέλος μουσείο» η αγαπημένη μου Ρένα Βλαχοπούλου το είπε. Λοιπόν πριν γίνω μουσείο θέλω τα αγόρια μου να μου φέρουν νύφες. Θα γίνω σούπερ πεθερά και ονειρεύομαι την στιγμή του shopping και των κατινοκαταστάσεων με τα κορίτσια.
Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσα να γίνω ρεπόρτερ, συγγραφέας ή φωτογράφος. Αααχ πατέρα με έφαγες με το πασπαρτού…
ΤΙ ΜΙΣΩ : Κάθε τι το δήθεν, τους ανθρώπους που δεν χαμογελούν (κακό του κεφαλιού τους) τα κοριτσάκια στυλ Πετρούλας, τα μπουζούκια και όλη την μπουρζουαζία που βασιλεύει εκεί μέσα. Με πληγώνει το μακεδονικό ζήτημα και όλοι οι ανίκανοι πολιτικοί.
ΤΙ ΛΑΤΡΕΥΩ : Όλους του καλλιτέχνες ζωγράφους, συγγραφείς, τραγουδιστές, ηθοποιούς, ποιητές (με αυτήν την σειρά) που υμνούν την ζωή και μας κάνουν να την λατρεύουμε. Σας ευχαριστούμε δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μας χωρίς την τέχνη. Τον κινηματογράφο. Τα πάντα, όλα. Λατρεύω όταν μιλάμε στο σπίτι για ταινίες. Αγαπημένες μου Amelie, και τα τρία χρώματα του Κισλόφσκι με περισσότερη αδυναμία στην Μπλέ. Έκλαψα με μια αφγανική. Αγαπημένοι ηθοποιοί. Johnny Depp, Johnny Depp, Johnny Depp, Jack Nikcolson, Al Patsino και Meril Strype. Moυσική ακούω μόνο ξένη .Αγαπημένοι μου Depeche Mode, Pet Shop Boys μεγάλος ο κατάλογος. ..Αλλά αν έρθει η Πρωτοψάλτη στην Θεσσαλονίκη είμαι πρώτο τραπέζι πίστα. Μου αρέσουν οι cult καταστάσεις όπως να πάω να ακούσω τον Μάγκα με το κλαρίνο του και τον Τζίμυ Πανούση. Για τον Λαζόπουλο δεν το συζητώ, ήταν και συμφοιτητής μου. Συναυλίες και ταξίδια με την οικογένεια και φίλους. Το καλό φαγητό. Το περιβάλλον που κάθομαι θέλω να είναι καλαίσθητο. Την Μπιρίμπα. Μπιριμποπαρέα κάθε μήνα, Πέμπτη βράδυ στο σπίτι της Μαρίας με γυναικοπαρέα. Κάθε Σάββατο βράδυ καλοκαίρι στο Ποσείδι με μουσική που ακούγεται από Caprice με τον Βασίλη και την Μαρία. Φετίχ τα άπειρα μπουκαλάκια μινιατούρες αρωμάτων που έχω. Εκπροσωπεί την θηλυκή μου πλευρά.
ΤΙ ΜΙΣΟΥΝ ΣΕ ΜΕΝΑ : Μου λένε καμιά φορά ότι είμαι εξυπνόκολη και ξερόλας και ότι είμαι πολύ εγωίστρια. Αν και Ορθόδοξη Χριστιανή, ξεχνώ σχεδόν πάντα το «όπως και ημείς αφίεμεν τους οφειλέτες ημών» και το «κρατώ» μέχρις θανάτου. Ισως τα ζώδια να έχουν δίκιο όταν λένε ότι ο Σκορπιός τελικά θα σε τσιμπίσει…
Μπουμ τριαλαρό και τέλος !!!
και για το προφιλ μου στο facebook ---> δείτε εδώ...