ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ ή ΑΝΑΓΚΗ από την Ξανθίππη Γκλαβοπούλου

 Αυτοί  που συνέδεσαν το «μέλλον» της  χώρας με το νέο πρωθυπουργό κ.Παπαδήμο και την πρόθεσή του για εκταμίευση της δόσης, ας μη ξεχνούν  την  προυπόθεση  που είναι   το «παρόν»  να έχει την δυνατότητα   να πληρώσει. Η προοπτική για το μέλλον  μας  έχει ανάγκη να εφεύρει άλλα πρότυπα επιβίωσης  από αυτά  του άμεσου παρελθόντος. Μετά  από μια σειρά δημαγωγών ηγετών επιλέξαμε ένα τεχνοκράτη,  καταστρατηγώντας δημοκρατικές  διαδικασίες.  Η ανάγκη   είναι ισχυρότερη της δημοκρατίας  φώναξαν οι υπέρμαχοι του μνημονίου. Η ανάγκη ωθεί σε  λάθος διαβήματα φώναξαν οι κατήγοροι της. Οι πραγματικές ανάγκες μας είναι πολύ λίγες σε σχέση με όλες τις φανταστικές που θέλουν να μας εμφανίσουν ως απαραίτητες,  λένε οι σκεπτικιστές.

Όλα  περιστράφηκαν  και υποτάχθηκαν γύρω από μια ανάγκη. Στο έργο του «Πολιτεία» ο Πλάτων παρουσιάζει την θεά Ανάγκη να στηρίζει στα γόνατά της αδαμάντινη άτρακτο μέσα στην οποία περιστρέφεται το Σύμπαν. Όταν λοιπόν οι ευρωπαικές εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδα την λέξη «Χάος» θα έπρεπε να ερευνήσουν ότι στην μυθολογία  κατά την Ορφική θεολογία το Χάος είναι παιδί της Αδράστειας (=αναπόδραστης/αναπόφευκτης ανάγκης) και του Ηρακλή. Κατά τους αρχαίους φιλοσόφους, ο μεν Πλάτων θεωρεί τη θεά Ανάγκη ως μητέρα των Μοιρών, ο δε Πλούταρχος ως μητέρα της Αδράστειας.

Ένας από τους πρωτεργάτες της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωζώνη καλείται σήμερα να εδραιώσει στους Ευρωπαίους εταίρους μας την ανάγκη της χώρα μας στην συνέχεια της ευρωπαικής της πορείας  και στην εφαρμογή των αποφάσεων της 27ης Οκτωβρίου –αν και  κατηγορείται από πολλούς ως συμμέτοχος στην ιστορία των πλαστών στοιχείων που απέστειλλε τότε η χώρα μας στην ΕΕ-  Πολύ πιθανό όμως  να συνέβη και το αντίστροφο, να εδραιώσει δηλαδή στους έλληνες πολίτες για λογαριασμό των Ευρωπαίων ηγετών την πεποίθηση -που κλονίστηκε- ότι η ευρωπαική της πορεία είναι μονόδρομος. Ότι και να συμβαίνει «ανάγκα και οι θεοί πείθονται» .

 Μετά από λίγες μέρες διακυβέρνησης της θετής αυτής και κουτσής, συνέβη το εξής οξύμωρο. Ό Έλληνας που πάντα πίστευε ότι ο διπλανός του ήταν πάντα πιο ευτυχισμένος άλλαξε. Αυτός που δεν θα συναινούσε ποτέ σε μια αλλαγή νοοτροπίας –αυτής της ανακάλυψης της αλήθειας που γνώριζε αλλά δεν τολμούσε να φωνάξει – δέχτηκε να συμπαρασταθεί συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα της «ανάγκης» της δικής του αλλά και του γείτονα,  καταρρίπτοντας ρεκόρ αυτοθυσίας. Δέχτηκε τις μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, τα χαράτσια χωρίς κοινωνικά κριτήρια,   περνώντας στην αντιπέρα όχθη, αφού πρώτα το νερό τον ψυχροέλουσε μέχρι το κόκκαλο. Απελπισμένος αφέθηκε στα χέρια του τεχνοκράτη παραγκωνίζοντας όλες τις δημοκρατικές φωνές των προγόνων του. Προφανώς έκανε μια συζήτηση με την συνείδηση του, τον εαυτό του ίσως και με τον Θεό και σκέφτηκε «εδώ που είμαι τώρα αποκαμωμένος από τα λάθη και τις αδυναμίες μου ας διορθώσω ότι μπορώ, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να είναι όλο αυτό μια ανοησία, αλλά μήπως έχω και τίποτα καλύτερο? Ο πόνος μπορεί να είναι εφήμερος..η ελπίδα μπορεί να γίνει δωρεά της τύχης»

Το τίμημα είναι μεγάλο. Οι αγορές τρέφονται καιρό τώρα από τις σάρκες της χώρας τους και οι έλληνες είτε υπέρμαχοι του καπιταλισμού είτε του κουμμουνισμού έγιναν τα θύματά της και οι μυλόπετρες της κερδοσκοπίας τους. Η Πολιτεία οφείλει να αντιδρά στην εκμετάλλευση και να επεμβαίνει όπου το κοινωνικό συμφέρον το επιβάλλει. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια  - είναι αναγκασμένη?- γίνεται μια μηχανή ειδική που καταπιέζει τους ασθενέστερους για να επιβιώσουν οι ισχυροί? Όταν ρίχνει στον Καιάδα αυτούς που δεν πρόκειται να ανταπεξέλθουν στον επερχόμενο οικονομικό πόλεμο κρατώντας ζωντανούς αυτούς –που υποτίθεται- έχουν την δυνατότητα να τον κερδίσουν? Όταν  «ζητάει» μόνο από τους επιχειρηματίες που έχουν πτωχεύσει τους διαφυγόντες φόρους, από φαντάσματα δηλαδή μόνο για το θεαθήναι  και δεν ακουμπά τους υγιείς με τον φόβο των τραπεζιτών που ακούει  « όσο είναι ζωντανός ο επιχειρηματίας, ελπίζω». Η συντριβή των συνταξιούχων και ανήμπορων είναι η κατάληξη κοινωνικού νόμου ή το τέλος ενός κράτους πρόνοιας? Ο ανθρωπισμός σταματάει στα όραμα της ενωμένης Ευρώπης που ψυχορραγεί? Αν η εξάλειψη της ανάγκης που ταυτίζεται με την αυτοσυντήρηση ικανοποιείται με αγαθά, οι συναισθηματικές ανάγκες ενός πολίτη ακουμπούν στον όρο κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χειρότερο για ένα πολίτη, από το να βλέπει την   ευημερία κάποιων συμπολιτών του, που  στήθηκε εις βάρος του με ψέμα και απάτη,   όταν ο ίδιος ασθενεί οικονομικά βαριά.

Τα πειστικά επιχειρήματα για την αναγκαιότητα θυσιών πέρα από τις δυνάμεις μας, μπορεί να συντηρούν επιχειρήσεις, πολυεθνικές και συμφέροντα μόνο. Οι καλές προθέσεις –που κάποτε η ιστορία οφείλει να τις κρίνει – κάνουν καλό μόνο στην υστεροφημία των ηγετών. Αυτοί που σηκώνονται κάθε μέρα για την δουλειά και δεν ξέρουν αύριο αν θα την έχουν, που το εισόδημά τους δεν είναι βέβαιο τον επόμενο μήνα, που τα παιδιά τους δεν έχουν βιβλία, που έχουν άνεργους και άρρωστους στο σπίτι, δεν ξέρουν αν τα νοσοκομεία έχουν όλα τα απαραίτητα υλικά για να τους φροντίσει, είναι φτωχοί. Μόνο που δεν το ξέρουν. Η πολιτεία οφείλει να τους το πει και να θυσιάσει ισότιμα ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων των παροικούντων σε ελβετικές τράπεζες, ώστε να αποτρέψει την επιστροφή τους στην πατρίδα ως μάνα εξ ουρανού. Να εξιλεωθεί με την μέχρι σήμερα ανικανότητά της δημοπράττοντας  με ξεκάθαρους διαφανείς και επικερδείς όρους τον φυσικό της πλούτο. Να νοικοκυρέψει τις δημόσιες δαπάνες που ακόμα καλά κρατούν και να καταπολεμήσει την διαφθορά πρώτα μέσα από τους δικούς της ανθρώπους και υπουργεία. Ο καπνός που φαίνεται ότι υπάρχει, μπορεί να γίνει φωτιά ανεξέλεγκτη. Αν δεν το κάνει αυτή η κυβέρνηση η δοτή, η «συναινετική»,  δεν θα το κάνει καμία άλλη και σίγουρα  δεν θα θέλει να το κάνει ο όχλος… Να επιβάλει φορολογίες «κοινωνικής αλληλεγγύης» σε επιχειρήσεις που τόσο καιρό ευημερούσαν με την δική της «βοήθεια» και σήμερα είναι υγιείς, με την ίδια ευκολία που ανατρέχει σε αφαίμαξη  ασθενών  εισοδήματων,  για να ζήσουν όλοι με ασφάλεια και ελευθερία . Ο στόχος της  δεν είναι  η εκταμίευση της 6ης δόσης –γιατί τέτοιες θα υπάρξουν στην συνέχεια πολλές και φυσικά για καθεμιά από τις επόμενες δεν θα μπορέσουμε να φωνάζουμε  εθνοσωτήρα- αλλά το συμμάζεμα  με κοινωνικά ακριβοδίκαια ανθρωπιστικά κριτήρια και το θάνατο του πελατειακού κράτους.

Η ανάγκη για αυτοσυντήρηση δίνει εξαιρετική δύναμη στους ανθρώπους που προτρέχει της λογικής, δεν ενδιαφέρεται για δικαιοσύνη, δεν γνωρίζει όρια. Η ανάγκη είναι η ρίζα πολλών κακών, είναι ακατανίκητη και είναι ισχυρότερη από οποιαδήποτε προσωπικότητα. Μπορεί να γίνει τσουνάμι που θα  συμπαρασύρει μαζί της κάθε όνειρο  για ευημερία και ανάπτυξη. Η ανάγκη όρισε όλα αυτά τα χρόνια την ιστορία  και  την ύπαρξη των Ελλήνων. Και η σιωπή είναι εκκωφαντική και πρέπει να  φοβίζει. Και η βίαιη καταστολή της θα είναι η ταφόπλακα που θα μας πλακώσει όλους. Ας το έχουν υπόψη τους… Αν σήμερα δεν υπάρχει ένα σπίτι  χωρίς άνεργο δεν υπάρχει και ούτε ένα χωρίς πρόσβαση στην πληροφόρηση μέσω ιντερνετ. Και μέσα εκεί η ανάγκη κραυγάζει…


Marsupial Centaurs του Dali
ο Dali εφηύρε και εφάρμοσε στους πίνακές του τη λεγόμενη παρανοϊκή- κριτική μέθοδο (the paranoiac-critical method), την οποία και περιέγραψε ως ''αυτόματη μέθοδος της μη λογικής γνώσης βασισμένη στην κριτική και συστηματική αντικειμενικότητα των σχέσεων κι ερμηνειών φαινομένων παράνοιας. Ο ίδιος ο Dali, εφαρμόζοντας την παραπάνω μέθοδό του στη ζωγραφική, κατάφερε να αναπαραστήσει στους πίνακες τις περίφημες διπλές ή πολλαπλές μορφές. Πρώτο παράδειγμα ο συγκεκριμένος πίνακας.
Όταν ρωτήθηκε γιατί οι κένταυροι ήταν γεμάτοι με οπές, απάντησε ότι οι τρύπες είναι σαν αερόστατα, μονάχα πιο ασφαλείς. Η ανάγκη ωστόσο του Dali για τις τρύπες, προέρχεται από την προσκόλησή του στον ενδομήτριο παράδεισο. Με την ευρύτερη βέβαια έννοια, καθότι κατά βάθος και κατ' επέκταση όλοι μας ανήκουμε στις τρύπες..

ΤΑΞΙΔΙΑ χωρίς ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ - Διήγημα

Είμαι ανάπηρος,  καθηλωμένος σε καροτσάκι από τα δέκα οκτώ μου. Ξέρω ότι θα προτιμούσατε να σας  έλεγα,  ότι έχω λιωμένα σαν του Ίκαρου φτερά όπως θα το επεσήμαινε  ένας γραφιάς. Η ουσία της ιστορίας μου ακόμη και με την ρητορική επισήμανση  δεν αλλάζει. Μετά το αυτοκινητιστικό μου ατύχημα  εδώ και δέκα χρόνια,  περιμένω κάθε βράδυ να νυχτώσει για να σκηνοθετήσω τα όνειρά μου. 

Με την φαντασίωσή μου  δίνω ραντεβού όταν όλοι κοιμούνται. Ότι φτερουγίζει δεν σκλαβώνεται, δεν γνωρίζει όρια,  κι εγώ αυτό έχω ανάγκη. Κάνω πολλά μίλια στα όνειρά μου, εκεί δεν υπάρχουν χειμώνες.  Δεν  αλλάζω μορφή,    αισθάνομαι  ίδιος,  και  ονειρεύομαι  ότι  πετώ   μέσα σε  σμήνος.  Οι αγριόπαπιες  διαλέγουν για μένα την πορεία, μου αρέσει  που  προτιμούν συνήθως τον μπλε δρόμο και με αφήνουν να διαλέξω προορισμό. Πολλές φορές αναρωτήθηκα  πως με δέχονται, εμένα  ένα λαθρεπιβάτη,  όταν όλα  μαζί είναι μια οικογένεια. Πιθανότατα να με βλέπουν σαν κορμοράνο  ή ερωδιό  θα το προτιμούσα, πιθανότατα να με λυπούνται έτσι στραπατσαρισμένος  που είμαι.

 Με έχουν προστατευμένο στον ενδιάμεσο χώρο του μεγάλου τους “V”. Αυτή η παραχώρηση της ιεραρχίας τους με κάνει να αισθάνομαι τυχερός. Εκεί μπορώ να ξεκουραστώ όσο θέλω και  συνάμα να έχω και παρέα. Από την άλλη  μπορεί  και αυτοί  να αισθάνονται ασφάλεια,  ίσως να νομίζουν ότι μπορώ να διαβάζω τους χάρτες του ουρανού. Ποιος ξέρει.

Τα πουλιά  πετάνε πάντοτε σε σμήνη,  μόνον οι άνθρωποι  επιχειρούν ταξίδια μοναχικά.  Θέλουν να γευτούν μόνοι την πρώτη  κατάκτηση,  έχουν την ψευδαίσθηση  ότι θα μείνει για πάντα. Η μέθη της πρωτιάς , γρήγορα  εξατμίζεται.  Κι εγώ  σαν άνθρωπος ποτέ δεν μένω  μόνος  πια. Χρειάζομαι κάποιον να με βοηθάει  με το  καροτσάκι,   τις περισσότερες φορές  είναι απαραίτητο  και  να το σπρώχνει. Στον  αέρα  είμαι αυτοδύναμος, έχω ανάγκη μόνο την συντροφιά.

Από την μπαλκόνι του ουρανού χαζεύω μια θέα χωρίς περιορισμούς.  Προτιμώ μέρη χωρίς κλειστούς ορίζοντες. Αποφεύγω τα βουνά,   κυνηγάω τους πράσινους κάμπους  και τα δάση με νερά. Θα νομίζετε  ότι θα προτιμούσα  να είμαι στην φύση μέσα σε κήπους και λουλούδια. Θα σας εκπλήξω,  αλλά προτιμώ να πετάω πάνω από πόλεις μέσα στην κίνηση και ας  εισπνέω  καυσαέρια. Δικά μου είναι τα όνειρα,  έχω το προνόμιο να τα  φτιάχνω όπως εγώ θέλω. Μου λείπει η εύκολη πρόσβαση και στα ταξίδια μου αφού είμαι ελεύθερος να πάω όπου θέλω, προτιμώ να πηγαίνω  εκεί που δεν μπορώ στην καθημερινή μου ζωή. Τα πεζοδρόμια είναι πολύ ψηλά, τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα παντού, δεν μπορώ να ανέβω σε λεωφορεία, δυσκολεύομαι στο μετρό. Χτικιάζω κι εγώ και ο συνοδός μου όταν έρχεται η στιγμή να μετακινηθώ.  

Στο σημερινό μου ταξίδι μέσα στο σμήνος  έχω παρέα ένα πελεκάνο. Ψηλός και άχαρος αλλά καλός συνταξιδιώτης. Πετάμε αυτή τη φορά πάνω από μια θάλασσα χωρίς νησιά,  αν δεν ήταν όνειρο θα ήταν κουραστικό τόσο φως με τις αντανακλάσεις του. Είχαμε περάσει ήδη τις αιγαιοπελαγίτικες μπουγάδες. Ο Αίολος είχε σπάσει τα σχοινιά και τα ασπρόρουχα σκορπίστηκαν μέσα στο πέλαγος, λευκές σημαδούρες μέσα στο μπλε,  μας σημάδεψαν   την πορεία.  Άνυδρος  δρόμος   μας περιμένει, δεν μπορεί,  η υπερβολή στην φύση θα έχει  την λογική  της.
«Έμαθες για τους άλλους   που έχασαν τον προσανατολισμό τους?  Χάθηκαν…» μου είπε απελπισμένα ο πελεκάνος. Δεν πρόλαβα να ρωτήσω πως έγινε αυτό, γιατί πήρα την απάντηση «Μέσα στην νύχτα, έτσι χωρίς λόγο, πρώτη φορά,   καρφωθήκαμε στο έδαφος σαν κάτι να μας τραβούσε προς τα κάτω. Ταξιδεύαμε βράδυ με πυξίδα τους μαγνητικούς πόλους. Όσοι ήταν πίσω ζήσανε,  αλλά είδανε τους πρώτους να τσακίζονται».
«Μα πως έγινε αυτό?» ψέλλισα.
«Δεν ξέρουμε,  δεν  συναντήσαμε καταιγίδα, δεν χτυπηθήκαμε ούτε από κεραυνό ούτε από κυνηγούς. Κάτι συμβαίνει,   κάτι διαφορετικό  που  μας κάνει να χάνουμε την γη και τον ουρανό» είχα ακούσει ότι είχε ξανασυμβεί..
«Μπορείς να μου πεις που είμαστε?» συνεχίζει ο συνταξιδιώτης μου. «Αν κρίνω από τις μυρωδιές πλησιάζουμε την Αφρική. Η άμμος  που φέρνει ο αέρας μυρίζει μπαρούτι κάτι γίνεται εκεί κάτω..» «πες μου τι βλέπεις….» μου ψιθυρίζει ο πελεκάνος.
Πολύ ωραία σκέφτηκα. Ένας ανάπηρος ερωδιός που στηρίζεται σ’ έναν  τυφλό πελεκάνο για να ταξιδέψει,  και  ένας  τυφλός  πελεκάνος που στηρίζεται σε έναν ανάπηρο ερωδιό για να δει,  μέσα σε ένα σμήνος από αγριόπαπιες,   πάνω από γη που φλέγεται. Έγινε αυτός η πατερίτσα μου κι εγώ τα μάτια του. Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι? Τα όνειρα  μπορούμε να τα κατευθύνουμε… θα θέλαμε.  Μάλλον μόνα τους ορίζουν την τύχη τους,  διαφορετικά δεν θα υπήρχαν εφιάλτες.
 Αποφάσισα να του πω ψέματα. Τι νόημα έχει να πω σ’ έναν τυφλό  την αλήθεια αφού δεν μπορεί ούτε να τη  διασταυρώσει αλλά δεν θα εξυπηρετούσε και τίποτα? «Φίλε μου οι μουσουλμάνοι  γιορτάζουν με πυροτεχνήματα και βεγγαλικά  έχουν μαζευτεί σε πλατείες  και διασκεδάζουν…» Ξαφνικά ήμουν τυχερός  που ήμουν σε πλεονεκτικότερη θέση  κι   έβλεπα,  ή δυστυχής που ήμουν αντιμέτωπος με την σκληρή αλήθεια?   Ο φίλος μου,  συνέχισε να με ρωτά  αλλά δεν ήθελα να του απαντήσω. Κάποια πράγματα έκρινα ότι είναι καλύτερα να τα προσπερνούμε, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος γι αυτό. Δεν πρέπει να περιμένουμε όλες τις απαντήσεις από τα όνειρα σκέφτηκα.
Στην παρέα μας προστέθηκε και  μια αγριόχηνα. Μιλούσε μόνη της  μάλλον από όνειρο δραπέτευσε κι αυτή υπέθεσα. « Μικρή πετούσα με την ομπρέλα της Μαίρη  Πόππινς.  Όταν μεγάλωσα έκανα παρέα στον γλάρο Ιωνάθαν . Μου αρέσει να πετάω πάνω από νησιά και να τους δίνω δικά μου ονόματα. Να αυτό εδώ το έχω ονομάσει   ονειροπαγίδα. Ήμουν εθελόντρια ταχυδρόμος στα χαρακώματα. Από κοντά ο κόσμος δεν μοιάζει καθόλου με την εικόνα που έχουμε εμείς από πάνω.»
«Αυτό είναι σύννεφο,  δεν  είναι νησί»  μίλησα μάταια, αλλά έβγαλα το συμπέρασμα ότι μάλλον της σάλεψε. Μπορεί να ακουγόταν λογικό το συμπέρασμά της ότι ο κόσμος κάτω δεν ήταν τόσο όμορφος όσο φαίνεται από πάνω αλλά δεν ήταν πια και καμιά σημαντική ανακάλυψη!
«Μπορεί να αδειάσει από τα νερά που κουβαλάει και να εξαφανιστεί,  έτσι θα καταλάβει το σφάλμα της» είπε ο πελεκάνος.
«Κάτω γίνεται πόλεμος. Αδελφός σκοτώνει αδελφό. Δεν μπορούσα να μείνω. Είναι η σιωπή  του ουρανού? »  η αγριόχηνα δεν έβλεπε κανένα μας, είχα την εντύπωση ότι σπαρταρούσε. Είχε καρφώσει το βλέμμα της στο κενό και μονολογούσε. Δεν θέλει και πολύ για να λολέψει κάποιος σκέφτηκα. Κανένας μας δεν κοιτούσε κάτω. Ακούσαμε  ότι θα πετρώναμε  σαν αντικρίζαμε  την Βαβυλωνία.
Τα λόγια της αγριόχηνας   κεραυνοβόλησαν τον  πελεκάνο που σε στιγμή   σκοτείνιασε. Είχε φτάσει  στο σπίτι του, στον προορισμό του, τώρα  έπρεπε να προετοιμάσει  νέο,  αλλού. Δεν χτίζεις σπιτικό δίπλα σε πόλεμο ούτε δίπλα σε  ανθρώπινο  πόνο.  Πικρή   αλήθεια,  « το προσφυγοπούλι  πουθενά δεν είναι καλοδεχούμενο…»   μονολογεί. Σφίχτηκε το στομάχι μου,  σκιάχτηκε η ματιά μου από την αλήθεια των λόγων του.  Ένοιωσα τύψεις  για το ψέμα μου,  θα προτιμούσα να μην ήμουνα μπροστά. Οι προθέσεις  μας δεν  έχουν πάντα το περίβλημα που θέλουμε να δώσουμε. Η άρνηση να δούμε την αλήθεια έχει το ίδιο αντίκτυπο όσο και ένα ψέμα, αναλογίζομαι.

Ξύπνησα ανακουφισμένος και ιδρωμένος. Καμιά λογική στα όνειρα δεν υπάρχει σκέφτηκα, μπορεί και να με βόλευε αυτό,  μήπως  έχει λογική  η πραγματική ζωή? Τα όνειρα  αντιγράφουν τον κόσμο μας ή  προειδοποιούν  όπως πιστεύουν  κάποιοι? Εκστατικοί μπροστά στην οικολογική καταστροφή, απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, συνειδητοποιημένα  τον  μοιραζόμαστε παθητικά σκέφτομαι,  ενδόμυχη ευχή μας είναι να καταφέρουμε να τον διαχειριστούμε ανώδυνα…   μα γίνεται αυτό? Το ταξίδι στη σύνεση είναι όπως ένα ταξίδι στον αέρα. Όταν βιώνεις την τραγική μοναξιά, την σκληρότητα του πόνου, τη ματαιότητα της σύντομης ζωής βλέποντας  από ψηλά τη φρίκη του πολέμου, μπορεί η Λογική μόνη της να φέρει τη λύτρωση? Η έγνοια μου  για τα ανθρώπινα καμώματα με ώθησε να σκεφτώ το τελευταίο ταξίδι μου στον αέρα. Ήμουν πεπεισμένος  ότι   η Λογική πρέπει να συμπλεύσει με την Συμπόνια  του πελεκάνου μου  και την  Αγάπη της αγριόχηνας για να έχει αποτέλεσμα η ανθρώπινη αναζήτηση.

Έξαφνα ένοιωσα μέγιστη ευγνωμοσύνη για τον πλανήτη που με κατέβαλε ψυχή τε και σώματι. ‘Eχω  τα μάτια μου, απολαμβάνω τους ανθρώπους μου και  συγκινούμαι  με τις καθημερινές μικροχαρές. Η αναπηρική μου καρέκλα  δεν είναι εμπόδιο  να χαίρομαι για το δώρο της ζωής,  ούτε για ένα πραγματικό ταξίδι στον αέρα   σε όποιο μέρος του κόσμου επιλέξω. Παίρνω το αεροπλάνο και γίνονται   τα φτερά που μου λείπουν, τα μάτια   για να αντικρύσω και να ζήσω τον κόσμο αυτόν, τον πραγματικό. Δραπέτης ονείρου παρασυρμένος στον αέρα!  Έφυγα..
                                                                          ----οο0οο---