H COSA NOSTRA του Βορρά ή «το ορφανό στην αγκαλιά του λύκου θα καταλήξει».

Κατάλαβα τελικά ότι για να κάνεις τοκογλυφία δεν χρειάζονται πολλά. Κατά  πρώτον  να είσαι Θεσσαλονικιός ή Σερραίος. Το δεύτερο να έχεις nicknames επαρκώς ευφάνταστα που να αποκλείουν πιθανότητες ταυτοποίησης με άλλα πρόσωπα της “βορειοελλαδίτικης αφρόκρεμας”. Καλά τώρα, μη περιμένετε ονόματα εκμαιευμένα από λογοτεχνία, αρκεστείτε  σατυρική αδεία από κωμωδία.

Βούδας (αρχηγός)
Χούνης (β΄αρχηγός)
Γκούφης, Ηλίας ή ψηλός
Κάπο
Ψωμάς, Θωμάς ή Σαμψών
Νικόλας ή φουσκωτός
Σπάρτακος
Ζαμπέτας
Τίμος
Κουφάλιας
Γιάννης ο Μπλακ, Γιαννάκης ή Τζον Γουέιν
Σόφος
Αλέκος ή Κουμπάρος
Κολιός
Μπίλλης, Βασίλης ή γιατρός
Γιώργος ή Σουηδός
Γιάνναρος
Διεφθαρμένος
Mπαμπούκας
και δεν θα μπορούσε να λείπει η Μικαέλα, Mωρό ή Αγάπη...

(από το συνοδευτικό δικογραφίας της Ελληνικής Αστυνομίας προς την Εισαγγελία. Κυκλοφόρησε σκαναρισμένο !! στο διαδίκτυο σύνολο 193 σελίδες... -->
www.scribd.com/doc/78939869/%CE%9F%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%95%CE%9B-%CE%91%CE%A3-%CF%83%CF%84%CE%BF-planet-greece

Ο υπόκοσμος της Θεσσαλονίκης  δεν ήταν υπεράνω υποψίας ούτε βέβαια πιστεύει κανείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να παρανομούν  με το έγκλημα της τοκογλυφίας χωρίς να γίνονται αντιληπτοί. Με τα χρόνια όμως, ήμασταν τόσο συνηθισμένοι στο να υποκρινόμαστε ότι όλα είναι ωραία μέσα στο νομιμοφανές περιβάλλον που λειτουργούσε υπέροχα σαν καλολαδωμένο carousel,  ώστε καταλήξαμε να αυτοαπατώμεθα… 

Πόσο εύκολο είναι να αυτοαπατηθεί κανείς? Η μίμηση σε ότι είναι ευτελές και απαξιωτικό  είναι πιο εύκολη, ο κύκλος των κολάκων δίνει άλλοθι σε εσωστρεφείς κοινωνίες, η φοβία του μικροαστισμού  «να σε δείξουν με το δάχτυλο» υπακούοντας σε μια  ομερτά,  υποδεικνύει τη μη συνεργασία με το κράτος και τη νομιμοφροσύνη.

Η Σικελία ήταν πολύ Καθολική (αν και με πολύ ...τοπικό τρόπο) και έβλεπε με καχυποψία τους ξένους. Η Θεσσαλονίκη είναι πολύ Ανθιμική και αρκετά εσωστρεφής ώστε τη μαφία της να την ποτίσει με λίγο τοπικό αγίασμα και  με  άρχοντες που επαίρονται στον γάμο του αρχιμοφιόζου για την τριακονταετή φιλία μαζί του. 

Μα φυσικά υπάρχει και Ρώσικη και Γεωργιανή ίσως και άλλη αλλόγλωσση  μαφία. Τα πλοκάμια όμως της μιας δεν μπερδεύονται με των άλλων - αυτό πρόκυψε από τις συλλήψεις - απόδειξη ότι  η μαφία μας είναι και ρατσιστική.

Η απογοήτευση ήρθε όταν με την λέξη «μαφιόζος» θα περίμενε κάποιος να ενέχει και κάποια ψήγματα τιμής, γενναιοδωρίας, ευγένειας όπως συναισθηματικά καλύπτεται η λέξη από ταινίες αλλά και από την ανάγνωση του  βιβλίου του John Dickie  «Κόζα Νόστρα: Η ιστορία της σικελικής Μαφίας» (Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας. Επιμέλεια: Αλέξανδρος Καλοφωλιάς. Εκδόσεις Κανάκη, Οκτώβριος 2007)
Ποταπή, επικίνδυνη, χωρίς καμία αρετή, έστω λίγη καλλιέργεια βρε αδερφέ, που προκαλούσε το «σεβασμό» με  φοβία και εκβιασμό, την τοπική κοινωνία με επιδειξιομανίστικες φανφάρες και ποτάμια συμφέροντος, ανθρώπους  αδύναμους, που ότι κέρδιζαν τα ξόδευαν σε τζόγο και  ασωτία.

Η μαφία μας δείχνει την κοινωνία μας. Όλες οι κοινωνίες έχουν τις δικές τους. Μια κοινωνία για να είναι αυθεντική, να λειτουργεί, θέλει και τα διαόλια της. Όλους εμάς τους «τίμιους» που τα αναγνωρίζαμε και δεν τα ομολογούσαμε. Δανειστήκαμε το δηλητήριο από τους διεφθαρμένους και το εντάξαμε στην καθημερινή μας ζωή. «Ο διεφθαρμένος σαν να πάσχει από ίκτερο, βλέπει με το κιτρινισμένο του μάτι όλα τα αντικείμενα ακάθαρτα και κηλιδωμένα» - Θερβάντες

Υπήρχε κάτι που μπορούσε να κάνει ο Θεσσαλονικιός χωρίς να ταράξει την ηρεμία του? Κανένας δεν μπορεί να σηκώσει βάρος μόνος του. Το τρίπτυχο πολιτική-εκκλησία-μαφία στο βαθμό που μπλέχτηκε το ένα με το άλλο  θα μπορούσε να ξεδιαλύνει -  αν λέω αν -  όπως κάποιος έμπαινε σε ένα πολιτικό γραφείο ή επισκεπτόταν τον πνευματικό του για να εξομολογηθεί, με την ίδια ευκολία να   επέμενε ότι γνωρίζει, ότι δεν το ανέχεται, ότι τον αφορά. Αυτή η γνώση έχει δυναμική ισχύ όταν  την άμαξα την οδηγούν πολλά «βόδια» και όχι μόνο ένα. Η λίμνη ταράζεται με την πέτρα που θα ρίξεις και η μίμηση σού επιτρέπει να ελπίζεις, ότι μετά από σένα, πιθανότατα να ακολουθήσουν και άλλοι που θα την ταράξουν  με πλήθος πετροβολιές.

Το πρώτο βήμα είναι να καταλάβει ο καθένας μας ότι η σιωπή μάς οδήγησε μέχρι εδώ. Σιωπή όμως που επιβλήθηκε απο την περιρρέουσα γνωστή διαπλοκή όπου η κάθε καταγγελία, ακόμα και ανώνυμη, άμεσα φτάνει στα αυτιά των καταγγελουμένων. Οχι δεν επιθυμώ να καταλήξω «μπετονιασμένος» στην κοίτη του Θερμαικού και έτσι σκάζω.. Το πρόβλημα μετατίθεται σε πρόβλημα εμπιστοσύνης στην λειτουργία των θεσμών  και στην Δημόσια Εξουσία. 

Απορίας άξιο είναι γιατί αποκαλύφθηκαν όλα σήμερα όταν η δράση των συγκεκριμένων οργανώσεων φτάνει μέχρι και δεκαπέντε χρόνια πίσω? Σε μια «προσωρινή κυβέρνηση» που νίπτει τας χείρας της και εντός προεκλογικής περιόδου ποιος έχει το πλεονέκτημα να «χαίρεται» από τον πολιτικό θάνατο αρχιδελφίνου που έμμεσα εμπλέκεται?  Γιατί όλα πήραν τον δρόμο τους αμέσως μετά τα πισωγυρίσματα των οικονομικών εισαγγελέων ? Ο χρόνος που τρέχει και φαίνεται ότι θα μας βασανίσει πέρα από τη φτώχεια που θα μας χαρίσει δεδομένα για τους περισσότερους από εμάς, θα γίνει και προάγγελος αλήθειας? Τον κατασπαταλήσαμε  και τώρα μας εκδικείται τσακίζοντας μας. Δεν θα απορήσω αν τα γεγονότα που αφορούν πολιτική-δικαιοσύνη γίνουν τουβλάκια ντόμινο που θα μας «τιμωρήσουν» για την απόλυτη οκνηρία μας. Έχω την πεποίθηση ότι η Cosa Nostra του βορρά είναι μόνο η αρχή. Θα ακολουθήσουν και άλλες που  πιθανότατα να έχουν αλληλουχία και συνδετικό κρίκο όχι απαραίτητα εμφανή.  Η στιγμή θα είναι γλυκιά για εμάς τους θεατές γιατί θα μας δώσει την ευχαρίστηση του γλυκού μετά από τους συνδαιτημόνες του συμποσίου «μαζί τα φάγαμε». Μια εξουσία δεν μπορεί να είναι διαρκής όταν στηρίζεται σε διαφθορά, αδικία και προδοσία.

Όποιος πάει να ζητήσει δανεικά από τοκογλύφους ζητά πίκρα, γίνεται δουλοπάροικος συμφερόντων, κολυμπά σε  θάλασσα με ανοιχτό ορίζοντα χωρίς έστω και ένα νησάκι ορατό στο οπτικό του πεδίο. Όσο και να προσπαθήσει,  όσες αντοχές και να έχει, έχει  απωλέσει την τιμή και την αξιοπρέπειά του. Οποιος τρώει με τον διάολο πρέπει να έχει γερό στομάχι. 

Πόσο άμοιρο ευθυνών είναι  το τραπεζικό μας σύστημα?
Για την  κοινωνική ανάγκη θα έπρεπε να υπάρχει σεβασμός, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη από τη λειτουργία του Τραπεζικού συστήματος. Τα ονόματα κάποιων επιχειρηματιών θυμάτων  που δημοσιεύτηκαν, αποδεικνύουν ότι η ανεκτικότητα των τραπεζικών ιδρυμάτων απέναντί τους είχε εξαντληθεί. Μπορεί εν μέρει να αληθεύει αλλά δεν παύει η αδιαλλαξία τους να  ωθεί στην παραβίαση των νόμων όταν δεν υπάρχει άλλο μέσο οικονομικής ανακούφισης. Είναι δουλειά του κράτους να οργανώνει την μηχανή που παράγει. Ας μας πουν τι κάνουν σήμερα που οι «κάνουλες» των τραπεζών έχουν κλείσει και που όσα πακέτα κεφαλαίων στήριξης και να τις δίνουν, ελάχιστα κεφάλαια  από αυτά καταλήγουν στον επιχειρηματία. Το ίδιο το κράτος έμμεσα και με την αδιαλλαξία του συντηρεί την εγχώρια αλλά και την ξενόφερτη μαφία.

Είναι ανόητα όλα τα άρθρα που δημοσιεύτηκαν για την εντοπιότητα του εγκλήματος. Το έγκλημα δεν έχει καταγωγή γιατί από πουθενά δεν έλλειψε η ανάγκη. «Αν η φτώχεια είναι η μητέρα του εγκλήματος, η σκληρή ανάγκη είναι ο πατέρας του» - Μπρυγέρ.

Δείξτε μου μια κοινωνία που να μην έχει ανάγκες και να έχει την δυνατότητα να προλαμβάνει  όταν μπορεί. Μπορώ  να σας δείξω όμως ανθρώπους που δεν κοκκινίζουν από το έγκλημα, τη ματαιοδοξία τους  και τις αδυναμίες τους. Αυτό το δώρο να κάναμε στον εαυτό μας. Να μπορούσαμε να ντρεπόμασταν. Θα ήταν το μαχαίρι που θα κόβαμε τα ρόδα.

---oOo---