Η επόμενη μέρα μετά τον Κατακλυσμό από την Ξανθίππη

Μέσα στη βάρκα μεσοπέλαγα δέκα εκατομμύρια Έλληνες, όσοι αποφάσισαν ομόφωνα να παραμείνουν, κοιτάζονται μεταξύ τους..

- Ούτως ή άλλως η έξοδος ήταν προδιαγεγραμμένη τουλάχιστον ας είναι ηρωική, ψέλλισε κάποιος.

- Καλύτερα που φύγαμε μόνοι μας, δεν θα το άντεχα να μας διώξουν αυτοί, είπε ένας άλλος.

- Εσείς φταίτε που σήμερα ψάχνουμε για πατρίδα τσίριξε ένας θυμωμένος. Εσείς φταίτε που αφήσατε να φύγουν. Έπρεπε να τους κρατήσουμε εδώ να τους λυντσάρουμε για το κακό που μας έκαναν…

Αυτός που έχασε τον άνθρωπό του, δεν μιλάει. Δείχνει να μην ενδιαφέρεται, το ύφος του, «πηγαίνετε όπου θέλετε, δεν με νοιάζει».

Κάποιοι πιάνονται στα χέρια, δεν καταλαβαίνεις τι λένε, αίματα παντού.

- Δεν με πειράζει που πεινάω, τα παιδιά μου είναι άρρωστα μονολογεί η μάνα.

Ο φόβος μέσα στην κιβωτό τρελαίνει τους επιβαίνοντες. Δεν μπορούν να κατέβουν, δεν υπάρχει πια γη γι αυτούς.

Το συγκεκριμένο σενάριο δεν είναι επιστημονικής φαντασίας. Οι Ευρωπαίοι το έχουν ήδη επεξεργαστεί αλλά δυσπιστούν ακόμη. Στην αποφασιστικότητα των Ελλήνων να μπουν στο κιβωτό, στην θρασύτητα που θέλει για να μην υπακούσεις τις εντολές τους, στην δύναμη να εγκαταλείψεις την καλοπέραση που σε έθισαν οι ίδιοι αργά και σταθερά.

Οι δανειστές ξέρουν ότι το χρήμα έχει μόνο ένα συνεταίρο, τον χρόνο. Παίζουν μαζί του, κανείς δεν τους βιάζει, δεν είναι πρόβλημα να παρατείνουν, να αναβάλλουν, να κουρέψουν στο ύψος που θέλουν, ένα χρέος. Οι ίδιοι που παράγουν το χρήμα και είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα γι αυτό, γνωρίζουν ότι η αξία και το προσαυξημένο κέρδος του, προσδίδεται μόνο σε συνάρτηση με τον χρόνο. Όσο εμείς σκεφτόμασταν πως θα πληρώσουμε την πρώτη δόση «ξεφόρτωσαν τα ελληνικά ομόλογα», όσο αγωνιούσαμε να βρούμε χρήματα για τη δεύτερη «έκαναν συμφέρουσες εξαγωγές», όσο προβληματιζόμαστε με τα μέσα και έξω στην ευρωζώνη «τζογάρουν στις αγορές» .

Αν αυτός είναι ο αιώνιος σκοπός τους η διαρκής ανακύκλωση των αποθεμάτων τους αυτό που τους εξυπηρετεί και τους φροντίζει είναι μόνο η διασπορά φόβου. Με τα «ναι» και τα «όχι» κατάφεραν να εγκλωβίσουν ένα ολόκληρο λαό στο αγγλικό δίκαιο που δίνει στο φόβο πλέον και τη βούλα του εθνικού θανάτου.

Έγιναν τόσα λάθη χωρίς φόβο και τώρα φοβούνται για κάτι - που δεν ξέρουν - αν είναι ένα ακόμα περισσότερο ή λιγότερο από αυτά ήδη  έκαναν, φωνάζουν οι αντιμνημονιακοί.

Επαναδιαπραγματεύεσαι μόνο με αποφασισμένους πολίτες και όχι με φοβισμένους ανασφαλείς υποστηρίζουν.

Δεν αντέχουμε την απόλυτη καταστροφή, προτιμούμε να θυσιάσουμε λίγες ομάδες για να σωθούν οι υπόλοιποι, υποστηρίζουν οι μνημονιακοί. Μα ποιούς θα πετάξεις έξω από τη βάρκα?

Για εκείνον που περιμένει μια απάντηση στο «τώρα τι κάνουμε?» η ακρίβεια μπορεί να δοθεί μόνο με ένα δεύτερο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Την κιβωτό την βλέπουν από μακριά δεκάδες άλλοι λαοί που κινδυνεύουν και αυτοί από κατακλυσμό. Δεν μπορούν να βοηθήσουν, αλλά προβληματίζονται και βλέποντας τα δεινά της ελληνικής κιβωτού αρχίζουν να προετοιμάζονται για ενδεχόμενο κατακλυσμό. Αρχίζουν να τα βάζουν και με τον ίδιο τον Θεό. Ο Θεός δεν αντέχει χωρίς πιστούς , αρχίζει να σκέφτεται ότι το να τρως χωρίς ευχαρίστηση και χωρίς να χωνεύεις δεν είναι και ότι καλύτερο. Σε τελική ανάλυση δεν πετάς μια αγελάδα όταν γεράσει. Μπορεί στην ανάγκη τους για κέρδη, να είναι πρόθεσή τους να την τεμαχίσουν σιγά-σιγά, ακόμη και αν το κρέας της είναι σκληρό?

Ας κάνουμε αισιόδοξες σκέψεις. Η λογική μπορεί να μη κυβερνά τον κόσμο αλλά μεταξύ των Ευρωπαίων, μια Τρίτη και Τέταρτη θεώρηση από τους ηγέτες των υπεύθυνων για τον κατακλυσμό χωρών, μπορεί (το ξέρουν, το περιμένουν, αγωνιούν για τις δικές μας εξελίξεις) να αποβεί σοφότερη της πρώτης. Η ωριμότητα που δεν είχαν από τη στιγμή της πρώτης ένωσης, θα πρέπει να κατακτηθεί με οδυνηρές δοκιμασίες της πραγματικότητας. Διαφορετικά ο φόβος που γεννούν σ’εμάς μέσω των μνημονιακών ηγετών, θα αντιστραφεί μέσα στο σπίτι τους με το φόβο ενός ευρωπαικού τσουνάμι, σενάριο που δεν θα έχει αποδέκτη, ώστε να μπορέσουν να το αντιμετωπίσουν.