Wednesday, April 6, 2011

Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΕΤΗ - σπουδή σε αφήγηση σε α και γ πρόσωπο

Κανένας δεν υποχρεώνει τον συγγραφέα να επιλέξει το πρώτο ή το τρίτο πρόσωπο στην αφήγησή του-από την στιγμή όμως που το επιλέξει, οφείλει να αποδεχτεί και τα αντίστοιχα αφηγηματικά μειονεκτήματα (Τατσόπουλος Πέτρος - Βιβλιοθήκη Ελευθεροτυπίας -22 Ιανουαρίου 2011)

Το πρώτο πρόσωπο έχει πιο ένταση, έχει θερμοκρασία λόγου. Το τρίτο βλέπει εποπτικά και ίσως επιδερμικά τα πράγματα. Και τα δυο έχουν ενδιαφέρον όταν γίνεται εναλλαγή σε μια ιστορία. Κρίνετε μόνοι σας..

Σπουδή σε μάθημα του Ε.ΚΕ.ΒΙ. με δασκάλα την κ.Σοφία Νικολαίδου
                             Αφήγηση σε α και γ πρόσωπο

 Πάει καιρός που δεν με έχει φωνάξει κανένας με τ’ όνομά μου. Κοντεύω να το ξεχάσω. Το παρελθόν μου το κήδεψα  και το μέλλον μου αδυνατώ  να το φανταστώ γιατί φοβάμαι. Δεν σκιάζομαι την μοναξιά, αυτή φοβάται εμένα. Κάθε μέρα με υποχρεώνει να στέκομαι  στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου ανάμεσα σε εκατοντάδες περαστικούς γιατί δεν με αντέχει  μόνο μου. Την  ζαλίζω λέει με την  φλυαρία μου και δεν την αφήνω να με τυραννάει. Επίτηδες την βρίζω να σηκωθεί να φύγει αλλά καταλαβαίνω ότι μένει μαζί μου γιατί με λυπάται.  Τι δουλειά έχει μια κυρία με έναν τυφλό ζητιάνο?  Αυτό της λέω συνέχεια,  αλλά μου υπενθυμίζει με νόημα  την καθημερινή επίσκεψη της άνοιξης  εκείνης με τα τακούνια και το  άρωμα καφέ. Κάθε μέρα την ίδια ώρα το πρωί, με πλησιάζει,  αναβλύζουν οι μυρωδιές στο πέρασμά της αεράκι θαλασσινό   και αφήνει  κέρμα στο καπέλο μου. Λέω ευχαριστώ σ΄αυτήν  και τον Θεό αντάμα,  για το φως που δίνει στην καρδιά μου.

Σήμερα το πρωί δεν μου άφησε κέρμα. Άκουσα να γράφει  κάτι πάνω στο πινακάκι μου . Σ΄αυτό που είχα ζητήσει να μου γράψουν «είμαι τυφλός,  δεν έχω να φάω».  Δεν ξέρω τι έκανε ο άγγελος μου, αλλά το καπέλο μου γέμισε έως  το μεσημέρι μέχρι επάνω και όχι μόνο με κέρματα. Θεέ μου,  τι ωραία μέρα που είναι και πόσο καίει σήμερα ο ήλιος!

                                               ----οο0οο---

Η Αρετή κατάλαβε νωρίς ότι η επιτυχία δεν εξαρτιόταν μόνο από τις σπουδές  που έκανε αλλά ότι έχει την ίδια σπουδαιότητα με το ποιους γνωρίζει κάποιος  και πως  μπορεί να τους  χειριστεί . Στην ζωή πίστευε δεν μετράει μόνο τι μόρφωση  έχεις  αλλά ο τρόπος που περνάς  την γνώση σου  μέχρι να μετουσιωθεί αυτή σε εμπειρία. Η υπεύθυνη θέση που κατείχε,  την  εξέταζε πριν  της παραδώσει  ακόμα μάθημα.
Μέχρι τώρα τα έχει καταφέρει  περίφημα. Τριάντα ετών στέλεχος στην κεντρική διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας . Κάθε πρωί ξεκινούσε την μέρα της παίρνοντας καφέ από τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου και κατηφόριζε την οδό Πανεπιστημίου που ήταν το γραφείο της. Η θέση της απαιτούσε διοικητικά προσόντα, προσαρμογή, αποτελεσματικότητα. Δεν θυμόταν να τα είχε μάθει αυτά σε κάποια από τα μεταπτυχιακά μαθήματα που παρακολούθησε. Θα έλεγε κανείς ότι είχε πηγαίο ταλέντο στο να ακούει και διορατικά να υλοποιεί.

Σήμερα ήταν μια μέρα με πολύ ήλιο και  η διάθεσή της ήταν εξαιρετική. Περπατούσε με προσοχή ισορροπώντας στα τακούνια της, φοβούμενη  να μην παραπατήσει  και χυθεί ο καφές της. Θα έδινε κέρμα στον τυφλό ζητιάνο της γωνίας όπως κάθε μέρα, αλλά κοντοστάθηκε. Τον πλησίασε και  πρόσεξε πως  είχε αδυνατήσει. Το καπέλο του ήταν άδειο, ήταν πρωί ακόμα. Βγάζει το στυλό της και παίρνει το πινακάκι που είχε δίπλα του. Σβήνει ότι είχε  γραμμένο και  ξαναγράφει. «Σήμερα είναι μια θαυμάσια μέρα, αλλά δεν μπορώ να την δω». Το απομακρύνει από τα μάτια της και το βλέπει με ικανοποίηση. Ναι,  ήταν σίγουρη ότι σήμερα έκανε κάτι περισσότερο από ένα κέρμα.