True Story Νο1 – Ο Δημητράκης

Για τον Δημήτρη δεν τολμούσε άνθρωπος στην Τράπεζα να πει κακιά κουβέντα. Υπόδειγμα υπαλλήλου, γοητευτικός με τις γυναίκες με πατημένα τα 30, ήξερε όλες τις αθλητικές αλητείες από μέσα, με δύο γλώσσες (κυριολεκτικά και μεταφορικά - την μία την είχε πάντα έτοιμη στην τσέπη), απόφοιτος γαλλικού σχολείου, και αλήτικου οικονομικού πανεπιστημίου… στον Πειραιά έμαθε τα μικρά γράμματα…

 Παντρεμένος ο Δημητράκης και με παιδιά,  ποτέ δεν έπαψε να διαλαλεί  την εκτίμησή του στο γυναικείο φύλο… τι κι αν οι καθαρίστριες φώναζαν κάθε πρωί για τα πατημένα στραγάλια στο πάτωμα υποδοχής πελατών… εκείνος απτόητος τα πετούσε  σε όποια του γυάλιζε…  έτσι για πλάκα… για  να τα βλέπουν οι ταμίες να γελάνε και να έχουν να λένε… πώς ένας μορφωμένος άνθρωπος κάνει καμάκι και τα καταφέρνει επιτυχώς με στραγάλια… 

Η εικόνα του «αυτοδημιούργητου πετυχημένου» τον είχε κάνει δημοφιλή στο συνάφι του και όλοι υποκλίνονταν στις επαγγελματικές του γνώσεις, πελάτες και συνάδελφοι. Η εξωτερική του εμφάνιση καθοριζόταν με ένα στυλ δικό του, αρρενωπό χαμογελαστό και απόμακρο, τι και αν είχε σακούλες κάτω από τα μάτια… ξενυχτούσε διαβάζοντας… πολλά υποσχόμενος ο Δημητράκης. Σήμερα μπορεί να λεγόταν chief account officer αλλά τότε ως προιστάμενος χορηγήσεων σε μεγάλο κατάστημα επαρχιακής πόλης της Gama Bank  «έλυνε και  έδενε».. θυσία γινόταν για την δουλειά του ο Δημητράκης… και υπερωρίες καθότανε, και  περίμενε  να κλείσουν τα ταμεία να κλειδώσει το κατάστημα και να φύγει τελευταίος.. Τι παραπάνω να ήθελε μια διοίκηση Τράπεζας από έναν αφοσιωμένο, εργατικό και αποτελεσματικό υπάλληλο?? 

 Κάθε πρωί έμπαινε στο γραφείο με την χαμογελαστή καλημέρα στο στόμα, με φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο, την χωρίστρα ατσαλάκωτη ίδιο με το μαύρο του κουστούμι ααα και  το αλουμινόχαρτο με την τυρόπιττα από το σπίτι υπό μάλης … σπιτίσιος γάτος ο άνθρωπος… έπαιρνε και την μεσημεριανή σιέστα του, έβλεπε και τα σήριαλ στην τηλεόραση, σε κανέναν δεν έδωσε δικαίωμα περί του αντιθέτου … Ακόμη και ο λαχειοπώλης του, κάθε εβδομάδα τον βούρλιζε με το μικροαστικό όνειρο του εξοχικού και του σπιτιού των ονείρων του….  κι εκείνος κουνούσε το κεφάλι του  κάθε φορά… πτού να πάρει ….πάλι αμορτί… με γυροφέρνει… και όταν κέρδιζε μικροποσά χαμογελούσε πονηρά κάτω από το μουστάκι του.. και χαιρόταν, όπως όταν κέρδιζε η ομάδα του.. 

Μια μέρα ο Δημητράκης δεν πήγε στην δουλειά ούτε και την επομένη.. ούτε και την άλλη… αυτός δεν είχε αρρωστήσει ποτέ.. λες και είχε πιεί το νερό του Καματερού… οι συνάδελφοι δεν ανησύχησαν… οι δουλειές όμως δεν περίμεναν… έπρεπε να ανοιχτούν τα κλειδωμένα συρτάρια του γραφείου του… στο τηλέφωνο δεν απαντούσε και η  παραβίαση  ήταν επιβεβλημένη…

 Κουστουμαρισμένοι από την πρωτεύουσα κατέφθασαν και με συνωμοτικές ερωτήσεις πυρίτιασαν τα σενάρια και τις φήμες… Ο Δημητράκης είναι στην Αργεντινή..και τα λεφτά που λείπουν πολλά…. τα χιλιάρικα εκατομμύρια και σε μια ντουλάπα να τα έβαζες ήθελες τετράφυλλη…     για πολύ-πολύ  καιρό επικρατούσε σιγή…. κανείς δεν μιλούσε.. όλοι κοίταζαν ο ένας τον άλλον με καχυποψία… και με την απορία στα μάτια  "μήπως ήξερες και δεν μιλούσες?"…"γιατί να το κάνει αυτό ο Δημητράκης?"… τίποτα δεν του έλειπε… 

Μετά από ένα χρόνο απουσίας ο Δημητράκης επιστρέφει στην Ελλάδα, ταλαιπωρημένος από αρρώστιες , επιβεβαιώνοντας την ρήση «ούτε και στον Παράδεισο μόνος…». Μπορεί να ήταν στον παράδεισο… αλλά τι να τον κάνεις μόνο με σφιχτά λατίνικα κολαράκια που σου κάνουν όλες τις χάρες για 5 δολάρια χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάς? Αυτή είναι η εκδοχή που θα διάλεγε μια νουάρ ταινία… γύρισε λέει γιατί κόλλησε ελονοσία... στην πραγματικότητα όμως, κανείς ποτέ δεν έμαθε, αν η οικειοθελής επιστροφή στην πατρίδα ήταν απόρροια δικής του επιθυμίας ή κάποιου εκβιασμού που κατέληξε σε συμφωνία …

Η ιστορία εξελίσσεται  πηγαίνοντας βόλτα στις γειτονιές της Θέμιδος και παρελαύνοντας δεκάδες  περσόνες της ψωροκώσταινας. Ο  Δημητράκης ισχυρίστηκε ότι δεν είχε λεφτά να επιστρέψει στα ταμεία, αλλά έδειχνε με το δάχτυλο αυτούς που έπαιξαν μαζί του και του τα έφαγαν… είπε ότι εκμεταλλεύτηκε  τις τρύπες στο λογισμικό της τράπεζας και ότι είχε σκοπό να τα επιστρέψει μόλις ρεφάριζε. Εφοπλιστές, εργοστασιάρχες, εργολάβοι, κοσμηματοπώλες… Όλοι αυτοί που παρελάσανε από τα έδρανα παίζανε χαρτιά μαζί με τον Δημητράκη, σε επιλεγμένα σπίτια της πρωτεύουσας. Έπαιρνε το πρώτο απογευματινό αεροπλάνο και ερχόταν με το πρώτο πρωινό κατευθείαν στην δουλειά (έτσι τώρα εξηγούνται και οι κύκλοι στα μάτια). Παρουσιαζόταν  σαν  κροίσος μετανάστης… έτσι είπανε …λες και  η επαρχιακή πόλη που τους φιλοξενούσε όταν παίζανε εντός έδρας ήταν Νέα Υόρκη. Πόση τέχνη ήθελε να έχεις διπλή ζωή!  Ούτε ο Χόρν «Στο μια ζωή την έχουμε» δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα.. Οι φήμες μιλούσανε ότι σε ασανσέρ χάθηκε καράβι από γνωστό εφοπλιστή στα ζάρια… και άλλα πολλά που η φαντασία τα οργίαζε ακόμη περισσότερο…

Κουμάρι το έλεγε η μάννα μου αυτό το πάθος, και  φτύνει τον κόρφο της κάθε φορά ανεφέρει και μόνο την λέξη, σφάλμα ανθρώπινο το είπε ο Δημητράκης, που όμως η αίσθησή του δήλωσε ότι ήταν θεική… Είναι σημαντικό, ότι ήξερε και ο ίδιος, ότι δεν θα μπορούσε να ζει για πολύ αυτήν την εφήμερη ζωή… ήταν θέμα χρόνου η αποκάλυψή της… και το ρεφάρισμα δεν ερχόταν… το πέρασμα στην «μεγάλη» ζωή ήταν πρόσκαιρο και είχε ημερομηνία λήξης. 

Ο Δημητράκης πήγε φυλακή για υπεξαίρεση,  κράτησε το πόστο του λογιστή μέσα σε αυτές για τον εαυτό του… εκεί θα είχε να καυχιέται ότι μπήκε σε σαλόνια, κότερα και εξάστερα ξενοδοχεία… ο απόηχος της δίκης υπήρξε μικρός, διότι διακυβεύονταν φαμίλιες και τζάκια…  ένας – ένας  αθωώθηκαν  όλοι οι κατηγορούμενοι διότι τελούσαν «εν αγνοία»… με μια μικρή εξαίρεση… η γκομενίτσα που οργάνωνε όλα τα παιχνίδια πήρε την οικοδομική επιχείρηση του φίλου της, αφού αυτός  πήγε στην στενή και όταν βγήκε, ήταν πια πολύ αργά για να συνεχίσει… Η περσόνα συνέχισε την ζωή της μόνη της, αυγατίζοντας την επιχείρηση που «κληρονόμησε» και  μονοπωλώντας τις φωτογραφίες των κοσμικών περιοδικών σαν μια αξιοθαύμαστη αυτοδημιούργητη εργαζόμενη γυναίκα …

Ο Δημητράκης εξέτισε την ποινή του (μισή,  λόγω καλής διαγωγής) και δεν τον ξαναείδε ούτε έμαθε ποτέ κανένας  τι απέγινε …  πλήρωσε ακριβά που ενέδωσε στον πειρασμό της απληστίας και του πάθους του και έμεινε μόνος με χρήματα ή χωρίς χρήματα κανείς δεν ξέρει...  δεν του έδωσαν την ευτυχία που αναζητούσε, αλλά σίγουρα, τον άφησαν να διαλέξει το είδος της δυστυχίας του.

Τα βρώμικα παιχνίδια  δεν είναι  για όλους… αυτοί που παίζουν κάθε μέρα με αυτά,  ξέρουν και τους κανόνες…  και   είναι συνήθως κεκλεισμένων των θυρών…  και αν αφήσουν κάποιον   Δημητράκη να μπεί μέσα, είναι γιατί διψούν  για  φρέσκο ζεστό νέο αίμα…

Πρέπει να είσαι "τίμιος" για να μπορέσεις να ζήσεις εκτός νόμου …BOB DYLAN

Ξανθίππη

ΥΓ     Το όνομα είναι αλλαγμένο  για ευνόητους λόγους…