ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ? από την Ξανθίππη Γκλαβοπούλου

Δυο μέρες τώρα το BBC Sussex ασχολείται με ένα θέμα εκτοπίζοντας τις πολιτικές ειδήσεις σε δευτερεύουσας σημασίας γεγονότα. Μία δεσποινίς ετών 92 πριν από ένα χρόνο υιοθέτησε ένα σκυλί ντόπερμαν από καταφύγιο αδέσποτων ζώων. Κάποια στιγμή, τους το άφησε για 20 μέρες προκειμένου να ταξιδέψει. Όταν όμως επέστρεψε κατακεραυνοβολήθηκε από την απόφαση να δοθεί το ζώο σε κάποιους άλλους.

Η δεσποινίς κατέφυγε στην δικαιοσύνη και από τότε μη βρίσκοντας ανταπόκριση από φορείς, απασχολεί όλα τα τοπικά μέσα. Στρατολογήθηκαν δικηγόροι, ψυχολόγοι σκύλων… ναι ναι… υπεύθυνοι οργανώσεων προστασίας τετράποδων, θέτοντας ερωτήματα στην τοπική κοινωνία του τύπου. Είναι ένα τετράποδο property και πόσο χρονικό διάστημα κατοχυρώνει δικαιώματα στο αφεντικό του? Οι τοξίνες λόγω μη έντονης φυσικής δραστηριότητας του ζώου αποτελεί υπαιτιότητα για να αρθεί η κηδεμονία από το αφεντικό του? Πως μπορεί να εκτιμηθεί και με ποια κριτήρια η σωστή παραμονή ενός ζώου σε ένα σπίτι.. και άλλα πολλά….

Οι  Βρετανοί χάνοντας μια αυτοκρατορία  και ψάχνοντας ρόλο άγνωστο γιατί, ανέπτυξαν ιδιαίτερη ευαισθησία σε πολλά οικολογικά περιβαλλοντολογικά θέματα και λατρεύουν να το κάνουν αυτό δημιουργώντας  μεγάλο θόρυβο, όχι μόνο στην μουσική τους. Οι καλοί τους τρόποι δεν εξαντλούνται  στο τραπέζι αλλά επεκτείνονται και σε άλλα θέματα, αυτά που από ένστικτο θαυμάζουμε. Όταν οδηγούσα και πέταξα ένα άδειο πακέτο τσιγάρα από το παράθυρο σε highspeed road σε τρία χιλιόμετρα με είχε σταματήσει η αστυνομία καλά πληροφορημένη από τον «πισινό» μου… Εντοπίζοντας ότι τα κουνέλια μειώνονταν σημαντικά σε αριθμό, από την φοιτητική ελληνική κοινότητα, τα τάιζαν τέτοιες τροφές που σε απέτρεπαν ακόμη και να τα πλησιάσεις …πόσο μάλλον να τα γευτείς. Έτσι οι ασβοί-λαγοί γλύτωσαν την παρέα με τα κρεμμυδάκια στιφάδο  και τα παλληκάρια μας βάλανε τις σφεντόνες στα συρτάρια τους.

Πριν μερικές μέρες με την υποψία ότι θα αυξηθούν τα δίδακτρα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ξεχύθηκαν και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά όταν το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών είναι αλλοδαποί. Όταν ο υπουργός τους οικειοποιήθηκε (έτσι το λέμε εμείς- οι Άγγλοι το λένε  υπεξαίρεση ) ένα κατάπτυστο ποσό  για τα ελληνικά δεδομένα  τον στείλανε στο σπίτι του. Σε θέματα καθημερινής τρέλας έχουν την λύση. Δεν αφήνουν να πέσει τίποτα κάτω… 

Η ευαισθησία τους μεταδίδεται όπως και τα μαθήματα κηπουρικής τους. Όλοι έχουν το ίδιο καλοκουρεμένο πράσινο γκαζόν σε σημείο να νομίζεις ότι όλοι οι κήποι είναι ένα… και αυτή είναι η πεμπτουσία της αλήθειας… παρασύρει ο ένας τον άλλον σε συμπεριφορές οικολογικής και όχι μόνο ευαισθησίας. Ο καθηγητής των παιδιών μου πηγαίνει στο πανεπιστήμιο με τα πόδια ή με το ποδήλατο, δεν χρησιμοποιεί το ασανσέρ δεν έχει κινητό.. θα μου πείτε ακραίες περιπτώσεις… ναι αλλά είναι ευτυχισμένος, γιατί έχει ήσυχη την συνείδησή του ότι πράττει το σωστό για τον εαυτό του και τους άλλους.

Η ευαισθησία μεταδίδεται σαν ιός από τον ένα στον άλλον εξοστρακίζοντας την κυνικότητα. Όταν θα είμαστε οι πολλοί , και   θα απολαμβάνουμε τα αρώματα από τις τριανταφυλλιές μας, τότε και  ο κυνικός γείτονας θα ζητήσει και αυτός το φάρμακο για να ποτίσει την δικιά του.  Όπου κυνικός είναι ο άνθρωπος που ξέρει την τιμή όλων των πραγμάτων αλλά την αξία κανενός κατά τον Oscar. Είναι ο άνθρωπος που, όταν μυρίζει λουλούδια ψάχνει να βρει το φέρετρο κατά τον Loui Mencken. Ουτοπία θα μου πείτε... Η πλειοψηφία συνήθως -όχι πάντα- δίνει μια καλή απάντηση σε αυτούς που την αμφισβητούν.Δεν είναι  η απόλυτη αλήθεια  αλλά ποιός μπορεί να αρνηθεί μια θετική στάση ζωής που μόνο καλό μπορεί να προκαλέσει? Είναι ευκολότερο να ενστερνιστείς τον τρόπο ζωής που σε κάνει πιο χαρούμενο παρά να μπείς σε αγώνα να τον πολεμήσεις. Αφορμές και δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε άπειρες για να παραμείνουμε άκαμπτοι, τα γεγονότα όμως θα μας προλάβουν...

Η ευαισθησία είναι το ιώδιο στην πληγή είναι η απάντηση σε μια βαλτωμένη κοινωνία. Πως μπορείς να εξαναγκάσεις κάποιον  να γίνει ευαίσθητος? Οταν το σημερινό μότο είναι  "τα κακά κορίτσια πάνε παντού..". Όταν σαν παλιάνθρωπος διαλέγει να λέει την αλήθεια με δυσάρεστο τρόπο? Όταν συμπεριφέρονται με όλους σαν εξίσου διεφθαρμένους με τους ίδιους –σύμφωνα με το ανέκδοτο- «μαζί τα φάγαμε»? Όταν οι άνθρωποι του Πολυτεχνείου αφήνουν το γαρύφαλλο μέσα από τις μαύρες θωρακισμένες Μερσεντές?  Υπάρχει λύση?

Ναι, βάζοντας το ερώτημα  στον εαυτό μας «πόσο καιρό θα αντέξω την απελπισία μου χωρίς ελπίδα, ποιο αναισθητικό θα αναποδογυρίσει την ζωή μου»? Ανάμεσα στο δίλημμα της λαχτάρας για μια καλύτερη καθημερινή ζωή και της απελπισίας να συνεχίσουμε τον κατήφορο, η απάντηση είναι η ευαισθησία. 

Ο πολιτισμός μας δεν εξαρτάται άμεσα από κανένα ιδιαίτερα τομέα της επιστήμης, η συνέχιση όμως της ανθρωπότητας εξαρτάται από τα δικά μας αντανακλαστικά ευαισθησίας. Τρομάξτε τους φωνάζοντας δεν πάει άλλο… Η μεγαλύτερη ατομική συνεισφορά μας είναι να διορθώσουμε τα λάθη μας με φως, με τέχνη, με αγάπη, με ευαισθησία, με εθελοντισμό και με καλή προαίρεση πάνω απ΄όλα. Το οφείλουμε σε όλους αυτούς που αγαπάμε.

«Η θετική στάση μας μπορεί να μην επιλύσει όλα τα προβλήματά σου, αλλά θα ενοχλήσει τόσους ανθρώπους, που αξίζει τον κόπο» Herm Albright

Όπως οι αυλές μας στα νησιά είναι γεμάτες φορτωμένες μποκαμβίλιες έτσι θα θεριέψει και η ευαισθησία φυτεύοντας την πρώτα απ όλα στο δικό μας σπίτι… ποιός δεν θέλει την ομορφιά και το άρωμα?

Ξανθίππη