Αυτό που περνάει τώρα η Ελλάδα μοιάζει σε κάποιο βαθμό με αυτό που πέρασε η Νότιος Κορέα κατά τη διάρκεια της ασιατικής οικονομικής κρίσης.
Υπό την έννοια ότι υπάρχει αυτός ο ξεκάθαρος πόλεμος με την δημοκρατία.Στη Νότιο Κορέα βρίσκονταν εν μέσω εκλογών και το ΔΝΤ ανάγκασε όλους τους υποψήφιους για την Προεδρία να υπογράψουν, ότι θα υποστηρίξουν την συμφωνία με το ΔΝΤ.
Στην ουσία ακύρωσαν το νόημα των εκλογών.
Ότι και να ψηφιστεί, δεν έχει σημασία, η συμφωνία δεν αλλάζει.
Ανησυχούσαν μήπως αυτός με τον οποίον διαπραγματεύονταν δεν είχε αρκετή πολιτική ισχύ ώστε να επιβάλει την συμφωνία και ότι θα έχανε τις εκλογές.
Είναι από τις στιγμές που η μάσκα πέφτει τελείως.
Το σύστημα των αγορών βρίσκεται κατ΄ουσία σε πόλεμο με τη δημοκρατία.
Το σχέδιο του νεοφιλελευθερισμού είναι να απαξιώσει τη δημοκρατία.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
Οι αγορές θέλουν ασφάλεια. Την ασφάλεια ότι οι αγορές δεν θα επιφέρουν καμία αλλαγή στο επιχειρηματικό status quo. Και υπάρχουν πάρα πολλοί μηχανισμοί για να το διασφαλίσουν αυτό.
Η υποτιθέμενη ανεξάρτητη Κεντρική Τράπεζα είναι ένας από αυτούς με τον οποίο δηλώνουν ότι οι πολιτικοί δεν μπορούν να αγγίξουν «τα παιχνίδια» τους.
Στο «Δόγμα του Σοκ» γράφω ότι αυτό έγινε στη Χιλή κατά τις διαπραγματεύσεις για την μετάβαση στη δημοκρατία. Η δικτατορία του Πινοσέτ έληξε όπως ήθελε το καθεστώς Πινοσέτ. Ήταν μια ελεγχόμενη μετάβαση στη δημοκρατία.
Τα «παιδιά του Σικάγου» εκείνη την περίοδο έλεγαν ανοικτά ότι προσπαθούσαν να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της δημοκρατίας και αναφέρονταν σε αυτή ως «τεχνητή δημοκρατία».
Στην ουσία επρόκειτο για μία δημοκρατία στην οποία η πολιτική δεν άγγιζε την οικονομία.
Χρησιμοποίησαν συνταγματικούς μηχανισμούς ώστε να καταστήσουν αδύνατο ή παράνομο να αλλάξουν οι οικονομικοί κανόνες του παιχνιδιού.
Τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής είναι ένας τρόπος.
Ένας άλλος τρόπος είναι οι συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ειπωθεί η ιστορία του νεοφιλελευθερισμού, ως Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΩΣ ΝΑ ΔΕΘΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ώστε να μη μπορεί να αλλάξει πραγματικά την οικονομία.
Η Ελλάδα αναφέρεται σαν ένα έθνος παιδιών, που πρέπει να τους πάρουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου.
Τμήμα της συνέντευξης της Naomi Klein για την CATASTROIKA by by ThePressProject
Οι εκλογές θα εκτονώσουν το αίσθημα της ασφυκτικής πίεσης που νοιώθει ο Έλληνας, αλλά θα φέρει λύσεις? Εννιά στους δέκα πολίτες προεξοφλούν ότι η επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει δεν θα είναι αυτοδύναμη. Την άποψη αυτή την ασπάζονται και οι περισσότεροι οπαδοί των δύο μεγάλων κομμάτων που πλέον ελπίζουν στην συνεταιρική αυτοδυναμία. Η νέα πολιτική πραγματικότητα είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα και πέραν κάθε πιθανού σεναρίου πριν από κάποια χρόνια.
Αυτό λοιπόν που συντελείται σήμερα, ο πολυκερματισμός του κομματικού συστήματος είναι οφθαλμοφανής και ιστορικός. Ο προηγούμενος κατακερματισμός του 1950 υπήρξε απόρροια του εμφυλίου και της κατοχής, ο σημερινός θα είναι αποτέλεσμα των μνημονίων.
Η συνεργασία με μικρά κόμματα για πιθανή αυτοδυναμία κυβέρνησης, εφ΄όσον οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα δύο μεγάλα κόμματα δεν θα τα καταφέρουν, θεωρείται πλέον η πιο πιθανή λύση μια κυβέρνηση «συνασπισμού» τόση ακριβώς που θα τους φέρει ακριβώς στο ποσοστό της κυβερνησίας. Να ρίξουμε δηλαδή τόσο νερό στο αλεύρι όσο χρειάζεται για να φτιάξουμε ψωμί. Αυτό το «όσο σηκώσει» πάντα με προβλημάτιζε..Η ξενοφοβία η ανασφάλεια, ο φόβος της βιβλικής καταστροφής, συσπειρώνουν τις μνημονιακές φωνές ενώ αντίστοιχα δεν ενώνουν τις αντιμνημονιακές που φαίνεται ότι ζουν σε άλλη εποχή, πιθανότατα αυτή μετά την Δευτέρα Παρουσία.
Η μετάθεση σε άλλα προβλήματα όπως η μετανάστευση και η έννομη τάξη αποπροσανατολίζουν από το βαρυσήμαντο και ουσιαστικό -ενισχύουν τις ακραίες φωνές - που είναι η ενίσχυση της δημοκρατίας όπως την ξέραμε. Έφτασε ο καιρός που πρέπει να αγωνιστούμε για το αυτονόητο? Την διατήρηση της αξιοπρέπειας όπως την ορίζει η ανθρώπινη υπόσταση μέσα στο περιβάλλον που εμείς ορίσαμε στους αιώνες.
Ψηφοφόρε η φωνή της διαμαρτυρίας σου πρέπει να έχει σαν στόχο όχι να κάνεις γνωστή την δυσαρέσκειά σου στους φίλους σου υποψηφίους . Αυτοί, το πιο πιθανό είναι ότι μετά από αυτή την αναμέτρηση να έχουν λύσει το δικό τους πρόβλημα επιβίωσης. Βεβαιώσου ποιοι είναι οι στόχοι τους και τις ενδεχόμενες συνεργασίες-συμφωνίες που πρόκειται να κάνουν. Η φωνή διαμαρτυρίας σου θα έχει ουσία όταν δεν θα δώσει αυτοδυναμία στα κόμματα και τους ανθρώπους και που μας έφεραν έως εδώ. Γιατί αν έκαναν λάθος μία φορά, είναι βέβαιο ότι θα κάνουν και άλλες ως ανίκανοι να προβλέψουν ή δόλιοι για να μας προειδοποιήσουν και είναι πολύ αργά για συγγνώμες. Επίσης, δυστυχώς τα νέα πρόσωπα ακολουθούν συγκεκριμένες πολιτικές και δεν θα μπορούν να κάνουν την διαφορά. Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους υποψήφιους που δεν θα τους ψηφίσω. Δεν θέλω άλλες προδομένες αναμετρήσεις.
Σκεπτόμενε ψηφοφόρε, εσύ που δεν είσαι πελάτης κανενός, που δεν είσαι μέρος του συστήματος, συγκεντρώσου στα προβλήματα που σε απασχολούν και ψήφισε συνειδητά, ώριμα, ανατρεπτικά ίσως με τον μέχρι σήμερα τρόπο σκέψης σου, δίκαια. Μην φοβάσαι τις σειρήνες, κλείσε τα αυτιά σου σε αυτούς που το
« παίζουν οικονομολόγοι» όταν η μόνη επαφή που είχαν με το αντικείμενο ήταν το χρηματιστήριο. Το γεγονός ότι στις εκλογικές λίστες είναι πιο πολλοί οι ηθοποιοί-καλλιτέχνες παρά ειδήμονες κάτι πρέπει να μας πει. Έχουν ακουστεί λύσεις επίπονες αλλά επιστημονικά τεκμηριωμένες. Η αμφιβολία μας ας μην προστεθεί στην άγνοιά μας. Δυστυχώς για μας, εννοώντας τους ανθρώπους τους φιλήσυχους, μη κομματικοποιημένους, που γνωρίζαμε μόνο την δουλειά και την ανταμοιβή της, δεν υπάρχει σήμερα μέσος δρόμος ούτε και μεσοβέζικες λύσεις. Ας σκεφτούμε το αύριο, όχι αυτό μετά από 40 χρόνια, αλλά αυτό που θα προλάβουν να χαρούν τα παιδιά σου. Ίσως για πρώτη φορά να πρέπει να ψηφίσουμε «δια της ατόπου απαγωγής και όχι της μαθηματικής επαγωγής»…. δυναμικά όμως.
Το παρόν δεν γράφτηκε με σκοπό να ενισχύσει κανένα υποψήφιο ούτε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα. Τροφή για σκέψη, κυριότερα για μένα την ίδια, αλλά και για όποιον ταλανίζεται.