ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΠΑΝΤΑ

Η Οριάνα Φαλάτσι αν είχε  μεγαλώσει παιδιά, αυτό που πιθανότατα να έκανε θα ήταν να άλλαζε τον τίτλο του βιβλίου της «Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» με τον άλλο τίτλο  που έγραψε αργότερα «Οργή και Περηφάνια» ποιος ξέρει… 

Λάτρευα τα παιδιά από μικρή. Η δικιά μου ενηλικίωσή  ξεκίνησε με την γέννηση των δυο γυιών μου  και σταμάτησε τον χρόνο. Πιθανότατα αυτό να ήταν ανείπωτη χαρά  μιας αυτάρεσκης γυναίκας, αν εν τω μεταξύ δεν μετρούσε τις ραγάδες στην κοιλιά της και την ισχυαλγία στην μέση της, το κουσούρι που της έμεινε από το 5,7 κιλά του δεύτερου «μικρού τιτάνα». Τα παιδιά μου ήρθαν στην ζωή μας,  με συναίνεση και των δυο μας… αλλά έχω ακούσει τόσες πολλές φορές «εμάς μας ρωτήσατε?» που πλέον έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως την ώρα την σύλληψης , εκεί που τα πόδια έβλεπαν ταβάνι, στάση επιτυχημένη  100%  λόγω της κάμψης προς τα πίσω της μήτρας μου, έπρεπε να κάνουμε κάποια αίτηση χαρτοσημασμένη και  με πρόλογο …θα μας κάνατε την τιμή… 

Αφού λοιπόν εστέφθη με επιτυχία το 90% των στάσεων του kama soutra, μετά από ζεστά ντούζ, κάθισμα πάνω από κατσαρόλα με ατμούς και έκθεση την κοιλιά μου στον ήλιο (όχι όποιον  κι όποιον αλλά στην Τυνησία παρακαλώ, είναι διαφορετικός ο ήλιος εκεί-έτσι μας είπαν)  πανηγυρίσαμε και ευχαριστήσαμε την Παναγία  της οποίας η συμβολή στην γονιμότητά μου ήταν καθοριστική,  λόγω του ευλογημένου ζωναριού από αγιορίτες μοναχούς που φορούσα εδώ και ένα χρόνο κάτω από τα ρούχα μου. 

Κάτι έπαιζε με τις μπύρες …τις πίναμε πριν την  γέννα ή μετά…. που να θυμάμαι.. αργότερα μάθαμε  από τον γιατρό μας,  ότι αυτές τις πίναμε μετά την γέννα  για να κατεβάσει η μητέρα  γάλα… ήμασταν μικροί, ακούγαμε ότι μας βόλευε, έτσι ρίχναμε  κανάτες από ευλογημένη βαυαρέζικη, μέχρι που ο γιατρός μας είπε στοπ,  διότι λέει, εσείς δεν βγάζετε σπέρμα αλλά  ούρα …κατά συνέπεια αδυνατίζετε τα σπερματοζωάρια τα οποία είναι επιπλέον και μεθυσμένα… Εν τω μεταξύ τις μπύρες τις κόψαμε για λίγο, αλλά μετά τις γέννες γινόταν  το έλα να δεις.. ενισχυμένο γάλα με μαγιά αλλά και χαρές με φίλους, συγγενείς… μπύρα για μένα,  βότκες και ουίσκυ για όλους τους άλλους. Τότε  ήταν που συνειδητοποίησα για πρώτη φορά,  ότι η ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ η ίδια..πρώτη πίκρα..

Μέχρι τότε τα παιδάκια μόλις έκλαιγαν τα απομάκρυναν από κοντά μου, τα εξαφάνιζαν ως δια μαγείας. Από εκείνη την στιγμή τα έδιναν μόνο σε εμένα..ακόμη και όταν κοιμόμουν… ακόμη και όταν πήγαινα προς νερού μου… η πόρτα παρέμενε ανοικτή… Όσο για το κλάμα που δεν σταματούσε έπρεπε να μαντέψω ποιους από τους παρακάτω λόγους ευσταθούσε. ..
•    Πείνα
•    βρεγμένη ή λερωμένη πάνα
•    αέρια
•    κωλικός
•    αίσθηση ζέστης, κρύου ή ενόχληση
•    κούραση και έλλειψη ύπνου
•    αίσθηση μοναξιάς και αναζήτηση σημασίας
•    αίσθηση βαρεμάρας και επιθυμία για παιχνίδι
 Όταν μετά από εξάντληση όλων των ανωτέρω παραμέτρων  εξακολουθούσε το σκασμένο να σκούζει, έμενα  με την υποψία ότι δεν έπρεπε τον καιρό της κύησης να έτρωγα  καυτερές πιπεριές… όλο και κάποιο νεύρο είχα  κάψει..

 Μας είπαν ότι έπρεπε να τα μιλάμε… δεν πειράζει  λέει,  που δεν καταλαβαίνουν..κάποια στιγμή μπορεί και να εκπλαγείτε..Περίμενα την έκπληξη για μήνες,  μέχρι που είπε ένα μαμ και κάκι (κακά) και  όλοι πανηγυρίσαμε στο σπίτι,  γιατί, το παιδί μπορεί να μην έπαιξε πιάνο (κάθε μέρα το Ave Maria  έβαζα) αλλά με γλίτωσε από 2  παραπάνω  pampers (ξέρετε πόσο στοίχιζαν!!) Μιλούσα λοιπόν ακατάπαυστα σε ένα μωρό που έλεγε μμμ ουγκ μιιιιι… Φυσικά και ήμασταν ευτυχισμένοι..  Εγώ μαμά και παντρεμένη και όλοι οι άλλοι ευτυχισμένοι… 

Οι γνώσεις μας ήταν περιορισμένες, διαβάζαμε ότι βιβλίο κυκλοφορούσε για την διαπαιδαγώγηση παιδιών,  ακούγαμε όλους τους περισπούδαστους γονείς  και στους μόνους τελικά που δώσαμε  δίκαιο, πολύ αργότερα, ήταν στους δικούς μας  γονείς,  οι οποίοι λέγανε εκείνο το περίφημο …  «θα κάνεις παιδιά και θα ...καταλάβεις!!»

Στις υπαρξιακές  ερωτήσεις «τι κάνω», «που πάω» «που πήγε ο άνδρας που κοιμόταν δίπλα μου» δεν είχα απαντήσεις..ήμουν σίγουρη ότι αντίστοιχες και ίσως και επιπλέον είχε  και ο άνδρας μου για μένα,  αλλά  είχα ξεχάσει ότι ήταν δίπλα μου..δεν περίσσευε χρόνος… Όταν άρχισα να παραμιλώ και να λέω ότι είμαι παντρεμένη με την αιχμαλωσία, νομίζω ότι επισκεφθήκαμε γιατρό που ή ετυμηγορία του ήταν σαφής  «επιλόχειος   μελαγχολία»… Βλέπετε τότε δεν υπήρχε περίπτωση να googlaroume  για να ξεστραβωθούμε, έτσι κατέβασα την εγκυκλοπαίδεια  «για όλη την οικογένεια»…. Και αυτή δεν έλεγε πολλά,  γι αυτό ξεκίνησα τις συνεδρίες . Ο γιατρός μου θυμάμαι που μου είπε… «είστε πολύ ελαφριά  περίπτωση κυρία μου».  Σκεφτείτε, συνεχίζει, ότι κάποια άλλη πελάτισσά μου την έπιασε καταναλωτική μανία και αγόραζε ότι έβρισκε μπροστά της. Τότε ήταν που  θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου. Ήμουν βαριά περίπτωση… ούτε για  ασύστολο  shopping  με την ιατρική βούλα δεν ήμουν ικανή… 

Στην διάρκεια της όλης διαδικασίας μεγαλώματος των παιδιών έμαθα ότι ο ευτυχισμένος γάμος είναι ένας χαλκάς στο χέρι του άνδρα (μπορούν και χωρίς αυτόν οι περισσότεροι) και ένας χαλκάς στην μύτη της γυναίκας..με δύο ζιζάνια να τον τραβάνε, γιατί δεν φτάνουν τα δύο σου χέρια  που είναι μονίμως πιασμένα… από τη  μία το relax  από την άλλη το μπιμπερό, το πόδι έτοιμο στην εφεδρεία. Ήμουνα κορίτσι «του γάλακτος» εγώ, καλομαθημένη, καλοζωισμένη, με τις μπουάτ και  τα πάρτι με τον Κελαηδόνη,  είχα γίνει pro σε όλα τα επίπεδα επιβίωσης με δύο μωρά και ένα μεγαλύτερο  στην εφηβεία..

Όλα τα μωρά του σπιτιού και τα μικρά  και το μεγάλο περιμένανε   να είσαι πάντα η  όμορφη  βασίλισσα, η ωραία ντυμένη …αν δεν το κατόρθωνα  με  στέλνανε καταναγκαστικά να με «δει» ο καθρέφτης ..και όταν κοιταζόμουν ωιμέ…  αντί για χρυσόσκονη στα μαλλιά,  έβλεπα  φρουτόκρεμες ..   και να σου  πάλι οι συνεδρίες… ράκος ψυχικό, ένα με το χώμα…  Τους εκδικήθηκα όλους μαζί. Προσέλαβα βοηθό, παιδαγωγό,   κακάσχημη …. χωρίς δόντια και μαλλιά…

 Το επιτρεπτό όριο των ντεσιμπέλ  στο σπίτι είχε οριοθετηθεί  στα   120 (πολύ λιγότερο από των οπαδών του ΠΑΟΚ στην θύρα 4)…από ποιους?  Μα,  από τις γιαγιάδες,  τις ήδη μαμάδες,   τους οπαδούς του Άρη και του Ηρακλή. Απαγορευμένοι  οι  Deep Purple, Jethro Tull, Led Jeppelin…To πρόγραμμα έλεγε «ήχους της φύσης» για πρωινό,  Pavarotti και Callas για μεσημεριανό, “αρμονία και ηρεμία» με φιλαρμονικές το βράδυ…  Ομολογώ την αμαρτία μου ότι έκλεβα,  εγώ με τις ροκιές μου και ο  παππούς  με τα κλαρίνα του… τιμωρήθηκα αυστηρά στο μέλλον γι αυτό…

Δεν έπρεπε να τα μαλώσω… όχι μάλωμα αλλά συνέτιση… παρ΄όλα αυτά  όπως και να το ονόμαζα,   άκουγα  «μαμά έγινες μάγισσα εσύ»…  Αυτή η άμεση εναλλαγή συναισθημάτων ,  διαπίστωσα ότι είναι μόνο στα παιδιά –δεν κατάλαβα ποτέ,  πότε σταματάει- και αφορά μόνο τις σχέσεις  παιδιών και γονέων.. ποτέ κανένας άνθρωπος δεν υπήρξε τόσο αυστηρός μαζί μου,  όσο τα παιδιά μου …  τόση κριτική! σε λεπτομέρειες που σκοτώνουν .Θα έλεγε κανείς ότι τα παιδιά είχανε μάθει απέξω στην περίοδο της κύησης «Την αναζήτηση του χαμένου χρόνου» του Προύστ. Σημασία δυσβάσταχτη στις καθημερινές λεπτομέρειες,  προδοτικές,  όπως το σπάσιμο των μακαρονιών πριν ριχτούν στο βραστό νερό (τα ήθελαν ολόκληρα για να παίζουν)… ή η ταχυφαγία  κρητικών παξιμαδιών  από μέρους μου , ήταν ικανά να με στείλουν αβίαστα,   χωρίς ενέργεια,  στην καλύτερη περίπτωση εκτός του κύκλου τους,  που για  εμένα   ήταν  εκτός κουζίνας με κατ οίκον περιορισμό σε άλλο δωμάτιο..  Αναρωτιέμαι  αν όταν έβλεπα την «έκτη αίσθηση»  τους είχα στο relax… λες????

Η τελειότητα όμως στην συμπεριφορά, ως αυστηροί κριτές, εκφέρεται από τα ίδια τα παιδιά  στις πράξεις τους και στα έργα τους? Μικροί απατεωνίσκοι , αμελείς και αδιάφοροι… Σαν τον σοφό Βούδα που βλέπει τα πάντα από την οπτική γωνία των ανώτατης συνείδησης … Χαμογελούν!!!!! Μας τροφοδοτούν  την ζωή  και μας περιπαίζουν…. Μας ταπεινώνουν δημόσια,   υιοθετώντας το όπλο ενάντια σε οποιαδήποτε επιθετικότητά μας… Μας λιώνουν και μας γειώνουν  με τις χαριτωμενιές τους….  «Μαμά κρύφτηκε το φεγγαράκι»… «Μαμά πολύ  φωνάζει  η μουσική»....  «μαμά χάλασε ο ουρανός»…. Θυμάμαι  το «μαμά έγινες μεγάλη…..»  με έστειλε στον κλίβανο διαιτολογικού κέντρου για αρκετό καιρό… και το «μαμά έγινες σαν λάμπα» με έβαψε καστανή μέχρι και σήμερα..

Την εφηβική ηλικία θα την πιάσω μια άλλη φορά….  Είναι η εποχή που άσπρισαν τα μαλλιά μου, η πίεση ανέβηκε στο 14 (η μικρή), έκανα σεμινάρια διαχείρισης θυμού για να αντιμετωπίσω τις ετήσιες συναντήσεις στο σχολείο και έκανα τα γλυκά μάτια στον ιδιοκτήτη  του internet καφέ  – εκείνον τον skinny με το άπλυτο μούτρο και τα λιγδωμένα μαλλιά – για να με ειδοποιεί πότε καταφθάνουν τα καμάρια μου… την άλλη φορά…

Και μετά απ΄όλα αυτά,  έχεις τους  γυιούς  σου να σου λένε… «μάννα κάτσε καλαααά….. συμμαζέψου… θα σε κάνω remove από   friend…!!!» όταν σας λέω ότι είναι άδικη αυτή η ζωή αυτό εννοώ… για να ρίξω μια ματιά στο facebook ……

«Η τρέλα είναι κληρονομική .Την μεταδίδουν τα παιδιά στους γονείς» - ΑΝΩΝΥΜΟΣ

 
ΞΑΝΘΙΠΠΗ 

Ευχαριστώ το ημερολόγιο που κρατούσα μέχρι την ενηλικίωσή τους και μου θύμισε αξέχαστες στιγμές… αντιγράφω… «Την αγάπη μου δεν μπορώ να την περιγράψω, πνίγεται πίσω από δύο δάκρυα συγκίνησης και δεν ακούγεται από το φτερούγισμα της καρδιάς μου»… οι ταχυκαρδίες έρχονται μετά…

Αφιερωμένο στον Δημήτρη και τον Λάμπρο που λατρεύω να με βασανίζουν! Χτυπάτε αντέχω…

ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΕΡΙΑ…...από την Ξανθίππη Γκλαβοπούλου

Συναντιόμαστε  Παρασκευή μεσημέρι στο conference room στον τελευταίο όροφο του μεγάρου της Gama Bank. Όταν τα τηλέφωνα έχουν σιγήσει, όταν όλοι στον όροφο έχουν φύγει με σακίδιο για το Σαββατοκύριακο στην ώρα τους ή κάποιοι λίγο πιο νωρίς για την εβδομαδιαία συνάντηση με φίλους στην κλειστή αγορά. Είναι περασμένες πέντε το απόγευμα. 
Στα δικά μου χέρια έπεσε η πιο δύσκολη υπόθεση…

Η συνάντηση δεν γίνεται  κάθε Παρασκευή..μόνον  όταν έρχεται ο Μεγάλος από την Αθήνα και θέλει να δει από κοντά τις εκκρεμότητες που μας βαραίνουν… Αυτήν την φορά οι φάκελοι είναι πολλοί αλλά ο δικός μου είναι ο πιο μεγάλος… Ο καθένας από εμάς, πέντε στο σύνολο, έχει από  5-10 υποθέσεις αλλά συνεννοούμαστε πάντα μεταξύ μας ποιος  θα έχει  προτεραιότητα..Τις πιο σοβαρές υποθέσεις τις πιάνουμε  πρώτες… εγώ θα είμαι πρώτη σήμερα με ομόφωνη απόφαση ..

Το σακάκι με στενεύει, τα τακούνια με έχουν πεθάνει από το πρωί… πόσο θα ήθελα να ήμουν στο σπίτι μου, στην πολυθρόνα μου, χωρίς την στολή εργασίας και χωρίς ούτε καν παντόφλες … ξυπόλητη ….τα παιδιά θα έχουν ήδη γυρίσει   κι εγώ απούσα στον  προγραμματισμό   του Σαββατοκύριακου..

Ο  Μεγάλος ήδη είχε έρθει… έχει καθίσει  στο κορυφή του στενόμακρου τραπεζιού κρατάει στα χέρια του μόνο ένα στυλό χωρίς χαρτιά , προφανώς  γιατί αντικαθιστά το τσιγάρο που θα ήθελε πολύ να καπνίσει.. μπορεί πάλι ο mont blank  μαζί με το χρυσό ρολόι να είναι status υπεροχής  γιατί κατά τα άλλα, όλοι μας φοράμε μαύρα σακάκια ούτε σε μνημόσυνο να  ήμασταν… Το σκηνικό θεάτρου ήταν ήδη στην πρώτη πράξη.

Μου ρίχνει ένα τέτοιο χαμόγελο που  μπορούσα να  αισθανθώ την αδυναμία του να κάνουμε τα δύσκολα εύκολα..Τι έχουμε? Θα πει… Πόσες φορές την έχω ακούσει αυτήν την έκφραση… κανείς μας δεν έχει το θάρρος να εξιστορήσει  τι σημαίνει να φοβάσαι να πάρεις αποφάσεις  αλλά να προχωρούμε ούτως ή άλλως.

Χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο… λέω, χωρίς να ακούσω αν είπε ή όχι την ερώτηση… έτσι λέμε πάντα για τα αδύνατα… γιατί τα δύσκολα τα κάνουμε αμέσως… αποτελεσματικότητα για μια τράπεζα είναι όταν έχει ήδη δρομολογήσει τους τρόπους είσπραξης των οφειλών της με οποιονδήποτε τρόπο. Συναινετικά, αναγκαστικά με ή χωρίς δικηγόρους…

Η περίπτωσή που είχα στα δικά μου χέρια  όμως  απαιτούσε ακριβείς απαντήσεις... Ήθελα να πάρω έγκριση για την παράταση σαν τρελή… Έπρεπε να πείσω χωρίς να διακινδυνεύσω.. Παραδίδω στον Μεγάλο τον ισολογισμό και την γραπτή έκθεση αξιολόγησης …
Σε ακούω μου λέει…

Παίρνω φόρα και χωρίς καμιά συναισθηματική χροιά στην φωνή μου, αρχίζω να λέω νούμερα …
-    Τα έσοδα της MELLON CORPORATION  στηρίζονται  45% στον τουρισμό, 30% σε μεταποίηση και 20% σε εμπορικές δραστηριότητες. Επίσης έχει κάποια σταθερά έσοδα από ενοίκια ακινήτων. Όπως ο χειρούργος στο τραπέζι… ανακοινώνω τα σημεία που πονάνε και περιμένω ν΄αρχίσω την εγχείρηση…
-    Κυρία μου που οφείλονται οι ζημιές της εταιρίας που εμφανίζει στην τελευταία χρήση? 
-    Έγινε ορθολογισμός σε κονδύλια προηγουμένων ισολογισμών… απαντώ ατάραχη. Σαν να μην πέρασε ποτέ από τα χέρια μου άλλη φορά ισολογισμός της εταιρίας. Ο λογιστής,   υπέβαλε  λάθος ισολογισμούς που επιβεβαιώθηκαν ως σωστοί από το σώμα ορκωτών λογιστών. Έτσι σήμερα μετά τις διορθώσεις, οι υποχρεώσεις της επιχείρησης είναι περισσότερες από τα έσοδά της κατά  135%  αδυνατεί ως εκ τούτου να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις και ζητά παράταση…. αναρωτιέμαι γιατί στα δικά μου χέρια?
-    Ο λογιστής τι απέγινε? Το σώμα ορκωτών λογιστών τι είπε? Τινάχθηκε ολόκληρος θυμωμένα αλλά ήταν έτοιμος να ακούσει με περιέργεια. Αυτό δεν είναι κάτι που το συναντάμε και κάθε μέρα, αν και τις περισσότερες φορές είναι κάτι που το υποπτευόμαστε και ψάχνουμε σαν τρελοί να το εξακριβώσουμε..
Απαντάω σε μια ερώτηση που την περίμενα.
-    Από όσο  γνωρίζω ο λογιστής έχει αποχωρήσει από την εταιρία  αλλά για ένα περίεργο λόγο δεν διώκεται νομικά ούτε έχει δεχθεί κλήση για  να απολογηθεί.
-    Δεν το βρίσκεις περίεργο αυτό? Τι έκαναν?
-    Κύριε Διευθυντά προφανώς συμβαίνει για να μην απαξιωθεί η φήμη της εταιρίας απέναντι στους πιστωτές της με ενδεχόμενο σκάνδαλο, επίσης θα είχε αντίκτυπο και στην χρηματιστηριακή της αξία. Γι αυτόν τον λόγο δεν οχλήθηκε απ΄όσο γνωρίζουμε και η  ορκωτή εταιρία..
-    Και οι διαχειριστές της επιχείρησης πως το αντιμετώπισαν?
-    Αποφάσισαν να μην συγκαλύψουν το γεγονός με αποτέλεσμα να πέσει η χρηματιστηριακή αξία της εταιρίας στο ναδίρ. Επιπλέον όταν έβαλαν την εταιρία στο χρηματιστήριο δεν έκρυψαν ότι ήταν με τα μαγειρεμένα στοιχεία. Δεδομένου όμως της καλής πορείας της όλα αυτά τα χρόνια, εξακολουθεί η μετοχή της να είναι στο ταμπλώ… Η διοίκηση αν και άλλαξε τα τελευταία χρόνια κάνει ότι μπορεί….
-    Γιατί δεν μειώνουν ταυτόχρονα τα λειτουργικά έξοδα διοίκησης? Είναι παράλογα τα ποσά που φαίνονται ότι ξοδεύουν. Δεν τους είπατε από εκεί ότι πρέπει να ξεκινήσουν?
-    Είπαν ότι θα το κάνουν στο μέλλον,  αφού εξαντλήσουν όλα τα υπόλοιπα  μέσα εισροής χρημάτων.
-    Τα λοιπά έξοδα τι αφορούν? Τι σκέπτονται να κάνουν για τον περιορισμό τους?
-    Πρόκειται να κάνουν κάποιες συγχωνεύσεις τμημάτων, λογιστηρίων, αποσπάσεις υπαλλήλων σε άλλα τμήματα, μια αναδιοργάνωση δηλαδή, αλλά αργούν… η διοίκηση κινείται με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς.
-    Υπάρχει περίπτωση να πάρουμε τις προσωπικές εγγυήσεις των διαχειριστών? Πως το βλέπεις, είναι εφικτό?  Μήπως να πιέσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση? Να δώσουμε παράταση εντάξει ,  αλλά αφού ξέρεις ότι δεν δίνουμε χωρίς επιπλέον  εγγυήσεις..
-    Αυτό δεν τίθεται καν σαν  θέμα συζήτησης κύριε Διευθυντά. Είναι όλοι κάτοχοι σημαντικότατης περιουσίας που έγινε ακόμα μεγαλύτερη από τις χρηματιστηριακές τους ανησυχίες… Δεν διακινδυνεύουν προσωπική τους περιουσία… άλλωστε η νομική μορφή της εταιρίας είναι ανώνυμη εταιρία…
-    Έχουμε ελέγξει την φερεγγυότητά τους?
-    Κύριε Διευθυντά στο καζίνο δεν παίζουν… το χρηματιστήριο λογίζεται σαν  τυχερό παιχνίδι? Αλλά ποιος μπορεί να ελέγξει αν είναι μέσα στο χρηματιστήριο? Ακόμα και να είναι κάποιος,  δεν θα είναι με το δικό του όνομα.  Πάντως κάποιοι από αυτούς είναι κάτοχοι ακίνητης περιουσίας νεοαποκτηθείσας… Επίσης έχουν καταθέσεις  στα ονόματα των συζύγων τους και των παιδιών τους. Είναι όλοι μορφωμένοι με εξαιρετικούς πανεπιστημιακούς τίτλους και με βαθειά γνώση του αντικειμένου της  οικονομικής επιστήμης.
-    Τι σκέφτονται δηλαδή να κάνουν προκειμένου να επιτευχθεί η επιβίωση της εταιρίας?
-    Να αυξήσουν τα ενοίκια,  να αυξήσουν τις τιμές των προιόντων  που εμπορεύονται,  να μειώσουν τους μισθούς των εργαζομένων και να κόψουν τις παροχές πλέον των μισθολογικών συμβάσεων καθώς και να απολύσουν και κάποιο μέρος του προσωπικού.
-    Καλά οι εργαζόμενοι δεν αντέδρασαν?
-    Όχι διότι τους κάλεσε ο προσωπάρχης της εταιρίας και τους έκανε σαφές ότι αν δεν δεχθούν τις αλλαγές τότε θα προχωρήσουν σε απολύσεις και πιθανότατα στο κλείσιμο της επιχείρησης. Οι συνδικαλιστές τους στην αρχή μπορεί να είχαν κάποιες αντιδράσεις αλλά κατάφεραν να τις  κάμψουν και αυτές και η επιτυχία τους ήταν ότι  στις συνδικαλιστικές εκλογές επανεξελέγησαν παρά την καχυποψία ότι τα «βρήκαν» με την εργοδοσία τους. Η επιχείρηση συνεχίζει να λειτουργεί  έστω και με αντίξοες συνθήκες.
-    Στο κονδύλι «προμηθευτές» τι τρέχει? Εξαιρετικά υψηλό….
-    Πραγματικά κύριε Διευθυντά δεν γνωρίζω..Πήρα τηλέφωνο τον βασικό  προμηθευτή τους αλλά μου είπαν  ότι πλέον μένει μόνιμα στην Γερμανία. Με παρέπεμψαν στον αντιπρόσωπό τους στην Αθήνα αλλά και αυτός έφυγε για Γερμανία πρόσφατα.
-    Ποια είναι τα προβλεπόμενα έσοδα από την συνέχιση των δραστηριοτήτων?
-    Προβλέπεται μείωση των εσόδων από τους τουριστικούς πόρους, λόγω μη ανταγωνιστικότητας,  καθόλου έσοδα από την μεταποιητική δραστηριότητα η οποία σταμάτησε και μείωση δραστική της εμπορικής δραστηριότητας. Τα έσοδα από τα ακίνητα αδυνατούν να τα εισπράξουν λόγω υπερβολικής αύξησης  και κάποια από αυτά ξενοικιάστηκαν…
-    Τι πιθανότητες πιστεύεις ότι έχει να επιβιώσει η εταιρία?
-    Αν συνεχίσει με αυτόν τον ρυθμό κύριε Διευθυντά σε λιγότερο από  χρόνο θα έχει πτωχεύσει..
-    Τι ακίνητη περιουσία έχει η εταιρία? Εμείς τι έχουμε στα χέρια μας?
-    Η εταιρία διαθέτει ακίνητα και κινητά ανεκτίμητης αξίας. Δεν είναι προσημειωμένα… αλλά είναι ελεύθερα βαρών… Πιθανότατα τα ακίνητα να είναι αξιοποιήσιμα και να έχει ενδιαφέρον για κάποιους άλλους πελάτες μας.
-    Υπάρχουν ενδιαφερόμενοι? Ποιος θα μπορούσε να ήταν δυνητικά αγοραστής?
-    Από όσο ξέρουμε ναι,  αλλά κανείς δεν θέλει να πληρώσει  μεγάλο τίμημα αγοράς. Όλοι θέλουν να αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας και περιμένουν να πέσουν και άλλο οι τιμές των ακινήτων.
-    Το ενεργητικό της εταιρίας , η περιουσία της δηλαδή, υπερκαλύπτει το παθητικό δηλαδή τις υποχρεώσεις της?
-    Η εκτίμηση μου είναι  ότι δεν έχουν αποτιμηθεί   με τις σωστές τιμές οι αξίες των ακινήτων, δεν έγινε αναδιάρθρωση με τις τρέχουσες εμπορικές αξίες αλλά   λογικά και με την προυπόθεση ότι αυτές θα αξιοποιηθούν από   ενδιαφερόμενους στο μέγιστο,  ναι τις καλύπτουν. Σας επισυνάπτω έκθεση πραγματογνωμόνων με τις  εκτιμηθείσες αξίες και με τις νέες προσαυξημένες.
-    Οι διαχειριστές αν αλλάξουν? Θα έχουμε πρόβλημα με την συναίνεση των επόμενων διαχειριστών?  Υπάρχει διάδοχη κατάσταση?
-    Υπάρχει κύριε Διευθυντά. Υπάρχουν  πρόσωπα που  έχουν εξίσου καλά προσόντα και οικονομικές σπουδές στην Αμερική. Όταν θα κεφαλοποιηθούν   οι τόκοι θα αρχίσει ο  φαύλος κύκλος… Δεν θα έχουν πολλές επιλογές, θα πρέπει να ξαναδανειστούν  για να αποπληρώσουν τα παλαιά χρέη, θα πρέπει να βρουν χρήματα για να κάνουν νέες επενδύσεις από άλλους πόρους,   οπότε η Gama Bank θα έχει μέχρι τότε πάρει  τόσα έσοδα από τόκους που θα έχει  υπερκαλύψει το αρχικό κεφάλαιο. Επίσης δεν χάνει την  δυνατότητα εκποίησης των περιουσιακών της στοιχείων στην περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Το μόνο μέλημα των διαχειριστών  είναι να μην συμβεί η πτώχευση στα δικά τους χέρια.   Κανένας  δεν θέλει να πληρώσει τίμημα στην επαγγελματική του καριέρα σε περίπτωση που  συμβεί μια πτώχευση στην πορεία τους.
Νομίζοντας ότι μονολογεί ακούγαμε όλοι…
-    Αυτήν την στιγμή έχουμε μία εταιρία αναξιόπιστη με ύποπτους για κακή διοίκηση διαχειριστές, με ζημιές και με αβέβαια οικονομικά μελλοντικά αποτελέσματα και  το μόνο θετικό είναι ότι έχει ακίνητη περιουσία αξιοποιήσιμη και πιστούς εργαζόμενους. Κατάλαβα καλά? Και πρέπει αυτήν την εταιρία να την στηρίξουμε  παρατείνοντας αυτά που ήδη έχουμε δώσει  για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις δόσεις…. Τι θα κερδίσουμε?
-    Κύριε Διευθυντά  τι κέρδος θα είχαμε από μία πτωχευμένη εταιρία? Με αυτόν τον  τρόπο  δείχνουμε το κοινωνικό μας πρόσωπο στους εργαζόμενους , ελέγχουμε τα εσωτερικά της επιχείρησης, που δεν ξέρετε πως μπορούμε να τα διαχειριστούμε, η διοίκηση  είναι   δικοί μας άνθρωποι , απόλυτα συνεργάσιμοι…. Ταυτόχρονα  αυξάνουμε τα έσοδα μας από επιπλέον τόκους. Άλλωστε στην περίπτωση που πτωχεύσει,  έχετε σκεφτεί ότι όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι ως άνεργοι θα πάψουν να μας δίνουν τα παράπλευρα έσοδα από κάρτες που τους προσφέραμε,  δεν θα έχουν καταθέσεις και δεν θα ανακυκλώνουν τα χρήματά τους δημιουργώντας μια ύφεση στην αγορά λόγω του μεγάλου αριθμού τους?
-    Μμμμ… Θέλω να με ενημερώνεις  για την εξέλιξη της υπόθεσης …Η εταιρία έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον  και άλλων ανταγωνιστριών τραπεζών … Προχωράμε στην παράταση… σημείωσε σε παρακαλώ  αξιολόγηση κινδύνου Β+… να επικοινωνείτε  με την εταιρία κάθε τρίμηνο και να σας δίνουν την πρόοδο των εργασιών τους… και κάποιος από εμάς να παρευρίσκεται στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας για να παρακολουθούμε τις επιχειρηματικές του αποφάσεις. Από κοντά και για κανέναν λόγο δεν θα αφήσετε να συμβεί αναδιάρθρωση του δανείου. Παύση πληρωμών και αδυναμία  επιβεβαιωμένη σημαίνει παύση  εκτοκισμού, μηδενισμός κάποιου μέρους του χρέους και  παράταση του υπολοίπου… για τέτοια είμαστε? Παράταση!! Δεν θέλω να συμβεί στα δικά μου χέρια..
-    Μάλιστα κύριε Διευθυντά! Κάτι άλλο θα θέλατε?
-    Πως είπαμε ότι είναι ο διακριτικός τίτλος της εταιρίας?
-    HELLAS  κύριε Διευθυντά!


 «Αν χρωστάς στην Τράπεζα εκατό δολάρια τότε έχεις πρόβλημα. Αν χρωστάς εκατό  εκατομμύρια δολάρια, τότε η Τράπεζα έχει πρόβλημα» - John Paul Getty  (Αμερικανός επιχειρηματίας 1892-1976)

ΞΑΝΘΙΠΠΗ
(Επί πολλά έτη μέλος Συμβουλίου  Χρηματοδοτήσεων Τράπεζας)
www.xanthippi.gr

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ? από την Ξανθίππη Γκλαβοπούλου

Δυο μέρες τώρα το BBC Sussex ασχολείται με ένα θέμα εκτοπίζοντας τις πολιτικές ειδήσεις σε δευτερεύουσας σημασίας γεγονότα. Μία δεσποινίς ετών 92 πριν από ένα χρόνο υιοθέτησε ένα σκυλί ντόπερμαν από καταφύγιο αδέσποτων ζώων. Κάποια στιγμή, τους το άφησε για 20 μέρες προκειμένου να ταξιδέψει. Όταν όμως επέστρεψε κατακεραυνοβολήθηκε από την απόφαση να δοθεί το ζώο σε κάποιους άλλους.

Η δεσποινίς κατέφυγε στην δικαιοσύνη και από τότε μη βρίσκοντας ανταπόκριση από φορείς, απασχολεί όλα τα τοπικά μέσα. Στρατολογήθηκαν δικηγόροι, ψυχολόγοι σκύλων… ναι ναι… υπεύθυνοι οργανώσεων προστασίας τετράποδων, θέτοντας ερωτήματα στην τοπική κοινωνία του τύπου. Είναι ένα τετράποδο property και πόσο χρονικό διάστημα κατοχυρώνει δικαιώματα στο αφεντικό του? Οι τοξίνες λόγω μη έντονης φυσικής δραστηριότητας του ζώου αποτελεί υπαιτιότητα για να αρθεί η κηδεμονία από το αφεντικό του? Πως μπορεί να εκτιμηθεί και με ποια κριτήρια η σωστή παραμονή ενός ζώου σε ένα σπίτι.. και άλλα πολλά….

Οι  Βρετανοί χάνοντας μια αυτοκρατορία  και ψάχνοντας ρόλο άγνωστο γιατί, ανέπτυξαν ιδιαίτερη ευαισθησία σε πολλά οικολογικά περιβαλλοντολογικά θέματα και λατρεύουν να το κάνουν αυτό δημιουργώντας  μεγάλο θόρυβο, όχι μόνο στην μουσική τους. Οι καλοί τους τρόποι δεν εξαντλούνται  στο τραπέζι αλλά επεκτείνονται και σε άλλα θέματα, αυτά που από ένστικτο θαυμάζουμε. Όταν οδηγούσα και πέταξα ένα άδειο πακέτο τσιγάρα από το παράθυρο σε highspeed road σε τρία χιλιόμετρα με είχε σταματήσει η αστυνομία καλά πληροφορημένη από τον «πισινό» μου… Εντοπίζοντας ότι τα κουνέλια μειώνονταν σημαντικά σε αριθμό, από την φοιτητική ελληνική κοινότητα, τα τάιζαν τέτοιες τροφές που σε απέτρεπαν ακόμη και να τα πλησιάσεις …πόσο μάλλον να τα γευτείς. Έτσι οι ασβοί-λαγοί γλύτωσαν την παρέα με τα κρεμμυδάκια στιφάδο  και τα παλληκάρια μας βάλανε τις σφεντόνες στα συρτάρια τους.

Πριν μερικές μέρες με την υποψία ότι θα αυξηθούν τα δίδακτρα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ξεχύθηκαν και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά όταν το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών είναι αλλοδαποί. Όταν ο υπουργός τους οικειοποιήθηκε (έτσι το λέμε εμείς- οι Άγγλοι το λένε  υπεξαίρεση ) ένα κατάπτυστο ποσό  για τα ελληνικά δεδομένα  τον στείλανε στο σπίτι του. Σε θέματα καθημερινής τρέλας έχουν την λύση. Δεν αφήνουν να πέσει τίποτα κάτω… 

Η ευαισθησία τους μεταδίδεται όπως και τα μαθήματα κηπουρικής τους. Όλοι έχουν το ίδιο καλοκουρεμένο πράσινο γκαζόν σε σημείο να νομίζεις ότι όλοι οι κήποι είναι ένα… και αυτή είναι η πεμπτουσία της αλήθειας… παρασύρει ο ένας τον άλλον σε συμπεριφορές οικολογικής και όχι μόνο ευαισθησίας. Ο καθηγητής των παιδιών μου πηγαίνει στο πανεπιστήμιο με τα πόδια ή με το ποδήλατο, δεν χρησιμοποιεί το ασανσέρ δεν έχει κινητό.. θα μου πείτε ακραίες περιπτώσεις… ναι αλλά είναι ευτυχισμένος, γιατί έχει ήσυχη την συνείδησή του ότι πράττει το σωστό για τον εαυτό του και τους άλλους.

Η ευαισθησία μεταδίδεται σαν ιός από τον ένα στον άλλον εξοστρακίζοντας την κυνικότητα. Όταν θα είμαστε οι πολλοί , και   θα απολαμβάνουμε τα αρώματα από τις τριανταφυλλιές μας, τότε και  ο κυνικός γείτονας θα ζητήσει και αυτός το φάρμακο για να ποτίσει την δικιά του.  Όπου κυνικός είναι ο άνθρωπος που ξέρει την τιμή όλων των πραγμάτων αλλά την αξία κανενός κατά τον Oscar. Είναι ο άνθρωπος που, όταν μυρίζει λουλούδια ψάχνει να βρει το φέρετρο κατά τον Loui Mencken. Ουτοπία θα μου πείτε... Η πλειοψηφία συνήθως -όχι πάντα- δίνει μια καλή απάντηση σε αυτούς που την αμφισβητούν.Δεν είναι  η απόλυτη αλήθεια  αλλά ποιός μπορεί να αρνηθεί μια θετική στάση ζωής που μόνο καλό μπορεί να προκαλέσει? Είναι ευκολότερο να ενστερνιστείς τον τρόπο ζωής που σε κάνει πιο χαρούμενο παρά να μπείς σε αγώνα να τον πολεμήσεις. Αφορμές και δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε άπειρες για να παραμείνουμε άκαμπτοι, τα γεγονότα όμως θα μας προλάβουν...

Η ευαισθησία είναι το ιώδιο στην πληγή είναι η απάντηση σε μια βαλτωμένη κοινωνία. Πως μπορείς να εξαναγκάσεις κάποιον  να γίνει ευαίσθητος? Οταν το σημερινό μότο είναι  "τα κακά κορίτσια πάνε παντού..". Όταν σαν παλιάνθρωπος διαλέγει να λέει την αλήθεια με δυσάρεστο τρόπο? Όταν συμπεριφέρονται με όλους σαν εξίσου διεφθαρμένους με τους ίδιους –σύμφωνα με το ανέκδοτο- «μαζί τα φάγαμε»? Όταν οι άνθρωποι του Πολυτεχνείου αφήνουν το γαρύφαλλο μέσα από τις μαύρες θωρακισμένες Μερσεντές?  Υπάρχει λύση?

Ναι, βάζοντας το ερώτημα  στον εαυτό μας «πόσο καιρό θα αντέξω την απελπισία μου χωρίς ελπίδα, ποιο αναισθητικό θα αναποδογυρίσει την ζωή μου»? Ανάμεσα στο δίλημμα της λαχτάρας για μια καλύτερη καθημερινή ζωή και της απελπισίας να συνεχίσουμε τον κατήφορο, η απάντηση είναι η ευαισθησία. 

Ο πολιτισμός μας δεν εξαρτάται άμεσα από κανένα ιδιαίτερα τομέα της επιστήμης, η συνέχιση όμως της ανθρωπότητας εξαρτάται από τα δικά μας αντανακλαστικά ευαισθησίας. Τρομάξτε τους φωνάζοντας δεν πάει άλλο… Η μεγαλύτερη ατομική συνεισφορά μας είναι να διορθώσουμε τα λάθη μας με φως, με τέχνη, με αγάπη, με ευαισθησία, με εθελοντισμό και με καλή προαίρεση πάνω απ΄όλα. Το οφείλουμε σε όλους αυτούς που αγαπάμε.

«Η θετική στάση μας μπορεί να μην επιλύσει όλα τα προβλήματά σου, αλλά θα ενοχλήσει τόσους ανθρώπους, που αξίζει τον κόπο» Herm Albright

Όπως οι αυλές μας στα νησιά είναι γεμάτες φορτωμένες μποκαμβίλιες έτσι θα θεριέψει και η ευαισθησία φυτεύοντας την πρώτα απ όλα στο δικό μας σπίτι… ποιός δεν θέλει την ομορφιά και το άρωμα?

Ξανθίππη

         

DEEP BLUE by Xanthippi Glavopoulou

Τελικά το μπλε πανί πίσω από το γραφείο του Πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου δεν ήταν μπλε παραβάν εκλογών.

 Δεν ήταν ούτε  πανί που κάλυπτε τον πίνακα του Θεόδωρου Βρυζάκη  «Η Ελλάς Ευγνωμονούσα», επιλογή του προκατόχου του.Οι  οπλαρχηγοί του πίνακα μαζί με την Παναγία-Ελευθερία γύρισαν πίσω στην Εθνική Πινακοθήκη όπου ανήκαν. Αντ΄ αυτού, όπως πληροφόρησε ο κ.Πεταλωτής, ήρθε (πάλι από την Εθνική Πινακοθήκη) ο πίνακας του Θεόδωρου Στάμου «Ατέρμονο Πεδίο-Δελφοί». Ένας πίνακας έντονης κυανής απόχρωσης που αν τον βλέπαμε ολόκληρο,  θα παρατηρούσαμε πάνω από το κεφάλι του πρωθυπουργού ότι είχε και ένα οριζόντιο σκίσιμο. 

Το μπλε χρώμα σαν αισθητική πρόταση  δεν στόχευε  ο πρωθυπουργός  να το σετάρει με την μπλε γραβάτα του,  αλλά να μας αφυπνήσει συναισθήματα δια των …αισθήσεων. Το μπλε είναι το  χρώμα του γαλήνιου ουρανού έως της τρικυμισμένης θάλασσας. Το χρώμα που ο ζωγράφος διάλεξε για το αιώνιο, το αποσπέλαστο, το απέραντο,  το άρρητο... Όλα όσα αντιπροσωπεύουν το αιώνιο Δελφικό ιδεώδες, εξ ου και η ονομασία.

Ο Κεφαλλονίτης ζωγράφος κος Στάμος αυτό θα είχε στο νου του, πιθανότατα όμως  ο κος Παπανδρέου  να ταύτισε το μπλε με το Εθνικό χρώμα της Ελλάδος. Αν αφήσουμε την σκέψη μας να ταξιδέψει, όλη η Ελλάδα μπλε χρώμα βγάζει. Οι  τρούλοι των αιγαιοπελαγίτικων εκκλησιών,  ο  ουρανός  και η θάλασσα. Και να ήθελες να μην τα ταυτίσεις με το Ελληνικό μπλέ, δίπλα στον πίνακα ήταν η σημαία μας που το υπενθύμιζε αλλά και η σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το μπλε σαν χρώμα, συμβολίζει το βάθος στο παρελθόν αλλά και την σιγουριά. Παράγει αίσθημα ηρεμίας, ακρίβειας,  αντιπροσωπεύει την γνώση και την δύναμη. Σε ενώνει με τους θαλάσσιους δρόμους και τις θαλάσσιες πόλεις. Βρίσκεται πίσω από κάθε δημιουργία ανθρώπων που ήθελαν να ονειρευτούν. Από τον Ελ Γκρέκο στην «Νυχτερινή Καταιγίδα του Τολέδο» έως τις ιμπρεσιονιστικές απόπειρες του Μονέ και του Ρενουάρ. Στον διάφορες εκδοχές  του μοντερνισμού,  όπου δεσπόζει το μπλε,  δίνει χρώμα και συναίσθημα. Στην μπλε περίοδο του Πικάσο,  στην «Έναστρη νύχτα» του Βαν Γκογκ, στον μεσογειακό κόσμο του Ματίς,  στον μπαρόκ υπερρεαλισμό του Νταλί.  

Πέρα απ΄ όλες τις ερμηνείες όμως και σύμφωνα με αυτούς που μελετούν την ψυχολογία των χρωμάτων,  το μπλε  χρώμα  ενισχύει την συναισθηματική ηρεμία, τη γαλήνη, την ευχαρίστηση και την ανάκτηση δυνάμεων. Ευνοεί επίσης την ηθική και την τίμια αντιμετώπιση των προβλημάτων επιβίωσης ενώ εκφράζει την σοβαρότητα, την ευθύνη , την εμπιστοσύνη, την εξουσία αλλά και την …μελαγχολία.

Έπεσε πολύ μελέτη και σκέψη για την επιλογή του συγκεκριμένου πίνακα στο επιτελείο του Πρωθυπουργού...

Το σκίσιμο στον πίνακα παραπέμπει σε πληγή, χαρακιά που σημειολογικά πιθανότατα να προκαλεί πόνο. Σκίσιμο και πόνο στο απέραντο μπλέ, σκίσιμο και πόνο και στις ελληνικές καρδιές μας. Το σκίσιμο ήταν οριζόντιο,  αν ήταν κάθετο μπορεί να παρέπεμπε και σε γυναικείο αιδείο ή σε διχοτόμηση (απαπαπα εθνικά θέματα).

Μας είπες ότι μας είπες  κε Πρωθυπουργέ, μας έδειξες και την χαρακιά,  μας μίλησες για χρεωκοπία και με αυτόν τον πίνακα δεν έκρυψες μόνο την «Ελλάδα ευγνωμονούσα»,  αλλά και τα νώτα σου. Προληπτικά για την  εποχή  που θα μας πεις «εγώ σας τα είπα, σας προειδοποίησα…»

 Όταν ήρθε ο  πρώην πρωθυπουργός της Δανίας και νυν Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ κ. Ράσμουνσεν, που κατά την προ ημερών επίσκεψή του στο Μαξίμου εντυπωσιάστηκε από το deep blue του πίνακα και  ρώτησε σχετικά για το μήνυμα του καλλιτέχνη, έπρεπε   κε Παπανδρέου  να εξηγήσεις  με λεπτομέρειες  ποιος προκάλεσε την πληγή και το σκίσιμο. Και δίπλα σε αυτόν τον πίνακα (εφ΄όσον προτιμάτε σημειολογικούς και επίκαιρους λόγους) να αναρτήσετε και τον πίνακα «ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει» για να δουν οι ξένοι σε τι κατάσταση βρίσκονται οι πλείστοι των Ελλήνων.

Είπατε τίποτα?

Θεόδωρος Στάμος

Τίποτα  δεν ήταν τυχαίο στην διακαναλική παρουσίαση.  Δεν ήταν  καθόλου τυχαία ούτε και η επιλογή του συγκεκριμένου ζωγράφου,  Θεόδωρου Στάμου, άτυπου διακινητή του κινήματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, δεύτερης γενιάς Ελλήνων της Νέας Υόρκης με καταγωγή από την Κεφαλονιά, γεννημένου το 1922. Ανήκε στην ομάδα της «Πρωτοπορίας» που το 1950 συνυπέγραψε επιστολή διαμαρτυρίας κατά του συντηρητισμού του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης και ανήκε στην ομάδα των «οξύθυμων καλλιτεχνών». Η ομάδα αυτή πρέσβευε πως κάθε πίνακας πρέπει να είναι μία περιπέτεια, ένα εργαλείο εξερεύνησης του εαυτού και της σχέσης του με τον κόσμο, ένας αγώνας. " Επίσης ότι τα έργα τους είχαν μια ριζοσπαστικότητα, πρωτοτυπία και ποιότητα"  πολύ περισσότερο γιατί "πίστευαν ότι η τέχνη τους ήταν διαφορετική και καλύτερη από αυτήν που έκαναν άλλοι καλλιτέχνες εκείνη την εποχή.» Το ανανεωτικό πνεύμα που θέλει να περάσει ο κ.Παπανδρέου συνοψίζονται στην ζωή και στο έργο του συγκεκριμένου καλλιτέχνη. Αντισυμβατικός, αντικομφορμιστής, νεωτεριστής.

O καλλιτέχνης πέθανε  ζώντας τα τελευταία του χρόνια στην Ελλάδα το 1997. Πέθανε καταξιωμένος και έργα του βρίσκονται σε διεθνή μουσεία και ιδιωτικές συλλογές.

O καλλιτέχνης πέρα από τα τόσα κοινά σημεία (ως προς την καταγωγή, τα πιστεύω και τα θέλω) με τον πρωθυπουργό έχει μια ομοιότητα δια γυμνού οφθαλμού  και ένα εξίσου περιποιημένο μουστάκι. 

Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι ήταν προσωπική επιλογή  του Πρωθυπουργού ο συγκεκριμένος πίνακας,  ο οποίος εναρμονίστηκε χρωματικά με το deep blue της γραβάτας, το grey του κουστουμιού, τις ήρεμες αλά Ομπάμα κινήσεις των χεριών,  το απλανές βλέμμα του ορίζοντα της  θάλασσας και του ωκεανού…

Τι  δυνατότητες επιλογής  άλλου πίνακα είχατε  κ.Παπανδρέου? Δύσκολο….

Ο «τέταρτος δρόμος» που θέτει την παγκόσμια αλληλεγγύη πάνω από τα εθνικά συμφέροντα  σύμφωνα με την συνέντευξη σας στο «Christian science Monitor”  και στον δημοσιογράφο Michael Skafidas στις 12/8/2010 {αντιγράφω «Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση. Οι πολυμερείς οργανισμοί όπως οι G20 και ο ΟΗΕ  πρέπει να είναι περισσότερο συμμετοχικοί και αντιπροσωπευτικοί.»} δεν  σας  επιτρέπει  εθνικά  θρησκευτικά σύμβολα,  οπλαρχηγούς  και άρματα . 

Δεν ήταν μόνο λοιπόν θέμα αισθητικής η αποπομπή του πίνακα του Βρυζάκη  από το Πρωθυπουργικό σας γραφείο αλλά ήταν και θέμα πολιτικής σκοπιμότητας. Αποκλειόταν  οτιδήποτε παρέπεμπε σε ιστορικά θέματα πόσο μάλλον όταν αυτά θα αναφέρονται την εποχή της Τουρκοκρατίας. Δεν θα φιλιέστε με τον Ερντογάν κάτω από τον Κανάρη και την Μπουμπουλίνα… κάτω από την μάχη των Ψαρών ή την καταστροφή της Χίου.Ούτε κρυφά σχολειά,  ούτε συνωστισμούς στις παραλίες...

Είναι σαν να σας έχω μπροστά μου… Ο προβληματισμός σας έγινε δικός μου… Δύσκολη επιλογή…

Αναζητείται  έλληνας ζωγράφος, σύγχρονος,  καταξιωμένος μια προσωπικότητα ασπήλωτη ξεκάθαρη χωρίς αμφισβητήσεις κατά προτίμηση straight (ω τι συντηρητισμός!) αλλά πεθαμένος για να μην μας προσάψουν  πολιτική μεροληψία,  χωρίς εθνικά σύμβολα (σημαίες, γιαταγάνια, κουμπούρια)  αλλά ούτε και θρησκευτικά (σταυρούς, παναγίες, χριστούς-καημένε Ιακωβίδη, Λύτρα, Γύζη, Βολανάκη). Ούτε τσολιάδες, ούτε τσαρούχια ούτε ερωτικές περιπτύξεις  ωιμέ..(καημένε Εγγονόπουλε, Τσαρούχη). 

Γιώργο πρέπει να ζορίστηκες πολύ… για να καταλήξεις στην συγκεκριμένη επιλογή… Δια της ατόπου απαγωγής σου έμειναν μόνο οι νεκρές φύσεις και τα φρούτα σε καλάθια. Οι ήλιοι και οι ανατολές αποκλείονται, πως θα περάσεις το μήνυμα των ημερών που έρχονται ?

Γιατί δεν ρωτούσες βρε αγόρι μου να σε βοηθήσουμε ?… δεν θα δυσκολευόμασταν πολύ. Μόραλη θα σου προτείναμε, για να έρχονται οι ξένοι και να βλέπουν  που έχει  γραμμένα ο Έλληνας όλα τα οικονομικά μέτρα που του βάλανε και αυτά που θα του βάλουν… 

Ξανθίππη

Γιάννη Μόραλη : "τραγούδησε"

True Story No2 - H Ισμήνη

Η Ισμήνη σήμερα ένοιωθε καλύτερα από ποτέ.  Η καρδιά της φτερούγιζε από χαρά, το στομάχι της σφιγμένο από την γλυκιά προσμονή,  η ψυχή της, τα μάτια της φώναζαν «είμαι πίσω στην πατρίδα!». Στεκόταν  μπροστά  στο κτίριο που την φιλοξένησε χρόνια πριν, την Ιατρική Σχολή της πόλης της. Ο πρύτανης, γνώριμος από παλιά, την περίμενε.. ήταν έτοιμη ψυχολογικά και αποφασισμένη  να του πει  «θέλω  να γυρίσω στο σπίτι μου».

Είχε κοιταχτεί πολλές φορές στον καθρέφτη. Αισθανόταν πολύ  καλύτερα από τις συμμαθήτριές της που είχαν ξεπεράσει τα πενήντα. Το σώμα της δεν είχε χαλάσει από εγκυμοσύνες, το τεράστιο στήθος που κουβαλούσε και της πονούσε την πλάτη  εδώ και  χρόνια το «ξεφορτώθηκε», δεν είχε κάνει καμία επέμβαση στο πρόσωπο και οι  ρυτίδες γύρω από τα μάτια της, της έδιναν τον τύπο σκεπτόμενης γυναίκας. Είχε τον αέρα  της πετυχημένης ακαδημαϊκού  και το ντύσιμο της ψαγμένης αμερικάνας. Χτύπησε την πόρτα και μπήκε με σιγουριά και συγκίνηση.

Η Ισμήνη από μικρή ήξερε τι ήθελε. Μιλούσε πιο πολύ με τον εαυτό της και πολύ λιγότερο με τους άλλους. Παιδί θαύμα για τους καθηγητές της, αριστούχος στο σχολείο άγγιζε το ταβάνι του 20 με τόση ευκολία κάθε χρόνο χωρίς να επιδιώκει να το  ακουμπήσει…  ο «θρησκευτικός» την «έκοβε» με 18.. και αυτή, αποστασιοποιημένη από ματαιοδοξίες, τον άφηνε να χαίρεται…

Φίλες δεν επεδίωξε ποτέ να έχει, από επιλογή… φίλες γι αυτήν ήταν τα βιβλία, τα βιβλία, τα βιβλία. Η ημέρα δεν της έφτανε… όταν κοίταζε το ρολόι της κοντά ξημερώματα απορούσε πως κυλούσε τόσο γρήγορα. Ο χρόνος είχε γίνει εχθρός της και ανταγωνιστής της στην κούρσα της γνώσης… ήθελε να  νοιώθει ασφαλής μπροστά στα βουνά άγνοιας που υψώνονταν μπροστά της και τα ήθελε να τα μάθει όλα γρήγορα..και να προχωρήσει παρακάτω.   Όσο περισσότερο διάβαζε, τόσο περισσότερο σε απόγνωση βρισκόταν.. και τις σκέψεις της δεν τις μαρτυρούσε σε κανέναν. Έδειχνε να υποφέρει ..απαντήσεις δεν έπαιρνε στις απορίες της.. είχε πάψει προ πολλού να ρωτάει … ήταν την εποχή  που δεν υπήρχε ακόμη internet. Οι απαντήσεις των καθηγητών της περιορίζονταν σε βιβλιογραφία που της έδιναν ή στην καλύτερη περίπτωση  στο «θα το δω Ισμήνη και θα σου πω». Οι ανησυχίες της ήταν υπαρξιακές και τεχνοκρατικές,  δεν επεκτείνονταν σε θέματα τέχνης - μία αίσθηση που ένοιωθε ότι την  καταλάβαινε πολύ λιγότερο έως καθόλου… 

Η διαδικασία  του πρωινού ξυπνήματος  πολύ την κούραζε… το πρωί ξενυχτισμένη τις κάλτσες δεν τις έβλεπε …ούτε την ένοιαζε αν φορούσε στα πόδια της την μία κίτρινη και την άλλη κόκκινη. Την ειρωνεία των συμμαθητριών της δεν την ένοιωθε, ούτε και την ένοιαζε… ούτε όμως καταλάβαινε και τον θαυμασμό τους στις σωτήριες παρεμβάσεις της στην τάξη. Οι βαθμοί  δεν την απασχολούσαν, το εκπαιδευτικό σύστημα γι αυτήν ήταν το έναυσμα για μια χωρίς τέλος μελέτη. Γινόταν αρκετές  φορές ειρωνική με μερικούς από τους καθηγητές της, μη μπορώντας να αντέξει την ημιμάθεια και την ατολμία τους. Υπήρχε η αίσθηση ότι κάποιοι από αυτούς προετοιμάζονταν με σκοπό να την αντιμετωπίσουν επιτυχώς, κάτι που την έκανε να χαμογελάει και να διασκεδάζει, πράγμα πολύ σπάνιο για την ίδια.

Ένοιωθε άφυλη… το φλερτ ήταν μια διαδικασία για τα κορίτσια που έχαναν τον καιρό τους… αυτό το είχε κλειδώσει καλά μέσα στο μυαλό της, τα ροζ νύχια και τα φτιαγμένα μαλλιά δεν ήταν γι αυτήν. Για τις συμμαθήτριες της ήταν «όλη η τάξη και η Ισμήνη».. Μιλούσαν γι αυτήν σαν μια ξεχωριστή οντότητα αποκομμένη, μοναδική, άλλοτε με θαυμασμό και άλλοτε με περίσσεια ειρωνεία. Σταμάτησαν κάποια στιγμή να την καλούν ..στις προσκλήσεις χαμογελούσε  χωρίς απάντηση.. δεν έμπαινε καν στην διαδικασία να βρει μια σωστή δικαιολογία… ούτε στην  πενθήμερη εκδρομή του σχολείου πήγε. Οι γονείς της, δύο καθημερινοί άνθρωποι, δάσκαλος  ο πατέρας, νοικοκυρά η μητέρα έδειχναν να ανησυχούν για το μοναδικό τους παιδί  που αντί να έχει κοινωνική ζωή όπως όλα τα παιδιά της ηλικία της,  κλεινόταν στο δωμάτιό του και διάβαζε.. Μη μπορώντας να την επηρεάσουν στο να βγαίνει πού και πού, παραιτήθηκαν από την προσπάθεια. Την Κυριακή  πήγαιναν στην εκκλησία,  άναβαν το κερί τους και προσεύχονταν να έχει καλά την «ψυχή τους» … 

Η  επίκληση  «φυτό» στο σχολείο δεν την αφορούσε… το φυτό έχει ανάγκη να το ποτίσεις και να το τοποθετήσεις κοντά στο παράθυρο. Η Ισμήνη ήταν αυτόφωτη και αυτάρκης …ένα λουλούδι  που άνθιζε μόνο του και το άρωμά του διαχεόταν παντού.. η αγιορείτικη ηρεμία, η ομορφιά της ψυχής, η απλότητα της σκέψης, του καθαρού νου, ένα τετράδιο μαθητή  άγραφο και έτοιμο να δεχτεί την  ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η Ισμήνη πέρασε μέσα στις πρώτες  στην Ιατρική σχολή και την τελείωσε αριστούχος φυσικά στο πι και φι. Μετά το πέρας των σπουδών της απ΄όλες τις υποτροφίες διάλεξε αυτήν που την έφερνε κοντά σε Νομπελίστες και ανθρώπους που μόνο από τα βιβλία γνώριζε. «Πέταξε» στην κυριολεξία στην Αμερική, αφήνοντας  πίσω της μόνο τον πατέρα της …είχε χάσει την μητέρα της στο διάστημα των σπουδών της, γεγονός που της άφησε μια βαθειά θλίψη αλλά και δύναμη να συνεχίσει τον δρόμο της έρευνας με περισσότερο σιγουριά..

Διδακτορικά,  διδασκαλία,  διατριβές ήταν ο απολογισμός του  προγράμματος των επόμενων ετών . Ήταν ευτυχισμένη και φαινόταν...το ασχημόπαπο έγινε κύκνος …  μέσα  στο περιβάλλον που ονειρευόταν.  Κολυμπούσε στα ήρεμα νερά της έρευνας και έριχνε που και που πετριές στην θάλασσα να ταράξει την γαλήνη της επιστημονικής  διεθνούς κοινότητας.  Όλοι απορούσαν ποια είναι αυτή  που αναστάτωνε με τα άρθρα της, μια γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον,  μια Ελληνίδα. 

Στο διάστημα που ακολούθησε χάσαμε τα ίχνη της. Μάθαμε ότι την είχε εντάξει  η NASA στο επιστημονικό δυναμικό της με σύμβαση μυστικότητας. Ακόμη και στο βιογραφικό της δεν το αναφέρει, το ήξερε μόνο ο πατέρας της που έκανε να την δει πάνω από τρία χρόνια  όσα ακριβώς χρειάστηκαν για να της απελευθερώσουν την σύμβαση εργασίας. Ο αρραβωνιαστικός  μη δυνάμενος να την μεταπείσει,  γύρισε πίσω μόνος στην Ελλάδα. Αυτή ήταν  η μόνη  και η μοναδική προσπάθεια να κάνει κάτι «φυσιολογικό» για την ίδια ή για τον πατέρα της – κανείς δεν ξέρει - με την προσωπική της ζωή.  

Το έργο της, θεωρητικό σε ακαδημαικό επίπεδο, βρήκε εφαρμογή στην  προαγωγή της ιατρικής μηχανολογίας. H «Orange Software»  ο πολυεθνικός κολοσσός έβγαλε στην παραγωγή μηχανήματα ιατρικής υποστήριξης βασισμένα στην έρευνα της Ισμήνης και της ομάδας της, τα οποία κυκλοφόρησε  στο διεθνές εμπόριο. Είναι σίγουρο ότι όλοι μας έχουμε επωφεληθεί από την χρησιμότητά τους. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που αναρωτιέσαι ποιοί άνθρωποι έχουν σχεδιάσει αυτά τα  επιτεύγματα  που σώζουν την ζωή, που ανεβάζουν το επίπεδο της  επιμηκύνοντας το ποιοτικά.. και ίσως κάποιοι από εμάς να έχουν σκεφτεί «επιτέλους τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί… και ποιο είναι το κίνητρο τους να κάνουν την επιστήμη να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα…» εις βάρος της προσωπικής τους ζωής κόντρα στον υλικό και φανφαρόνικο κόσμο μας.  Φιλοδοξία?…Aνθρωπισμός?…Περιέργεια?…Φιλαλήθεια?..Προσωπικό όφελος?..όλα αυτά μαζί?

Κάπου εδώ  αρχίζει η μεγάλη ανατροπή … Η Ισμήνη ουδέποτε είχε δώσει την έγκρισή της ούτε η ίδια  ούτε το πανεπιστημιακό ίδρυμα με το οποίο  συνεργαζόταν για να βγουν στο εμπόριο οι εφαρμογές των ερευνών της.  Αυτό θα γινόταν κάποια στιγμή μετά από διεξοδική σκέψη της αναπτυσσόμενης νέας αγοράς  και θα ήταν απόρροια συναπόφασης όλων των εμπλεκομένων μερών. Ερήμην τους όπως έγινε,  σήμαινε τρομακτικές  απώλειες  εσόδων για το πανεπιστημιακό ίδρυμα που την φιλοξένησε, υποβάθμιση του έργου της  και της ίδιας ως επιστήμονα.

Η αγωγή που ακολούθησε κατά της «Orange Software»  απασχόλησε τα νομικά γραφεία των Ηνωμένων Πολιτειών  και  έδωσε τροφή για πολλά χρόνια σε  νομικά περιοδικά και  νομικούς. Η μάχη κερδήθηκε πρωτόδικα  και  έφερε αναστάτωση και χαρά  σε όλους όσους τα «έχουν» με τις  πολυεθνικές και  πιστεύουν στην υπερεξουσία τους. Η συνέχεια όμως τους διέψευσε..

Η «πολυεθνική» επιστρέφει με έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης όχι αμυνόμενη αλλά  επιτιθέμενη κατά της  φίλης μας, ότι το έργο της εν μέρει παρουσίαζε πολλές ομοιότητες από άλλο επιστημονικό έργο. Κατέφθασε με αποδείξεις η «Orange Software» αποδεικνύοντας τον βαθμό της ομοιότητας σε ένα ποσοστό που τα αμερικανικά δικαστήρια   καταδίκασαν την φίλη μας  σε απομόνωση. Η αλήθεια από τα χείλη της με την απογοήτευση χαρακωμένη  στο πρόσωπό της ήταν η εξής «Δεν κατοχυρώσαμε τα πνευματικά δικαιώματα μας… αυτοί  για τους οποίους κατηγορηθήκαμε ότι αντιγράψαμε, επί της ουσίας αυτοί αντέγραψαν εμάς, αλλά δεν μπορέσαμε να το αποδείξουμε γιατί δεν είχαμε προλάβει χρονικά να τα δημοσιεύσουμε πριν από αυτούς ώστε να είναι βεβαιωμένη η ημερομηνία, ούτε  πριν να τα κατοχυρώσουμε, γιατί μας πρόλαβαν..» εσκεμμένη αμέλεια από κάποιους, αφέλεια, διαρροή εκ των έσω έναντι αδρού τιμήματος, συμπτώσεις στα όρια επιστημονικής φαντασίας… κανείς δεν ξέρει την αλήθεια. Το μόνο που ήξερε η φίλη μας ήταν ότι η προσπάθειά της όλων αυτών των ετών σφετερίστηκε από κάποιους δια ίδιον όφελος. Τα δάκρυα της λίγα, η ψυχή της έκλαιγε μόνη της σιωπηρά για την μοναξιά που της επιβλήθηκε.

 Η «λογική της αγοράς» σε ανθρώπους σαν την Ισμήνη απουσιάζει  όσο απουσιάζει από εμάς η δική τους σοφία ή ευφυία.

Οι δικανικές διαδικασίες κράτησαν 10 χρόνια. Στο διάστημα αυτό η φίλη μας δεχόταν  απειλές κατά της ζωής της προκειμένου να υπαναχωρήσει στις απαιτήσεις της. Φοβόταν να μιλήσει στο τηλέφωνο γιατί το παρακολουθούσαν. Αποτέλεσμα ήταν να της δημιουργηθούν  φόβοι ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να της συμβεί κάποιο θανατηφόρο ατύχημα. Έτρεμε να κυκλοφορήσει  μόνη της. Το χειρότερο όμως δεν είχε έρθει ακόμα. Μετά την λήξη και της έφεσης,  η ηθική της διαπόμπευση ήταν ουσιαστικά εξοστρακισμός. Στο διδακτικό της έργο, της  ανατέθηκε άλλος τομέας, ξένος με τις γνώσεις της, που την έφερε πιο γρήγορα έξω από το πανεπιστημιακό ίδρυμα ταπεινωμένη και σοκαρισμένη από την αντιμετώπιση του συστήματος. 

Η επιστροφή στην πατρίδα δεν ήταν μονόδρομος. Σαν ελεύθερη πλέον επιστήμονας είχε πάρα πολλές προτάσεις στην Νέα Υόρκη. Η σχέση της με το χρήμα ήταν το μέσον να καλύπτει τις χωρίς απαιτήσεις βιοποριστικές ανάγκες της. Αδυνατώντας να καταλάβει την αξία τους τόσα χρόνια, ο λογαριασμός της στην τράπεζα είχε γεμίσει με νούμερα με   πολλά μηδενικά. Τώρα όμως το μόνο που ήθελε ήταν  να αγκαλιάζει τον πατέρα της για τα όσα χρόνια του απομένουν και να βρέχει τα πόδια της στη Χαλκιδική. Αυτό θα έλεγε και στον πρύτανη  που την ήξερε και από μικρή….

Ακολούθησε η τετριμμένη συζήτηση για τα πεπραγμένα όλων αυτών των ετών. Ο φάκελος που είχε μπροστά του ο πρύτανης  ούτως ή άλλως ήταν μεγάλος… τα δημοσιευμένα άρθρα στα επιστημονικά περιοδικά δεκάδες… τα βραβεία και οι διεθνείς αναγνωρίσεις του έργου της  αμέτρητες …η συζήτηση περιορίστηκε σε προσωπικό επίπεδο για να τελειώσει ως εξής :

-Ισμήνη λυπάμαι… (δυσκολευόταν και ο ίδιος να συνεχίσει) δεν υπάρχει θέση για σένα … συνεχίζω εγώ… «Ισμήνη οι θέσεις είναι καπαρωμένες από τα παιδιά μας που ΘΑ έρθουν τα ανήψια μας, τα εγγόνια μας,  τις πολιτικές υποχρεώσεις μας...  εν ολίγοις Ισμήνη μου, δεν είσαι διαπλεκόμενη.. δηλαδή δεν έχεις τα «τυπικά και ουσιαστικά προσόντα που απαιτεί το δοξασμένο ελληνικό  ακαδημαικό  σύστημα».

Η Ισμήνη στην αρχαιότητα ήταν κόρη του Οιδίποδα που θανατώθηκε από την Αθηνά μέσα στο ιερό της την ώρα που έκανε έρωτα....Το έγκλημά της ήταν ότι ήταν  ερωτευμένη με έναν ανάξιο, ο οποίος αντί να την σώσει το έβαλε στα πόδια …Ευλαβής και τραγική φιγούρα του Σοφοκλή, η Ισμήνη μας, προδόθηκε ακόμα μια φορά  από αυτόν  που αγαπούσε πιο πολύ στην ζωή της.. τον τόπο της…

Η Ισμήνη γύρισε στην Νέα Υόρκη… σήμερα είναι σύμβουλος επιχειρήσεων και συγγραφέας επιστημονικών βιβλίων εξειδικευμένων γνώσεων. Μη θέλοντας  να έχει πλάι της εξαρτήσεις, ούτε καν σκυλιά ή γατιά, αφιερώθηκε σε πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Ποσοστά από τα βιβλία της πηγαίνουν σε ιδρύματα της Ελληνικής Ομογένειας. 

Το  βιβλίο που έχω μπροστά μου, ένα βιβλίο 500 σελίδων με χοντρό εξώφυλλο και τίτλο που και μέρες να μου εξηγήσουν τι σημαίνει δεν θα καταλάβω… το ανοίγω και διαβάζω στην πρώτη σελίδα … 

«Στους γονείς μου που μου δίδαξαν να ζω κάθε στιγμή με σωφροσύνη  και στον  Eternal One που μου δίδαξε  ότι κάθε στιγμή είναι απείρως σπουδαία.»

Οι star της επιστήμης και  της έρευνας, οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας μας, δεν έχουν όνομα. Τους γνωρίζει ένας πολύ μικρός κύκλος και είναι δύσκολο να τους εντοπίσεις γιατί δεν έχουν μάτια και αυτιά για τίποτα άλλο πέρα από αυτό που ξέρουν καλά.

«Η ευφυία είναι ένα τυχαίο παρεπόμενο της ζωής και ίσως όχι το πιο χρήσιμο» προσθέτω για τους ίδιους… - Isaak Asimov 

(Aμερικανός συγγραφέας ρωσικής καταγωγής βιοχημικός στην Ιατρική Σχολή της Βοστώνης με πολυγραφότατο έργο 1920-1972)

«Είναι αδύνατον να φτιάξεις ένα σύστημα τόσο τέλειο που να μην χρειάζεται κανείς να είναι καλός» Τ.S.Eliot (Αμερικανός ποιητής 1888-1965)
Ξανθίππη


ΥΓ.  1.Τα ονόματα-τοποθεσίες-εταιρίες  έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους.
ΥΓ. 2.Για να κρατήσουμε και τους θεσμούς «ορθής διαδικασίας clopyright» (!) η φωτογραφία της ιστορίας είναι από το

http://members.shaw.ca/figure_paintings/fauveseduction.htm

True Story Νο1 – Ο Δημητράκης

Για τον Δημήτρη δεν τολμούσε άνθρωπος στην Τράπεζα να πει κακιά κουβέντα. Υπόδειγμα υπαλλήλου, γοητευτικός με τις γυναίκες με πατημένα τα 30, ήξερε όλες τις αθλητικές αλητείες από μέσα, με δύο γλώσσες (κυριολεκτικά και μεταφορικά - την μία την είχε πάντα έτοιμη στην τσέπη), απόφοιτος γαλλικού σχολείου, και αλήτικου οικονομικού πανεπιστημίου… στον Πειραιά έμαθε τα μικρά γράμματα…

 Παντρεμένος ο Δημητράκης και με παιδιά,  ποτέ δεν έπαψε να διαλαλεί  την εκτίμησή του στο γυναικείο φύλο… τι κι αν οι καθαρίστριες φώναζαν κάθε πρωί για τα πατημένα στραγάλια στο πάτωμα υποδοχής πελατών… εκείνος απτόητος τα πετούσε  σε όποια του γυάλιζε…  έτσι για πλάκα… για  να τα βλέπουν οι ταμίες να γελάνε και να έχουν να λένε… πώς ένας μορφωμένος άνθρωπος κάνει καμάκι και τα καταφέρνει επιτυχώς με στραγάλια… 

Η εικόνα του «αυτοδημιούργητου πετυχημένου» τον είχε κάνει δημοφιλή στο συνάφι του και όλοι υποκλίνονταν στις επαγγελματικές του γνώσεις, πελάτες και συνάδελφοι. Η εξωτερική του εμφάνιση καθοριζόταν με ένα στυλ δικό του, αρρενωπό χαμογελαστό και απόμακρο, τι και αν είχε σακούλες κάτω από τα μάτια… ξενυχτούσε διαβάζοντας… πολλά υποσχόμενος ο Δημητράκης. Σήμερα μπορεί να λεγόταν chief account officer αλλά τότε ως προιστάμενος χορηγήσεων σε μεγάλο κατάστημα επαρχιακής πόλης της Gama Bank  «έλυνε και  έδενε».. θυσία γινόταν για την δουλειά του ο Δημητράκης… και υπερωρίες καθότανε, και  περίμενε  να κλείσουν τα ταμεία να κλειδώσει το κατάστημα και να φύγει τελευταίος.. Τι παραπάνω να ήθελε μια διοίκηση Τράπεζας από έναν αφοσιωμένο, εργατικό και αποτελεσματικό υπάλληλο?? 

 Κάθε πρωί έμπαινε στο γραφείο με την χαμογελαστή καλημέρα στο στόμα, με φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο, την χωρίστρα ατσαλάκωτη ίδιο με το μαύρο του κουστούμι ααα και  το αλουμινόχαρτο με την τυρόπιττα από το σπίτι υπό μάλης … σπιτίσιος γάτος ο άνθρωπος… έπαιρνε και την μεσημεριανή σιέστα του, έβλεπε και τα σήριαλ στην τηλεόραση, σε κανέναν δεν έδωσε δικαίωμα περί του αντιθέτου … Ακόμη και ο λαχειοπώλης του, κάθε εβδομάδα τον βούρλιζε με το μικροαστικό όνειρο του εξοχικού και του σπιτιού των ονείρων του….  κι εκείνος κουνούσε το κεφάλι του  κάθε φορά… πτού να πάρει ….πάλι αμορτί… με γυροφέρνει… και όταν κέρδιζε μικροποσά χαμογελούσε πονηρά κάτω από το μουστάκι του.. και χαιρόταν, όπως όταν κέρδιζε η ομάδα του.. 

Μια μέρα ο Δημητράκης δεν πήγε στην δουλειά ούτε και την επομένη.. ούτε και την άλλη… αυτός δεν είχε αρρωστήσει ποτέ.. λες και είχε πιεί το νερό του Καματερού… οι συνάδελφοι δεν ανησύχησαν… οι δουλειές όμως δεν περίμεναν… έπρεπε να ανοιχτούν τα κλειδωμένα συρτάρια του γραφείου του… στο τηλέφωνο δεν απαντούσε και η  παραβίαση  ήταν επιβεβλημένη…

 Κουστουμαρισμένοι από την πρωτεύουσα κατέφθασαν και με συνωμοτικές ερωτήσεις πυρίτιασαν τα σενάρια και τις φήμες… Ο Δημητράκης είναι στην Αργεντινή..και τα λεφτά που λείπουν πολλά…. τα χιλιάρικα εκατομμύρια και σε μια ντουλάπα να τα έβαζες ήθελες τετράφυλλη…     για πολύ-πολύ  καιρό επικρατούσε σιγή…. κανείς δεν μιλούσε.. όλοι κοίταζαν ο ένας τον άλλον με καχυποψία… και με την απορία στα μάτια  "μήπως ήξερες και δεν μιλούσες?"…"γιατί να το κάνει αυτό ο Δημητράκης?"… τίποτα δεν του έλειπε… 

Μετά από ένα χρόνο απουσίας ο Δημητράκης επιστρέφει στην Ελλάδα, ταλαιπωρημένος από αρρώστιες , επιβεβαιώνοντας την ρήση «ούτε και στον Παράδεισο μόνος…». Μπορεί να ήταν στον παράδεισο… αλλά τι να τον κάνεις μόνο με σφιχτά λατίνικα κολαράκια που σου κάνουν όλες τις χάρες για 5 δολάρια χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάς? Αυτή είναι η εκδοχή που θα διάλεγε μια νουάρ ταινία… γύρισε λέει γιατί κόλλησε ελονοσία... στην πραγματικότητα όμως, κανείς ποτέ δεν έμαθε, αν η οικειοθελής επιστροφή στην πατρίδα ήταν απόρροια δικής του επιθυμίας ή κάποιου εκβιασμού που κατέληξε σε συμφωνία …

Η ιστορία εξελίσσεται  πηγαίνοντας βόλτα στις γειτονιές της Θέμιδος και παρελαύνοντας δεκάδες  περσόνες της ψωροκώσταινας. Ο  Δημητράκης ισχυρίστηκε ότι δεν είχε λεφτά να επιστρέψει στα ταμεία, αλλά έδειχνε με το δάχτυλο αυτούς που έπαιξαν μαζί του και του τα έφαγαν… είπε ότι εκμεταλλεύτηκε  τις τρύπες στο λογισμικό της τράπεζας και ότι είχε σκοπό να τα επιστρέψει μόλις ρεφάριζε. Εφοπλιστές, εργοστασιάρχες, εργολάβοι, κοσμηματοπώλες… Όλοι αυτοί που παρελάσανε από τα έδρανα παίζανε χαρτιά μαζί με τον Δημητράκη, σε επιλεγμένα σπίτια της πρωτεύουσας. Έπαιρνε το πρώτο απογευματινό αεροπλάνο και ερχόταν με το πρώτο πρωινό κατευθείαν στην δουλειά (έτσι τώρα εξηγούνται και οι κύκλοι στα μάτια). Παρουσιαζόταν  σαν  κροίσος μετανάστης… έτσι είπανε …λες και  η επαρχιακή πόλη που τους φιλοξενούσε όταν παίζανε εντός έδρας ήταν Νέα Υόρκη. Πόση τέχνη ήθελε να έχεις διπλή ζωή!  Ούτε ο Χόρν «Στο μια ζωή την έχουμε» δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα.. Οι φήμες μιλούσανε ότι σε ασανσέρ χάθηκε καράβι από γνωστό εφοπλιστή στα ζάρια… και άλλα πολλά που η φαντασία τα οργίαζε ακόμη περισσότερο…

Κουμάρι το έλεγε η μάννα μου αυτό το πάθος, και  φτύνει τον κόρφο της κάθε φορά ανεφέρει και μόνο την λέξη, σφάλμα ανθρώπινο το είπε ο Δημητράκης, που όμως η αίσθησή του δήλωσε ότι ήταν θεική… Είναι σημαντικό, ότι ήξερε και ο ίδιος, ότι δεν θα μπορούσε να ζει για πολύ αυτήν την εφήμερη ζωή… ήταν θέμα χρόνου η αποκάλυψή της… και το ρεφάρισμα δεν ερχόταν… το πέρασμα στην «μεγάλη» ζωή ήταν πρόσκαιρο και είχε ημερομηνία λήξης. 

Ο Δημητράκης πήγε φυλακή για υπεξαίρεση,  κράτησε το πόστο του λογιστή μέσα σε αυτές για τον εαυτό του… εκεί θα είχε να καυχιέται ότι μπήκε σε σαλόνια, κότερα και εξάστερα ξενοδοχεία… ο απόηχος της δίκης υπήρξε μικρός, διότι διακυβεύονταν φαμίλιες και τζάκια…  ένας – ένας  αθωώθηκαν  όλοι οι κατηγορούμενοι διότι τελούσαν «εν αγνοία»… με μια μικρή εξαίρεση… η γκομενίτσα που οργάνωνε όλα τα παιχνίδια πήρε την οικοδομική επιχείρηση του φίλου της, αφού αυτός  πήγε στην στενή και όταν βγήκε, ήταν πια πολύ αργά για να συνεχίσει… Η περσόνα συνέχισε την ζωή της μόνη της, αυγατίζοντας την επιχείρηση που «κληρονόμησε» και  μονοπωλώντας τις φωτογραφίες των κοσμικών περιοδικών σαν μια αξιοθαύμαστη αυτοδημιούργητη εργαζόμενη γυναίκα …

Ο Δημητράκης εξέτισε την ποινή του (μισή,  λόγω καλής διαγωγής) και δεν τον ξαναείδε ούτε έμαθε ποτέ κανένας  τι απέγινε …  πλήρωσε ακριβά που ενέδωσε στον πειρασμό της απληστίας και του πάθους του και έμεινε μόνος με χρήματα ή χωρίς χρήματα κανείς δεν ξέρει...  δεν του έδωσαν την ευτυχία που αναζητούσε, αλλά σίγουρα, τον άφησαν να διαλέξει το είδος της δυστυχίας του.

Τα βρώμικα παιχνίδια  δεν είναι  για όλους… αυτοί που παίζουν κάθε μέρα με αυτά,  ξέρουν και τους κανόνες…  και   είναι συνήθως κεκλεισμένων των θυρών…  και αν αφήσουν κάποιον   Δημητράκη να μπεί μέσα, είναι γιατί διψούν  για  φρέσκο ζεστό νέο αίμα…

Πρέπει να είσαι "τίμιος" για να μπορέσεις να ζήσεις εκτός νόμου …BOB DYLAN

Ξανθίππη

ΥΓ     Το όνομα είναι αλλαγμένο  για ευνόητους λόγους…

" Κολλητοί " (Διαχρονικό)

Οι άνδρες της οικογένειάς μου κατηγορηματικά με ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχουν ανδρικές λυκοφιλίες. Προσπαθώντας  λοιπόν να βρώ, στην ιστορία αντίστοιχα γυναικεία ζευγάρια φίλων σαν του Δάμωνα και του Φιντία, του Αχιλλέα και του Πάτροκλου ή του Αλέξανδρου και του Ηφαιστείωνα  πραγματικά δεν  βρήκα.  Μήπως είναι η γυναικεία ζήλια  εκείνη που περιέβαλε τις ανδρικές συγκεκριμένες φιλίες με ρόζ πέπλο μη δυνάμενη να ανταποκριθεί  και να υπερασπιστεί  ισότιμα  και ισάξια την γυναικεία φιλία ανά τους αιώνες? 

Ο αρχαίος Ελληνικός κανόνας της φιλίας σχετιζόταν  αποκλειστικά με τον ανδρικό θεσμό. Η γυναίκα δεν ήταν μέρος αυτής της φιλίας και δεν είχε σχέση με την έννοια της φιλίας. Κάπου ο Πλάτωνας είχε πει ότι η ισότητα δημιουργεί την φιλία. Ο Πλάτωνας βέβαια δεν εννοούσε τον Δον Κιχώτη και τον Σάντσο Πάντσο αλλά έπεσε «μέσα» για άλλη μια φορά… Ακόμη και αν οι ιδανικές ανδρικές φιλίες της αρχαιότητας παρεξηγήθηκαν δεν παύουν να αποτελούν υπόδειγμα αυτοδιάθεσης έως  αυτοθυσίας μεταξύ δύο  ομόφυλων (ανδρών) που συνεχίστηκαν και στις  μέρες μας ανάμεσα σε μια παρτίδα  τάβλι, πόκερ,  στο καφενείο… η αυτοδιάθεση  ξεκινάει από το τάβλι και η αυτοθυσία τελειώνει στο πόκερ και τον «Θανάση» ή στο πισωγύρισμα για τα μάτια μιας όμορφης στο μπάρ...

 
Οι «κολλητοί»  πλέον έχουν πετάξει από πάνω τους τις ενοχές μιας οικειότητας που θα  μπορούσε και να παρεξηγηθεί, δηλώνουν ανοικτά και το δείχνουν ότι απολαμβάνουν την φιλία και την  σχέση με τους ομόφυλούς τους. Στην αναζήτηση  κουμπάρου, υπέρτατο αξίωμα στην πυραμίδα της φιλίας, τοποθετούν τον «κολλητό»  από το στρατό, από τα σχολικά κυρίως χρόνια και αυτά που τους συνέδεσαν σε χρονικές στιγμές καζούρας και χαβαλεδιάσματος… 

Όσο πιο πολλές καφρίλες κάνανε μαζί, τόσο πιο φίλοι είναι… και οι στιγμές αυτές αναπαράγονται ξανά και ξανά σαν παλιό μαγνητόφωνο με κάθε καινούρια σύντροφο ή καμαρώνοντας  νοσταλγικά   στα παιδιά τους. Στην πορεία κάποια πράγματα  τα αλλάζουν, κατά πώς τους συμφέρει, αλλά η ουσία είναι μία.. η ανδρική φιλία καλά κρατεί και κάνει όλες εμάς να ζηλεύουμε…
 

Σύμφωνα  με αμερικάνους κοινωνιολόγους, το «κολλητηλίκι» των ανδρών  είναι ένα σύνδρομο σύγχρονης άμυνας στην φεμινιστική αντίδραση των γυναικών   …που συνεχίζουν τρομάρα τους…

«Παρατηρείται  μια δημογραφική επανάσταση…. επειδή οι άνδρες δεν αισθάνονται πίεση να παντρευτούν ή να αποκτήσουν παιδιά. Είναι σαν να αρνούνται να ωριμάσουν» … όχι βέβαια ότι περιμέναμε τον περισπούδαστο  Dr Κίμελ του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης να μας το πει…  το ξέραμε και από αυτό που έχουμε και «λουζόμαστε» στο σπίτι μας, αλλά και μόνο δυο επεισόδια από τα Φιλαράκια να παρακολουθήσουμε  είναι αρκετό για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. 

Κυρίες μου, οι «κολλητοί», μας κλέβουν τους άνδρες… τους πάνε στο γήπεδο,  στο ψάρεμα, στο πόκερ, στο μπάρ χωρίς εμάς και το κυριότερο περνάνε καλύτερα μαζί τους…. Το ότι περνάμε και εμείς καλά με τις φίλες μας ουδόλως μας απασχολεί… Οι αντίζηλοι (όταν είσαι ερωτευμένη) δεν είναι μόνο η μπάλα ή η   μαμά..  είναι και «οι κολλητοί» και  δεν την γλυτώνεις με μία μόνο φορά την εβδομάδα, κάθε Κυριακή μεσημεράκι προς το απόγευμα…

 
Πως ξεχωρίζεις τον «οχτρό».

 
 1. Όταν αρχίζουν τα επίθετα μεταξύ τους που έχουν σχέση με γενετήσιες καταστάσεις  μαλ….ας, αρχ…ι κλπ σηκώστε τις κεραίες σας… όταν αρχίσουν και τα ρήματα  fuck you ρε μαλά..α … έχετε χάσει την κατάσταση από τα χέρια σας. Αν αναφερθεί δε και η μαμά-μητέρα-μάννα  σε κάποια φάση και δεν ανάψουν τα αίματα τότε μιλάμε για φιλία που θα δέσει σίγουρα  με κάποιο κουμπαριό.  

 
2.  Όταν η δικαιολογία του φίλου τους «ήμασταν μαζί»  εμπεριέχει τόνο συνωμοσίας.

 
3. Όταν η μαμά του καλού  σας δείχνει ιδιαίτερη συμπάθεια στον κολλητό και βγάζει το μπρίκι να κάνει καφέ χωρίς να πάρει παραγγελία. 

 
4. Όταν η «αγάπη» σας, o «σύντροφος» ή το «στεφάνι» σας –αναλόγως με το πόσο μακριά από την εκκλησία είσαστε- του δανείζει το αυτοκίνητό του για Σαββατοκύριακο επειδή   του πήρανε τις πινακίδες. 

 
5.Οταν σηκώνεται νωρίς το πρωί της Κυριακής  για να δώσει στον φίλο του συμβουλές πάσης φύσεως… πως δολώνεται η μπετονιά, πώς να κάνει blog στο internet, πώς να ταίσει τις αγελαδίτσες στο Farmville, τι να γράψει στην αγωγή κατά της πρώην που ζητάει και τα παντελόνια του…

 
Και τώρα που τον «έκοψες» τι μπορείς να κάνεις? Τίποτα.....κάτσε στα αυγά σου… ή για όσους βλέπουν Dr House κάνεις συνεννόηση δικού του στυλ, με την γκόμενα του κολλητού…. απίστευτο επεισόδιο… 

 
Η ανδρική φιλία  είναι γεγονός και  υμνήθηκε από την έβδομη τέχνη  σαν κάτι το ιερό… Από τις αστυνομικές ταινίες όπου ο  «μάτσο» είχε και τον σύντροφο-φίλο-συνεργάτη που πάντα κάτι παθαίνει και τρέχει  μετά να εκδικηθεί ή να βοηθήσει. Εκείνη όμως που υπήρξε  ύμνος στην ανδρική φιλία  υπήρξε «Η άγρια Συμμορία» του Sam Peckinpah,  ύμνος σε μορφή western από wild guys που  πεθαίνουν δίκαια ή άδικα ή για κάποιο μεγάλο ή μικρό σκοπό, πεθαίνουν για τον εαυτό τους, για τον σύντροφό τους, για να παραμείνουν αξιοπρεπείς, πιστοί στο δεσμό της συμμορίας τους και στην ιδεολογία τους ότι «δεν παρατάμε κανένα δικό μας». Σκηνή  παντοδύναμη, που δεν μπορεί να περιγράφει με λόγια και ταινία που είχε προηγηθεί χρονικά  της «Brokeback Mountain» … που  μας έδωσε άλλοθι όλες εμάς να είμαστε καχύποπτες…. και ζηλιάρες… διότι πλέον δεν ζηλεύουμε τις δίμετρες ξανθιές αλλά και τους μάτσο μπόις με  tatoo  άγκυρα στο μπράτσο  και δικέφαλους που σπάνε καρύδια…

 
Γιατί τότε μια ανδρική φιλία να σβήσει?  Η φιλία και το φιλί είναι της ίδιας ρίζας αλλά άλλο τόσο είναι και το φιλί του Ιούδα…

 
 Ένας φίλος  εξηγεί…

 
 «Άλλος έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Άλλος δόθηκε ψυχή τε και σώματι στη γυναίκα και στο στεγαστικό. Κάποιοι ψάχνονται ακόμα. Βάλε και κάτι επικείμενους αρραβώνες, συμβιώσεις, μετακομίσεις, κατατακτήριες, ΑΣΕΠ, μεταπτυχιακά, στρατιωτικές θητείες, μεταθέσεις, αποσπάσεις και της Παναγιάς τα μάτια.. χαθήκαμε…» Αν χάσουμε παλιούς φίλους για χρόνια, είναι λάθος να νομίζουμε ότι είναι σαν να μην χαθήκαμε ποτέ. Αυτό που μας ενώνει είναι οι κοινές αναμνήσεις αλλά όχι πλέον η φιλία….

Ο κυριότερος λόγος όμως που χάνονται φιλίες είναι ένας… αυτός που σέρνει το γνωστό υπερωκεάνιο στην στεριά… «Η γυναίκα δεν μπορεί να γνωρίσει φιλία. Γνωρίζει μόνο τον έρωτα», υποστήριζε ο «κακοποιημένος» από το ασθενές φύλο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε. Ο Βασίλης Καρράς όμως το είπε καλύτερα….. «Συγγνώμη φίλε, για ένα πάθος, που τη φιλία μας έκανα λάθος….» 

Από τότε που η τεστοστερόνη ντοπάρει τον εγκέφαλο των ανδρών (σε απίστευτες στιγμές) η φύση πολύ δύσκολα μπορεί να ελέγξει τις ορμές και τις σκέψεις ..Οι «κουρντισμένοι» λοιπόν εκείνες τις στιγμές είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν το πάνω-κάτω, το αριστερά-δεξιά… Ξεχνάνε την μάνα τους , την ποδοπατάνε σύμφωνα με το δημοτικό τραγούδι , τον φίλο… όμως τον προδίδουν… «Δεν ξέρω τι έγινε…» είναι η σύνηθες δικαιολογία μετά από το μεθύσι ή «ξέρω τι έγινε…αλλά γαμώτο δεν μπόρεσα  να το ελέγξω»… και τι είναι αυτό που μπορείς να ελέγξεις κύριε? Τόσες γκόμενες υπάρχουν του «κολλητού» σου βρήκες?  Και η δικαιολογία δεν έφταιγα εγώ αλλού να την πείς… αυτή σου κατσικώθηκε  στο μυαλό αλλά τα δικά σου χέρια δούλεψαν… και η εγκράτεια? Λέξη άγνωστη σε βουρλισμένους, και αν ο φίλος δεν έχει γυναίκα αξιόλογη για να την πέσει και αυτός, τότε η φιλία τελειώνει με ένα μπουνίδι ξεγυρισμένο συνήθως παρουσία μαρτύρων,  γιατί πώς αλλιώς θα έχουνε άλλοθι ότι υπερασπίστηκαν  την τιμή τους????... το κέρατο είναι βαρύ… και αλοίμονο σε αυτόν που το σηκώνει...

Εδώ οι απόψεις διίστανται..άλλοι υποστηρίζουν ότι χωρίς εμπιστοσύνη η φιλία γίνεται συντρίμμια και ότι ένας φίλος που μας προδώσει δεν είναι πραγματικός φίλος. Άλλοι πιστεύουν ότι η φιλία δεν είναι μόνο εμπιστοσύνη αλλά και η βεβαιότητα της επιείκειας. Αλλιώς κρίνουμε έναν φίλο που παραστρατεί (έστω και αν μας πήδηξε την γυναίκα) και αλλιώς έναν γνωστό… εξαρτάται από το πόσο  άκαμπτοι είναι,   εγώ θα προσθέσω και από πού κατάγονται κάποιοι  (ας με συγχωρέσουν οι ορεσίβιοι δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς που είναι από λιμάνι) και αυτό θα πρέπει να το έχουν καλά υπόψη τους αυτοί που πάνε να κάνουν την κουτσουκέλα τους… Ο ορεσίβιος μπορεί να βγάλει μαχαίρι, αλλά ο λιμανίσιος μπορεί να σε κεράσει και καμιά μπύρα…

 
Οι frenemies  όρος ευρέως γνωστός στο εξωτερικό από τις λέξεις φίλος και εχθρός (friend και enemy) δεν είναι τίποτα άλλο από εχθροί μεταμφιεσμένοι σε φίλους. Η πραγματική φιλία χτίζεται όμως δίχως ανταλλάγματα και συμφέρον… όλοι αυτοί που αποκαλούνται «φίλοι» στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μόνο γνωστοί… όταν  ο Αλκιβιάδης είπε στον Σωκράτη ότι είχε δύο επιστήθιους φίλους, τότε ο φιλόσοφος τον ρώτησε «κι αν σου ζητήσουν το ίδιο πράγμα, ποιόν από τους δυο θα ικανοποιήσεις?» λέγοντας του με τον γνωστό του τρόπο, ότι μπορούμε να έχουμε μόνο ένα φίλο… Τώρα που ο χρόνος όλων μας είναι ήδη υποθηκευμένος με παντός είδους ασχολίες και η δυνατότητα να αφιερώσουμε χρόνο στους φίλους στενεύει, τα αποθέματα ενέργειας πρέπει να μοιράζονται σε ολιγάριθμους φίλους, αν θέλουμε, να διατηρήσουμε την σχέση μαζί τους. 

 
Υπάρχουν κάποιοι κανόνες, ειδικά για άνδρες, για την διατήρηση της φιλίας τους,  με δεδομένο ότι ο ανδρικός εγκέφαλος εξελίχθηκε διαφορετικά από τον γυναικείο σε ικανότητες και ταλέντα. Οι πρωτόγονοι άνδρες έπρεπε να αναπτύξουν συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου όπως την αίσθηση προσανατολισμού για το κυνήγι ή την ικανότητα σκόπευσης αφήνοντας στην άκρη την ευαισθησία στις συναισθηματικές ανάγκες των άλλων, κυρίως στις διαπροσωπικές σχέσεις. 

Ακούγεται σεξιστικό αλλά, οι λόγοι για τους οποίους τις πιο πολλές φορές  οι άνδρες μαλώνουν, είναι εδώ και αιώνες οι ίδιοι και ίδιοι…. διαβάστε τι έγραψαν…..

 
1.Οράτιος. "Εάν θέλει ο φίλος σου να μην αντιληφθεί την καμπούρα σου μην κοιτάς τις κρεατοελιές του." Την κριτική στην άκρη της γλώσσας την έχουν...δεν κοιτούν τα χάλια τους...

 
2.Arnold Glasgow . "Ζήσε έτσι ώστε οι φίλοι σου να μπορέσουν να σε υπερασπιστούν, αλλά να μην χρειαστεί ποτέ να το κάνουν." Μην ζητήσεις σε παρακαλώ πολύ να έρθω μάρτυρας στο διαζύγιο με την γυναίκα σου...πολύ την πήγαινα...

 
3.Elbert Hubbard. "Φίλος είναι εκείνος που ξέρει τα πάντα για σένα και εξακολουθεί να σε συμπαθεί." ....εεεε όχι και όλα, κρατάω και κάποια για τον εαυτό μου....

 
4.Woody Allen. "To σέξ είναι θαυμάσιο ανάμεσα σε μια γυναίκα και σε έναν άνδρα αρκεί να βρίσκεσαι στην μέση." Αυτός ο πόρνος  μπορεί να λέει ότι θέλει,  φίλους δεν μου φαίνεται ότι έχει και πολλούς… λοιπόν αρκεί να μην βρίσκεστε ποτέ στην μέση… η μέση ανάμεσα στην γυναίκα του φίλου σου και αυτόν, είναι περίεργο αίσθημα…

 
5.Αρχαίο ρητό "Ο φίλος τον φίλο εν πόνοις γιγνώσκει".Ο φίλος στις λυπητερές φαίνεται… και δεν εννοώ τους λογαριασμούς...

 
6.Σασά Γκιτρί "Να βρείς ένα πραγματικό φίλο για να μοιραστείς μαζί του τον εγωισμό σου!" Δύο μαζί σε ένα καλάμι δεν χωράνε...κάποιος πρέπει να κατέβει...

 
7.ΕΓΩ Σεβόμαστε τις απόψεις τους, δεν διαφωνούμε συνέχειααααααα  κάνοντας τους ξερόλες, προσέχουμε πως επικοινωνούμε μαζί τους  όταν παρευρίσκονται και άλλοι μπροστά – η επικοινωνία δεν είναι η ίδια όταν  βρισκόμαστε μόνοι μαζί τους- τους αφήνουμε να μας επισημάνουν τα λάθη μας χωρίς να θυμώνουμε και σιωπούμε όταν έχουν δίκαιο, παραδεχόμενοι ότι σφάλλαμε. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για έναν άνδρα αυτό… καλύτερα να του πεις να ανεβεί στο Έβερεστ…

 
8.Λαική και σοφή παροιμία. "Αγαπάμε τον φίλο μας με τα ελαττώματά του." Την αυστηρότητα την κρατάμε για τον εαυτό μας…. προσθέτω ότι και ο ανταγωνισμός να είναι με τον εαυτό μας και όχι με τον κολλητό μας.

 
Η φιλία είναι από τα σημαντικά πράγματα της ζωής και αν όλοι επικεντρώνονταν σε αυτά  με μεγαλύτερη διάθεση, θα υπήρχε έλλειψη ψαροκάλαμων. Δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα στα σοβαρά γιατί η ίδια η ζωή μας δίνει ανεπαρκή δεδομένα για να βγάλουμε σωστά  συμπεράσματα. Εδώ δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και πώς να φερθούμε σε αυτήν την σύντομη ζωή και εξαντλούμε όλη την αυστηρότητά μας στους ανθρώπους μας –κρατώντας μούτρα για βλακείες- γιατί πιστεύουμε-ελπίζουμε ότι θα ζήσουμε αιώνια…  εκτός αν θέλει κάποιος να περιπλανιέται  στην ζωή σαν ένας απλός και μόνο cowboy.. Λούκυ Λούκ  ξεκόλα….

 
"Η ζωή μπορεί να μην είναι το πάρτυ που ελπίζαμε, αλλά μιας και ήρθαμε ας χορέψουμε…" (ΓΚΡΑΦΙΤΙ)

 
Let's rock!!!

Ξανθίππη

ΥΓ. για την Γυναικεία λυκοφιλία – πολλά omg και lol αλλά και ένα rofl !!! --> δείτε εδώ...

Γυναικεία λυκοφιλία – πολλά omg και lol αλλά και ένα rofl !!!

Απο τα μαθητικά μου χρόνια είχα ένα αλάνθαστο κριτήριο να ξεχωρίζω τις «φίλες». Αν η συμμαθήτριά μου δεν «έκλεινε» την κόλα της και με άφηνε να δω το γραπτό της, χωρίς να της το ζητήσω, αυτόματα ανήκε στο κλειστό κύκλο των αγαπημένων.  Στην συνέχεια  ο κανόνας μου επιβεβαιώθηκε ως χρυσός, τόσες πολλές φορές,  που θέλω να τον μοιραστώ μαζί σας  αυτόν και μερικούς άλλους που η πείρα  με έκαναν  να ματώσω.

Η γιαγιά μου παραπονιόταν ότι «φίλες» της έκλεψαν το σχέδιο του κεντήματος που έφτιαχνε με τσιγκελάκι ή σταυροβελονιά, αντί να ζητήσουν  την άδειά της. Σκεπτόμενες προφανώς  ότι οι ίδιες δεν θα ήθελαν να δώσουν το σχέδιο,  καταλήγουμε ότι η συμπεριφορά τους προδίδει τις σκέψεις τους και την νοοτροπία τους. Σ΄αυτήν την κατηγορία ανήκαν οι «φίλες» που αγόραζαν το ίδιο φουστάνι  -και όχι μόνο- που μόλις πρωτοφόρεσα.  Προσέξτε τον παρελθόντα χρόνο… όλες ανήκουν  πλέον στην ιστορία διότι με κούρασαν. Ήταν οι λεγόμενες «κουραστικές» και οι «ζηλιάρες» φίλες που χάνεις χρόνο να εξηγήσεις τα αυτονόητα και τα επιβαλλόμενα από το savoir vivre.  lol!!

Όταν μια «φίλη» θέλει να μυρίσει το άρωμα του καλού σας του στυλ…. «αααααχ τι άρωμα φοράς.. καταπληκτικό …τι είναι?» Να είστε σίγουρες ότι κάτι άλλο υποσυνείδητα  θέλει …  τέτοιο μύρισμα εγώ ξέρω ότι κάνει μόνο ο Bono στην Fairy –τα τετράποδα μας- και αποκλειστικά με σκοπό να την πηδήξει… Σε αυτήν την κατηγορία ανήκαν οι «ξεδιάντροπες». Οι παραλλαγές της «ξεδιάντροπης» είναι τόσες πολλές όσες και οι κατηγορίες προγραμμάτων κινητής τηλεφωνίας. Πως τις αναγνωρίζετε?  Όταν φτιάχνετε σπαγγέτι στην  κουζίνα η «ξεδιάντροπη» χαριεντίζεται με τον καλό σας μόνη της στην τραπεζαρία. Όταν του μιλάει,  με τα χέρια της παίζει τα μαλλιά της, σηκώνει –στην πραγματικότητα κατεβάζει- τον στηθόδεσμο, ανεβάζει την φουστίτσα και τέλος πάντων πάρτε ένα βιβλίο για το body language  από αυτά που κυκλοφορούν στην αγορά για να ξεστραβωθείτε..lol!!

Οι «καλοθελήτριες» φίλες είναι αυτές που είναι νόμιμες στο «φέρεσθαι» μεν, δεν κάνουν κάτι φαινομενικά δηλαδή μη επιτρεπτό, αλλά ανήθικες όσον αφορά τα όρια της φιλίας πχ  Χωρίσατε με τον καλό σας πρόσφατα και φροντίζει να του γνωρίσει μια άλλη φίλη της για το καλό του ή το καλό της ή ακόμα χειρότερα να προσφέρει τον εαυτό της ως άλλη Ιφιγένεια…. Όχι κυρά μου, μία σωστή φίλη πρέπει να συνδράμει εμένα που μπορεί να πονάω αλλά μπορεί και όχι και να μην αναλώνει χρόνο και ουσία για κάποιον που πέρασε από την ζωή μου και δεν σε αφορά άμεσα. Στο πυρ το εξώτερον…  απεταξάμην το σατανά…lol!!

Οι «ψεύτρες» φίλες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Αυτές που ξέρουν ότι αυτό που λένε είναι τόσο εμφανές, αλλά δεν τις νοιάζει,  γιατί με άλλα λόγια σου λένε «εγώ αυτό θέλω να ξέρεις για μένα και οτιδήποτε άλλο δεν σε αφορά». Είναι αυτές που βροντοφωνάζουν ότι δεν έχουν κάνει lifting όταν μοιάζουν σαν απόγονοι του Jenkins Han,  και στα …ήντα τους το βυζί βλέπει ουρανό, γονιδιακή κληρονομικότητα από την μαμά που  είναι το ίδιο ροδαλή και υψοβύζα. Οι συγκεκριμένες είναι πολύ εύκολα αναγνωρίσιμες από την επιμονή τους ότι οι μαϊμού τσάντες τους είναι αγορασμένες από το …εξωτερικό. Η συγκεκριμένη κάστα αγγίζει τα όρια της κατινιάς, είδος πάρα πολύ επικίνδυνο και δηλητηριώδες. Τι κάνουμε όταν βλέπουμε φίδια?  Τα αφήνουμε να μας προσπεράσουν και τα χαιρετάμε…
Η άλλη κατηγορία είναι αυτή που επιμελώς αποκρύπτει σοβαρότατα  πράγματα για την προσωπική τους ζωή –που είναι δικαίωμά τους βέβαια- αλλά τις  κατατάσσει στην κατηγορία των απλά γνωστών και όχι συμπαθητικών. Πώς να συμπαθήσεις μια γυναίκα που σου λέει ότι ο άνδρας της δεν έχει παιδί από τον προηγούμενο γάμο του και ξαφνικά το παιδάκι γεννήθηκε ως δια μαγείας στα δεκαπέντε του…  Σε αυτές τις περιπτώσεις καλύτερα η σιωπή. Πώς να συμπαθήσεις μια «φίλη» που στο βιογραφικό της γράφει ότι σπούδασε  στην Οξφόρδη όταν το μόνο κοινό που είχε με αυτήν την πόλη ήταν καλοκαιρινές διακοπές? Το σημερινό lifestyle αλλοτρίωσε πολύ κόσμο πιστεύοντας ότι κάποια γίνεται ποιο αρεστή με το  να είναι όμορφη, άψογη, χωρίς προβλήματα, η τύπισσα  «όλα καλά» και η «δήθεν». Μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά συμπαθής ΔΕΝ είναι.  Αυτές καλύτερα κάποια να τις έχει το πολύ στις επαφές του τηλεφώνου της… μέχρι εκεί…omg!!

Οι «ανταγωνιστικές» φίλες  πολλαπλασιάζονται σε απίστευτο βαθμό. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι μπορεί να φταίνε τα λιπάσματα που βάζουν στα λαχανικά. Τις αναγνωρίζεις  στα  γραφεία με το ατσαλάκωτο ύφος, το υπερβολικό ντύσιμο, το άψογο πρωινό μακιγιάζ. «Αυτή»  μπορεί και στον γάμο σου να φορέσει λευκά,  δεν θα μοιραστεί ποτέ μαζί σου τα θέματα  εξετάσεων που όλως τυχαίως της έδωσε κάποιος φίλος,  αυτή που με περισπούδαστο ύφος θα σου πει  πήρα πτυχίο ξαφνικά …χωρίς να σου πει ότι  τόσο καιρό σπούδαζε, αυτή  που αν είναι συνάδελφος έχει κάνει πρώτη αίτηση για το συνέδριο που θα γίνει στην Αργεντινή και  σου το λέει κατόπιν εορτής για να μην της πάρεις την θέση… Αυτές τις στέλνεις όντως στην Αργεντινή  μόνες τους να δουν  πώς γίνεται το κρέας κιμάς… και αν  καταλάβουν κάτι,  καλώς…omg!!

Οι «ματιασμένες» φίλες είναι αυτές που αντί να φτύνουν τους άλλους, φτύνουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους… ποτέ τον άνδρα τους! Συνήθως είναι ασχημούλες και φοράνε τόσες μπλέ χάντρες και χαιμαλιά όσο μεγαλύτερη  είναι η παράνοιά τους. Τις αναγνωρίζεις το πρωί  που όταν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο τα σταυρώνουν δέκα φορές αλλά και όταν ακόμα έχουν  φύγει μένουν εκεί ακίνητες στο δρόμο  να σταυρώσουν το σχολικό που τα κουβαλάει. Επίσης σε σχολικές γιορτές και παιδικά πάρτυ όταν κάνεις κάποια φιλοφρόνηση για το πόσο καλό είναι το λουλούδι  τους, πίσω από την πλάτη σου αρχίζουν τις ευχές και σταυροκοπήματα. Κινδυνεύετε από μία νόσο που λέγεται «μικροαστική ηλιθιότητα» και ναι είναι ανίατη και  μεταδοτική.omg!!

Οι «τσιγκούνες» φίλες συνήθως δεν είναι κακές.  Είναι αυτές  που θα φάνε μια πίττα-γύρο πριν πάτε στο gourme  restaurant και όταν θα έρθει ο λογαριασμός θα μαλώσει  με το garcon  γιατί τα κουβέρ χρεώθηκαν 5 αντί για 4. Με τις συγκεκριμένες δεν έχεις κάποιο λόγο να φοβάσαι, αλλά συνήθως δεν περνάς καλά μαζί τους. Είναι πολύ εύκολα αναγνωρίσιμες  διότι  κάποιες από αυτές πολύ νωρίς ξεκαθαρίζουν ότι  καλύτερα να κόψετε τα μεταξύ σας δωράκια  που τα βρίσκουν ανούσια και  άνευ αιτίας πολυέξοδα. Θα καταλάβετε πολλά αν μείνετε έστω και λίγες ώρες μαζί τους. Συνήθως σου λένε ότι αποφεύγουν να  τρώνε σοκολάτα αλλά αν τις κεράσεις τρώνε και για αύριο…lol!!

Η φίλη δεν μπορεί, δεν πρέπει, και δεν δικαιούται να ζητήσει κάτι από εσένα που είναι ενάντια στις αρχές σου και στις πεποιθήσεις σου. Η «φίλη» όμως θα σε πιέσει να δώσεις τα θέματα αν είσαι καθηγήτρια, θα σε παρακαλέσει να νομιμοποιήσεις το αυθαίρετο της αν δουλεύεις στην πολεοδομία, να δώσεις δάνειο στον αχαίρευτο τον αδελφό της αν είσαι τραπεζικός και πάει λέγοντας.  Η «συμφεροντολόγα» φίλη δεν πρόκειται ποτέ να σου πει ευχαριστώ αν τυχόν βοηθήσεις και σε τελική ανάλυση μπορεί και να σου πει «ότι έτσι ήρθαν τα πράγματα, γιατί ήταν θέλημα Θεού». Η συγκεκριμένη «φίλη» έχει ημερομηνία λήξης. Άφησέ την στην μοναξιά της…omg!!

Μία «φίλη» αν σε κουτσομπολέψει σε άλλη της παρέας να είσαι σίγουρη ότι θα κουτσομπολέψει και εσένα. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και ο τύπος «σου είπα-μου είπες», η αλλιώς «ανακατώστρα». Μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω σε μια παρέα  και τριγυρνάει από την μια στην  άλλη θέτοντας τον εαυτό της θεματοφύλακα της ηθικής και της «καλόπιστης κριτικής». Εξαιρετικά επικίνδυνη, δηλητηριώδης ύπαρξη που μαζί με τους σκορπιούς θα πρέπει να τις αποφεύγουμε.
 Μία φίλη χωρίς εισαγωγικά οφείλει, αν άκουσε τα κουτσομπολιά και την έχουν επηρεάσει, να τα πει στην φίλη της, ενώπιον της  μεταδίδουσας  «μέδουσας»,  λέγοντας «τι τρέχει εδώ? συμβαίνει κάτι?»  Τα πράγματα πρέπει να μπαίνουν στην θέση τους για να μην γίνουν αργό δηλητήριο.. Αν δεν θέλει να μπει σε αυτήν την διαδικασία γιατί  ΔΕΝ τα πιστεύει τότε κρατάει μια στάση ουδέτερη που δεν  επηρεάζει  καθόλου στην σχέση της. Συνήθως πιστεύουμε αυτά που οι ίδιες θα θέλαμε πολύ να ακούσουμε.. και φίλες που δεν επεδίωξαν την αλήθεια και πίστεψαν ότι ακούγεται και λέγεται ή δεν σε προστάτευσαν από κακοήθειες δεν είναι άξιες να λέγονται  φίλες μας. Η φιλία πρέπει να αντιστέκεται  στην απιστία, την προδοσία, την απειλή, την αγένεια, την συκοφαντία. Omg!!

Καμιά παρέα  δεν είναι τόσο groovy  όσο μια γυναικοπαρέα  σε χαρά, ποτό, χορό,  νιρβάνα, spa καταστάσεις. Προτιμούμε μια γυναικοπαρέα ακόμη και από μια μικτή ή αμιγώς ανδρική ανδροπαρέα.  Αν οι γυναίκες δεν ξεμαλλιαστούν και έχουν βρει τις ισορροπίες μεταξύ τους, με δεδομένη την βεβαιότητα της επιείκειας είναι απίθανες.. αν μάλιστα τις συνδέουν και παιδικές, εφηβικές αναμνήσεις  το τέλειο.
Ευχαριστώ πολύ τις φίλες μου, που ναι υπάρχουν,  χωρίς εισαγωγικά.

Ξανθίππη

ΥΓ1 Κάθε ομοιότητα με πιθανά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική. Μην νομίζετε ότι είστε μοναδικές,  συμβαίνει σε κάθε μία από τις 5 Ελληνίδες. Ο αριθμός είναι υποκειμενικός και τυχαίος, μπορεί να είναι και μικρότερος. rofl !!!

ΥΓ2 Στο επόμενο ανδρική λυκοφιλία με πάρα πολλά rofl!!! --> δείτε εδώ ...