ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΠΑΝΤΑ

Η Οριάνα Φαλάτσι αν είχε  μεγαλώσει παιδιά, αυτό που πιθανότατα να έκανε θα ήταν να άλλαζε τον τίτλο του βιβλίου της «Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» με τον άλλο τίτλο  που έγραψε αργότερα «Οργή και Περηφάνια» ποιος ξέρει… 

Λάτρευα τα παιδιά από μικρή. Η δικιά μου ενηλικίωσή  ξεκίνησε με την γέννηση των δυο γυιών μου  και σταμάτησε τον χρόνο. Πιθανότατα αυτό να ήταν ανείπωτη χαρά  μιας αυτάρεσκης γυναίκας, αν εν τω μεταξύ δεν μετρούσε τις ραγάδες στην κοιλιά της και την ισχυαλγία στην μέση της, το κουσούρι που της έμεινε από το 5,7 κιλά του δεύτερου «μικρού τιτάνα». Τα παιδιά μου ήρθαν στην ζωή μας,  με συναίνεση και των δυο μας… αλλά έχω ακούσει τόσες πολλές φορές «εμάς μας ρωτήσατε?» που πλέον έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως την ώρα την σύλληψης , εκεί που τα πόδια έβλεπαν ταβάνι, στάση επιτυχημένη  100%  λόγω της κάμψης προς τα πίσω της μήτρας μου, έπρεπε να κάνουμε κάποια αίτηση χαρτοσημασμένη και  με πρόλογο …θα μας κάνατε την τιμή… 

Αφού λοιπόν εστέφθη με επιτυχία το 90% των στάσεων του kama soutra, μετά από ζεστά ντούζ, κάθισμα πάνω από κατσαρόλα με ατμούς και έκθεση την κοιλιά μου στον ήλιο (όχι όποιον  κι όποιον αλλά στην Τυνησία παρακαλώ, είναι διαφορετικός ο ήλιος εκεί-έτσι μας είπαν)  πανηγυρίσαμε και ευχαριστήσαμε την Παναγία  της οποίας η συμβολή στην γονιμότητά μου ήταν καθοριστική,  λόγω του ευλογημένου ζωναριού από αγιορίτες μοναχούς που φορούσα εδώ και ένα χρόνο κάτω από τα ρούχα μου. 

Κάτι έπαιζε με τις μπύρες …τις πίναμε πριν την  γέννα ή μετά…. που να θυμάμαι.. αργότερα μάθαμε  από τον γιατρό μας,  ότι αυτές τις πίναμε μετά την γέννα  για να κατεβάσει η μητέρα  γάλα… ήμασταν μικροί, ακούγαμε ότι μας βόλευε, έτσι ρίχναμε  κανάτες από ευλογημένη βαυαρέζικη, μέχρι που ο γιατρός μας είπε στοπ,  διότι λέει, εσείς δεν βγάζετε σπέρμα αλλά  ούρα …κατά συνέπεια αδυνατίζετε τα σπερματοζωάρια τα οποία είναι επιπλέον και μεθυσμένα… Εν τω μεταξύ τις μπύρες τις κόψαμε για λίγο, αλλά μετά τις γέννες γινόταν  το έλα να δεις.. ενισχυμένο γάλα με μαγιά αλλά και χαρές με φίλους, συγγενείς… μπύρα για μένα,  βότκες και ουίσκυ για όλους τους άλλους. Τότε  ήταν που συνειδητοποίησα για πρώτη φορά,  ότι η ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ η ίδια..πρώτη πίκρα..

Μέχρι τότε τα παιδάκια μόλις έκλαιγαν τα απομάκρυναν από κοντά μου, τα εξαφάνιζαν ως δια μαγείας. Από εκείνη την στιγμή τα έδιναν μόνο σε εμένα..ακόμη και όταν κοιμόμουν… ακόμη και όταν πήγαινα προς νερού μου… η πόρτα παρέμενε ανοικτή… Όσο για το κλάμα που δεν σταματούσε έπρεπε να μαντέψω ποιους από τους παρακάτω λόγους ευσταθούσε. ..
•    Πείνα
•    βρεγμένη ή λερωμένη πάνα
•    αέρια
•    κωλικός
•    αίσθηση ζέστης, κρύου ή ενόχληση
•    κούραση και έλλειψη ύπνου
•    αίσθηση μοναξιάς και αναζήτηση σημασίας
•    αίσθηση βαρεμάρας και επιθυμία για παιχνίδι
 Όταν μετά από εξάντληση όλων των ανωτέρω παραμέτρων  εξακολουθούσε το σκασμένο να σκούζει, έμενα  με την υποψία ότι δεν έπρεπε τον καιρό της κύησης να έτρωγα  καυτερές πιπεριές… όλο και κάποιο νεύρο είχα  κάψει..

 Μας είπαν ότι έπρεπε να τα μιλάμε… δεν πειράζει  λέει,  που δεν καταλαβαίνουν..κάποια στιγμή μπορεί και να εκπλαγείτε..Περίμενα την έκπληξη για μήνες,  μέχρι που είπε ένα μαμ και κάκι (κακά) και  όλοι πανηγυρίσαμε στο σπίτι,  γιατί, το παιδί μπορεί να μην έπαιξε πιάνο (κάθε μέρα το Ave Maria  έβαζα) αλλά με γλίτωσε από 2  παραπάνω  pampers (ξέρετε πόσο στοίχιζαν!!) Μιλούσα λοιπόν ακατάπαυστα σε ένα μωρό που έλεγε μμμ ουγκ μιιιιι… Φυσικά και ήμασταν ευτυχισμένοι..  Εγώ μαμά και παντρεμένη και όλοι οι άλλοι ευτυχισμένοι… 

Οι γνώσεις μας ήταν περιορισμένες, διαβάζαμε ότι βιβλίο κυκλοφορούσε για την διαπαιδαγώγηση παιδιών,  ακούγαμε όλους τους περισπούδαστους γονείς  και στους μόνους τελικά που δώσαμε  δίκαιο, πολύ αργότερα, ήταν στους δικούς μας  γονείς,  οι οποίοι λέγανε εκείνο το περίφημο …  «θα κάνεις παιδιά και θα ...καταλάβεις!!»

Στις υπαρξιακές  ερωτήσεις «τι κάνω», «που πάω» «που πήγε ο άνδρας που κοιμόταν δίπλα μου» δεν είχα απαντήσεις..ήμουν σίγουρη ότι αντίστοιχες και ίσως και επιπλέον είχε  και ο άνδρας μου για μένα,  αλλά  είχα ξεχάσει ότι ήταν δίπλα μου..δεν περίσσευε χρόνος… Όταν άρχισα να παραμιλώ και να λέω ότι είμαι παντρεμένη με την αιχμαλωσία, νομίζω ότι επισκεφθήκαμε γιατρό που ή ετυμηγορία του ήταν σαφής  «επιλόχειος   μελαγχολία»… Βλέπετε τότε δεν υπήρχε περίπτωση να googlaroume  για να ξεστραβωθούμε, έτσι κατέβασα την εγκυκλοπαίδεια  «για όλη την οικογένεια»…. Και αυτή δεν έλεγε πολλά,  γι αυτό ξεκίνησα τις συνεδρίες . Ο γιατρός μου θυμάμαι που μου είπε… «είστε πολύ ελαφριά  περίπτωση κυρία μου».  Σκεφτείτε, συνεχίζει, ότι κάποια άλλη πελάτισσά μου την έπιασε καταναλωτική μανία και αγόραζε ότι έβρισκε μπροστά της. Τότε ήταν που  θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου. Ήμουν βαριά περίπτωση… ούτε για  ασύστολο  shopping  με την ιατρική βούλα δεν ήμουν ικανή… 

Στην διάρκεια της όλης διαδικασίας μεγαλώματος των παιδιών έμαθα ότι ο ευτυχισμένος γάμος είναι ένας χαλκάς στο χέρι του άνδρα (μπορούν και χωρίς αυτόν οι περισσότεροι) και ένας χαλκάς στην μύτη της γυναίκας..με δύο ζιζάνια να τον τραβάνε, γιατί δεν φτάνουν τα δύο σου χέρια  που είναι μονίμως πιασμένα… από τη  μία το relax  από την άλλη το μπιμπερό, το πόδι έτοιμο στην εφεδρεία. Ήμουνα κορίτσι «του γάλακτος» εγώ, καλομαθημένη, καλοζωισμένη, με τις μπουάτ και  τα πάρτι με τον Κελαηδόνη,  είχα γίνει pro σε όλα τα επίπεδα επιβίωσης με δύο μωρά και ένα μεγαλύτερο  στην εφηβεία..

Όλα τα μωρά του σπιτιού και τα μικρά  και το μεγάλο περιμένανε   να είσαι πάντα η  όμορφη  βασίλισσα, η ωραία ντυμένη …αν δεν το κατόρθωνα  με  στέλνανε καταναγκαστικά να με «δει» ο καθρέφτης ..και όταν κοιταζόμουν ωιμέ…  αντί για χρυσόσκονη στα μαλλιά,  έβλεπα  φρουτόκρεμες ..   και να σου  πάλι οι συνεδρίες… ράκος ψυχικό, ένα με το χώμα…  Τους εκδικήθηκα όλους μαζί. Προσέλαβα βοηθό, παιδαγωγό,   κακάσχημη …. χωρίς δόντια και μαλλιά…

 Το επιτρεπτό όριο των ντεσιμπέλ  στο σπίτι είχε οριοθετηθεί  στα   120 (πολύ λιγότερο από των οπαδών του ΠΑΟΚ στην θύρα 4)…από ποιους?  Μα,  από τις γιαγιάδες,  τις ήδη μαμάδες,   τους οπαδούς του Άρη και του Ηρακλή. Απαγορευμένοι  οι  Deep Purple, Jethro Tull, Led Jeppelin…To πρόγραμμα έλεγε «ήχους της φύσης» για πρωινό,  Pavarotti και Callas για μεσημεριανό, “αρμονία και ηρεμία» με φιλαρμονικές το βράδυ…  Ομολογώ την αμαρτία μου ότι έκλεβα,  εγώ με τις ροκιές μου και ο  παππούς  με τα κλαρίνα του… τιμωρήθηκα αυστηρά στο μέλλον γι αυτό…

Δεν έπρεπε να τα μαλώσω… όχι μάλωμα αλλά συνέτιση… παρ΄όλα αυτά  όπως και να το ονόμαζα,   άκουγα  «μαμά έγινες μάγισσα εσύ»…  Αυτή η άμεση εναλλαγή συναισθημάτων ,  διαπίστωσα ότι είναι μόνο στα παιδιά –δεν κατάλαβα ποτέ,  πότε σταματάει- και αφορά μόνο τις σχέσεις  παιδιών και γονέων.. ποτέ κανένας άνθρωπος δεν υπήρξε τόσο αυστηρός μαζί μου,  όσο τα παιδιά μου …  τόση κριτική! σε λεπτομέρειες που σκοτώνουν .Θα έλεγε κανείς ότι τα παιδιά είχανε μάθει απέξω στην περίοδο της κύησης «Την αναζήτηση του χαμένου χρόνου» του Προύστ. Σημασία δυσβάσταχτη στις καθημερινές λεπτομέρειες,  προδοτικές,  όπως το σπάσιμο των μακαρονιών πριν ριχτούν στο βραστό νερό (τα ήθελαν ολόκληρα για να παίζουν)… ή η ταχυφαγία  κρητικών παξιμαδιών  από μέρους μου , ήταν ικανά να με στείλουν αβίαστα,   χωρίς ενέργεια,  στην καλύτερη περίπτωση εκτός του κύκλου τους,  που για  εμένα   ήταν  εκτός κουζίνας με κατ οίκον περιορισμό σε άλλο δωμάτιο..  Αναρωτιέμαι  αν όταν έβλεπα την «έκτη αίσθηση»  τους είχα στο relax… λες????

Η τελειότητα όμως στην συμπεριφορά, ως αυστηροί κριτές, εκφέρεται από τα ίδια τα παιδιά  στις πράξεις τους και στα έργα τους? Μικροί απατεωνίσκοι , αμελείς και αδιάφοροι… Σαν τον σοφό Βούδα που βλέπει τα πάντα από την οπτική γωνία των ανώτατης συνείδησης … Χαμογελούν!!!!! Μας τροφοδοτούν  την ζωή  και μας περιπαίζουν…. Μας ταπεινώνουν δημόσια,   υιοθετώντας το όπλο ενάντια σε οποιαδήποτε επιθετικότητά μας… Μας λιώνουν και μας γειώνουν  με τις χαριτωμενιές τους….  «Μαμά κρύφτηκε το φεγγαράκι»… «Μαμά πολύ  φωνάζει  η μουσική»....  «μαμά χάλασε ο ουρανός»…. Θυμάμαι  το «μαμά έγινες μεγάλη…..»  με έστειλε στον κλίβανο διαιτολογικού κέντρου για αρκετό καιρό… και το «μαμά έγινες σαν λάμπα» με έβαψε καστανή μέχρι και σήμερα..

Την εφηβική ηλικία θα την πιάσω μια άλλη φορά….  Είναι η εποχή που άσπρισαν τα μαλλιά μου, η πίεση ανέβηκε στο 14 (η μικρή), έκανα σεμινάρια διαχείρισης θυμού για να αντιμετωπίσω τις ετήσιες συναντήσεις στο σχολείο και έκανα τα γλυκά μάτια στον ιδιοκτήτη  του internet καφέ  – εκείνον τον skinny με το άπλυτο μούτρο και τα λιγδωμένα μαλλιά – για να με ειδοποιεί πότε καταφθάνουν τα καμάρια μου… την άλλη φορά…

Και μετά απ΄όλα αυτά,  έχεις τους  γυιούς  σου να σου λένε… «μάννα κάτσε καλαααά….. συμμαζέψου… θα σε κάνω remove από   friend…!!!» όταν σας λέω ότι είναι άδικη αυτή η ζωή αυτό εννοώ… για να ρίξω μια ματιά στο facebook ……

«Η τρέλα είναι κληρονομική .Την μεταδίδουν τα παιδιά στους γονείς» - ΑΝΩΝΥΜΟΣ

 
ΞΑΝΘΙΠΠΗ 

Ευχαριστώ το ημερολόγιο που κρατούσα μέχρι την ενηλικίωσή τους και μου θύμισε αξέχαστες στιγμές… αντιγράφω… «Την αγάπη μου δεν μπορώ να την περιγράψω, πνίγεται πίσω από δύο δάκρυα συγκίνησης και δεν ακούγεται από το φτερούγισμα της καρδιάς μου»… οι ταχυκαρδίες έρχονται μετά…

Αφιερωμένο στον Δημήτρη και τον Λάμπρο που λατρεύω να με βασανίζουν! Χτυπάτε αντέχω…