True Story No2 - H Ισμήνη

Η Ισμήνη σήμερα ένοιωθε καλύτερα από ποτέ.  Η καρδιά της φτερούγιζε από χαρά, το στομάχι της σφιγμένο από την γλυκιά προσμονή,  η ψυχή της, τα μάτια της φώναζαν «είμαι πίσω στην πατρίδα!». Στεκόταν  μπροστά  στο κτίριο που την φιλοξένησε χρόνια πριν, την Ιατρική Σχολή της πόλης της. Ο πρύτανης, γνώριμος από παλιά, την περίμενε.. ήταν έτοιμη ψυχολογικά και αποφασισμένη  να του πει  «θέλω  να γυρίσω στο σπίτι μου».

Είχε κοιταχτεί πολλές φορές στον καθρέφτη. Αισθανόταν πολύ  καλύτερα από τις συμμαθήτριές της που είχαν ξεπεράσει τα πενήντα. Το σώμα της δεν είχε χαλάσει από εγκυμοσύνες, το τεράστιο στήθος που κουβαλούσε και της πονούσε την πλάτη  εδώ και  χρόνια το «ξεφορτώθηκε», δεν είχε κάνει καμία επέμβαση στο πρόσωπο και οι  ρυτίδες γύρω από τα μάτια της, της έδιναν τον τύπο σκεπτόμενης γυναίκας. Είχε τον αέρα  της πετυχημένης ακαδημαϊκού  και το ντύσιμο της ψαγμένης αμερικάνας. Χτύπησε την πόρτα και μπήκε με σιγουριά και συγκίνηση.

Η Ισμήνη από μικρή ήξερε τι ήθελε. Μιλούσε πιο πολύ με τον εαυτό της και πολύ λιγότερο με τους άλλους. Παιδί θαύμα για τους καθηγητές της, αριστούχος στο σχολείο άγγιζε το ταβάνι του 20 με τόση ευκολία κάθε χρόνο χωρίς να επιδιώκει να το  ακουμπήσει…  ο «θρησκευτικός» την «έκοβε» με 18.. και αυτή, αποστασιοποιημένη από ματαιοδοξίες, τον άφηνε να χαίρεται…

Φίλες δεν επεδίωξε ποτέ να έχει, από επιλογή… φίλες γι αυτήν ήταν τα βιβλία, τα βιβλία, τα βιβλία. Η ημέρα δεν της έφτανε… όταν κοίταζε το ρολόι της κοντά ξημερώματα απορούσε πως κυλούσε τόσο γρήγορα. Ο χρόνος είχε γίνει εχθρός της και ανταγωνιστής της στην κούρσα της γνώσης… ήθελε να  νοιώθει ασφαλής μπροστά στα βουνά άγνοιας που υψώνονταν μπροστά της και τα ήθελε να τα μάθει όλα γρήγορα..και να προχωρήσει παρακάτω.   Όσο περισσότερο διάβαζε, τόσο περισσότερο σε απόγνωση βρισκόταν.. και τις σκέψεις της δεν τις μαρτυρούσε σε κανέναν. Έδειχνε να υποφέρει ..απαντήσεις δεν έπαιρνε στις απορίες της.. είχε πάψει προ πολλού να ρωτάει … ήταν την εποχή  που δεν υπήρχε ακόμη internet. Οι απαντήσεις των καθηγητών της περιορίζονταν σε βιβλιογραφία που της έδιναν ή στην καλύτερη περίπτωση  στο «θα το δω Ισμήνη και θα σου πω». Οι ανησυχίες της ήταν υπαρξιακές και τεχνοκρατικές,  δεν επεκτείνονταν σε θέματα τέχνης - μία αίσθηση που ένοιωθε ότι την  καταλάβαινε πολύ λιγότερο έως καθόλου… 

Η διαδικασία  του πρωινού ξυπνήματος  πολύ την κούραζε… το πρωί ξενυχτισμένη τις κάλτσες δεν τις έβλεπε …ούτε την ένοιαζε αν φορούσε στα πόδια της την μία κίτρινη και την άλλη κόκκινη. Την ειρωνεία των συμμαθητριών της δεν την ένοιωθε, ούτε και την ένοιαζε… ούτε όμως καταλάβαινε και τον θαυμασμό τους στις σωτήριες παρεμβάσεις της στην τάξη. Οι βαθμοί  δεν την απασχολούσαν, το εκπαιδευτικό σύστημα γι αυτήν ήταν το έναυσμα για μια χωρίς τέλος μελέτη. Γινόταν αρκετές  φορές ειρωνική με μερικούς από τους καθηγητές της, μη μπορώντας να αντέξει την ημιμάθεια και την ατολμία τους. Υπήρχε η αίσθηση ότι κάποιοι από αυτούς προετοιμάζονταν με σκοπό να την αντιμετωπίσουν επιτυχώς, κάτι που την έκανε να χαμογελάει και να διασκεδάζει, πράγμα πολύ σπάνιο για την ίδια.

Ένοιωθε άφυλη… το φλερτ ήταν μια διαδικασία για τα κορίτσια που έχαναν τον καιρό τους… αυτό το είχε κλειδώσει καλά μέσα στο μυαλό της, τα ροζ νύχια και τα φτιαγμένα μαλλιά δεν ήταν γι αυτήν. Για τις συμμαθήτριες της ήταν «όλη η τάξη και η Ισμήνη».. Μιλούσαν γι αυτήν σαν μια ξεχωριστή οντότητα αποκομμένη, μοναδική, άλλοτε με θαυμασμό και άλλοτε με περίσσεια ειρωνεία. Σταμάτησαν κάποια στιγμή να την καλούν ..στις προσκλήσεις χαμογελούσε  χωρίς απάντηση.. δεν έμπαινε καν στην διαδικασία να βρει μια σωστή δικαιολογία… ούτε στην  πενθήμερη εκδρομή του σχολείου πήγε. Οι γονείς της, δύο καθημερινοί άνθρωποι, δάσκαλος  ο πατέρας, νοικοκυρά η μητέρα έδειχναν να ανησυχούν για το μοναδικό τους παιδί  που αντί να έχει κοινωνική ζωή όπως όλα τα παιδιά της ηλικία της,  κλεινόταν στο δωμάτιό του και διάβαζε.. Μη μπορώντας να την επηρεάσουν στο να βγαίνει πού και πού, παραιτήθηκαν από την προσπάθεια. Την Κυριακή  πήγαιναν στην εκκλησία,  άναβαν το κερί τους και προσεύχονταν να έχει καλά την «ψυχή τους» … 

Η  επίκληση  «φυτό» στο σχολείο δεν την αφορούσε… το φυτό έχει ανάγκη να το ποτίσεις και να το τοποθετήσεις κοντά στο παράθυρο. Η Ισμήνη ήταν αυτόφωτη και αυτάρκης …ένα λουλούδι  που άνθιζε μόνο του και το άρωμά του διαχεόταν παντού.. η αγιορείτικη ηρεμία, η ομορφιά της ψυχής, η απλότητα της σκέψης, του καθαρού νου, ένα τετράδιο μαθητή  άγραφο και έτοιμο να δεχτεί την  ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η Ισμήνη πέρασε μέσα στις πρώτες  στην Ιατρική σχολή και την τελείωσε αριστούχος φυσικά στο πι και φι. Μετά το πέρας των σπουδών της απ΄όλες τις υποτροφίες διάλεξε αυτήν που την έφερνε κοντά σε Νομπελίστες και ανθρώπους που μόνο από τα βιβλία γνώριζε. «Πέταξε» στην κυριολεξία στην Αμερική, αφήνοντας  πίσω της μόνο τον πατέρα της …είχε χάσει την μητέρα της στο διάστημα των σπουδών της, γεγονός που της άφησε μια βαθειά θλίψη αλλά και δύναμη να συνεχίσει τον δρόμο της έρευνας με περισσότερο σιγουριά..

Διδακτορικά,  διδασκαλία,  διατριβές ήταν ο απολογισμός του  προγράμματος των επόμενων ετών . Ήταν ευτυχισμένη και φαινόταν...το ασχημόπαπο έγινε κύκνος …  μέσα  στο περιβάλλον που ονειρευόταν.  Κολυμπούσε στα ήρεμα νερά της έρευνας και έριχνε που και που πετριές στην θάλασσα να ταράξει την γαλήνη της επιστημονικής  διεθνούς κοινότητας.  Όλοι απορούσαν ποια είναι αυτή  που αναστάτωνε με τα άρθρα της, μια γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον,  μια Ελληνίδα. 

Στο διάστημα που ακολούθησε χάσαμε τα ίχνη της. Μάθαμε ότι την είχε εντάξει  η NASA στο επιστημονικό δυναμικό της με σύμβαση μυστικότητας. Ακόμη και στο βιογραφικό της δεν το αναφέρει, το ήξερε μόνο ο πατέρας της που έκανε να την δει πάνω από τρία χρόνια  όσα ακριβώς χρειάστηκαν για να της απελευθερώσουν την σύμβαση εργασίας. Ο αρραβωνιαστικός  μη δυνάμενος να την μεταπείσει,  γύρισε πίσω μόνος στην Ελλάδα. Αυτή ήταν  η μόνη  και η μοναδική προσπάθεια να κάνει κάτι «φυσιολογικό» για την ίδια ή για τον πατέρα της – κανείς δεν ξέρει - με την προσωπική της ζωή.  

Το έργο της, θεωρητικό σε ακαδημαικό επίπεδο, βρήκε εφαρμογή στην  προαγωγή της ιατρικής μηχανολογίας. H «Orange Software»  ο πολυεθνικός κολοσσός έβγαλε στην παραγωγή μηχανήματα ιατρικής υποστήριξης βασισμένα στην έρευνα της Ισμήνης και της ομάδας της, τα οποία κυκλοφόρησε  στο διεθνές εμπόριο. Είναι σίγουρο ότι όλοι μας έχουμε επωφεληθεί από την χρησιμότητά τους. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που αναρωτιέσαι ποιοί άνθρωποι έχουν σχεδιάσει αυτά τα  επιτεύγματα  που σώζουν την ζωή, που ανεβάζουν το επίπεδο της  επιμηκύνοντας το ποιοτικά.. και ίσως κάποιοι από εμάς να έχουν σκεφτεί «επιτέλους τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί… και ποιο είναι το κίνητρο τους να κάνουν την επιστήμη να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα…» εις βάρος της προσωπικής τους ζωής κόντρα στον υλικό και φανφαρόνικο κόσμο μας.  Φιλοδοξία?…Aνθρωπισμός?…Περιέργεια?…Φιλαλήθεια?..Προσωπικό όφελος?..όλα αυτά μαζί?

Κάπου εδώ  αρχίζει η μεγάλη ανατροπή … Η Ισμήνη ουδέποτε είχε δώσει την έγκρισή της ούτε η ίδια  ούτε το πανεπιστημιακό ίδρυμα με το οποίο  συνεργαζόταν για να βγουν στο εμπόριο οι εφαρμογές των ερευνών της.  Αυτό θα γινόταν κάποια στιγμή μετά από διεξοδική σκέψη της αναπτυσσόμενης νέας αγοράς  και θα ήταν απόρροια συναπόφασης όλων των εμπλεκομένων μερών. Ερήμην τους όπως έγινε,  σήμαινε τρομακτικές  απώλειες  εσόδων για το πανεπιστημιακό ίδρυμα που την φιλοξένησε, υποβάθμιση του έργου της  και της ίδιας ως επιστήμονα.

Η αγωγή που ακολούθησε κατά της «Orange Software»  απασχόλησε τα νομικά γραφεία των Ηνωμένων Πολιτειών  και  έδωσε τροφή για πολλά χρόνια σε  νομικά περιοδικά και  νομικούς. Η μάχη κερδήθηκε πρωτόδικα  και  έφερε αναστάτωση και χαρά  σε όλους όσους τα «έχουν» με τις  πολυεθνικές και  πιστεύουν στην υπερεξουσία τους. Η συνέχεια όμως τους διέψευσε..

Η «πολυεθνική» επιστρέφει με έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης όχι αμυνόμενη αλλά  επιτιθέμενη κατά της  φίλης μας, ότι το έργο της εν μέρει παρουσίαζε πολλές ομοιότητες από άλλο επιστημονικό έργο. Κατέφθασε με αποδείξεις η «Orange Software» αποδεικνύοντας τον βαθμό της ομοιότητας σε ένα ποσοστό που τα αμερικανικά δικαστήρια   καταδίκασαν την φίλη μας  σε απομόνωση. Η αλήθεια από τα χείλη της με την απογοήτευση χαρακωμένη  στο πρόσωπό της ήταν η εξής «Δεν κατοχυρώσαμε τα πνευματικά δικαιώματα μας… αυτοί  για τους οποίους κατηγορηθήκαμε ότι αντιγράψαμε, επί της ουσίας αυτοί αντέγραψαν εμάς, αλλά δεν μπορέσαμε να το αποδείξουμε γιατί δεν είχαμε προλάβει χρονικά να τα δημοσιεύσουμε πριν από αυτούς ώστε να είναι βεβαιωμένη η ημερομηνία, ούτε  πριν να τα κατοχυρώσουμε, γιατί μας πρόλαβαν..» εσκεμμένη αμέλεια από κάποιους, αφέλεια, διαρροή εκ των έσω έναντι αδρού τιμήματος, συμπτώσεις στα όρια επιστημονικής φαντασίας… κανείς δεν ξέρει την αλήθεια. Το μόνο που ήξερε η φίλη μας ήταν ότι η προσπάθειά της όλων αυτών των ετών σφετερίστηκε από κάποιους δια ίδιον όφελος. Τα δάκρυα της λίγα, η ψυχή της έκλαιγε μόνη της σιωπηρά για την μοναξιά που της επιβλήθηκε.

 Η «λογική της αγοράς» σε ανθρώπους σαν την Ισμήνη απουσιάζει  όσο απουσιάζει από εμάς η δική τους σοφία ή ευφυία.

Οι δικανικές διαδικασίες κράτησαν 10 χρόνια. Στο διάστημα αυτό η φίλη μας δεχόταν  απειλές κατά της ζωής της προκειμένου να υπαναχωρήσει στις απαιτήσεις της. Φοβόταν να μιλήσει στο τηλέφωνο γιατί το παρακολουθούσαν. Αποτέλεσμα ήταν να της δημιουργηθούν  φόβοι ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να της συμβεί κάποιο θανατηφόρο ατύχημα. Έτρεμε να κυκλοφορήσει  μόνη της. Το χειρότερο όμως δεν είχε έρθει ακόμα. Μετά την λήξη και της έφεσης,  η ηθική της διαπόμπευση ήταν ουσιαστικά εξοστρακισμός. Στο διδακτικό της έργο, της  ανατέθηκε άλλος τομέας, ξένος με τις γνώσεις της, που την έφερε πιο γρήγορα έξω από το πανεπιστημιακό ίδρυμα ταπεινωμένη και σοκαρισμένη από την αντιμετώπιση του συστήματος. 

Η επιστροφή στην πατρίδα δεν ήταν μονόδρομος. Σαν ελεύθερη πλέον επιστήμονας είχε πάρα πολλές προτάσεις στην Νέα Υόρκη. Η σχέση της με το χρήμα ήταν το μέσον να καλύπτει τις χωρίς απαιτήσεις βιοποριστικές ανάγκες της. Αδυνατώντας να καταλάβει την αξία τους τόσα χρόνια, ο λογαριασμός της στην τράπεζα είχε γεμίσει με νούμερα με   πολλά μηδενικά. Τώρα όμως το μόνο που ήθελε ήταν  να αγκαλιάζει τον πατέρα της για τα όσα χρόνια του απομένουν και να βρέχει τα πόδια της στη Χαλκιδική. Αυτό θα έλεγε και στον πρύτανη  που την ήξερε και από μικρή….

Ακολούθησε η τετριμμένη συζήτηση για τα πεπραγμένα όλων αυτών των ετών. Ο φάκελος που είχε μπροστά του ο πρύτανης  ούτως ή άλλως ήταν μεγάλος… τα δημοσιευμένα άρθρα στα επιστημονικά περιοδικά δεκάδες… τα βραβεία και οι διεθνείς αναγνωρίσεις του έργου της  αμέτρητες …η συζήτηση περιορίστηκε σε προσωπικό επίπεδο για να τελειώσει ως εξής :

-Ισμήνη λυπάμαι… (δυσκολευόταν και ο ίδιος να συνεχίσει) δεν υπάρχει θέση για σένα … συνεχίζω εγώ… «Ισμήνη οι θέσεις είναι καπαρωμένες από τα παιδιά μας που ΘΑ έρθουν τα ανήψια μας, τα εγγόνια μας,  τις πολιτικές υποχρεώσεις μας...  εν ολίγοις Ισμήνη μου, δεν είσαι διαπλεκόμενη.. δηλαδή δεν έχεις τα «τυπικά και ουσιαστικά προσόντα που απαιτεί το δοξασμένο ελληνικό  ακαδημαικό  σύστημα».

Η Ισμήνη στην αρχαιότητα ήταν κόρη του Οιδίποδα που θανατώθηκε από την Αθηνά μέσα στο ιερό της την ώρα που έκανε έρωτα....Το έγκλημά της ήταν ότι ήταν  ερωτευμένη με έναν ανάξιο, ο οποίος αντί να την σώσει το έβαλε στα πόδια …Ευλαβής και τραγική φιγούρα του Σοφοκλή, η Ισμήνη μας, προδόθηκε ακόμα μια φορά  από αυτόν  που αγαπούσε πιο πολύ στην ζωή της.. τον τόπο της…

Η Ισμήνη γύρισε στην Νέα Υόρκη… σήμερα είναι σύμβουλος επιχειρήσεων και συγγραφέας επιστημονικών βιβλίων εξειδικευμένων γνώσεων. Μη θέλοντας  να έχει πλάι της εξαρτήσεις, ούτε καν σκυλιά ή γατιά, αφιερώθηκε σε πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Ποσοστά από τα βιβλία της πηγαίνουν σε ιδρύματα της Ελληνικής Ομογένειας. 

Το  βιβλίο που έχω μπροστά μου, ένα βιβλίο 500 σελίδων με χοντρό εξώφυλλο και τίτλο που και μέρες να μου εξηγήσουν τι σημαίνει δεν θα καταλάβω… το ανοίγω και διαβάζω στην πρώτη σελίδα … 

«Στους γονείς μου που μου δίδαξαν να ζω κάθε στιγμή με σωφροσύνη  και στον  Eternal One που μου δίδαξε  ότι κάθε στιγμή είναι απείρως σπουδαία.»

Οι star της επιστήμης και  της έρευνας, οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας μας, δεν έχουν όνομα. Τους γνωρίζει ένας πολύ μικρός κύκλος και είναι δύσκολο να τους εντοπίσεις γιατί δεν έχουν μάτια και αυτιά για τίποτα άλλο πέρα από αυτό που ξέρουν καλά.

«Η ευφυία είναι ένα τυχαίο παρεπόμενο της ζωής και ίσως όχι το πιο χρήσιμο» προσθέτω για τους ίδιους… - Isaak Asimov 

(Aμερικανός συγγραφέας ρωσικής καταγωγής βιοχημικός στην Ιατρική Σχολή της Βοστώνης με πολυγραφότατο έργο 1920-1972)

«Είναι αδύνατον να φτιάξεις ένα σύστημα τόσο τέλειο που να μην χρειάζεται κανείς να είναι καλός» Τ.S.Eliot (Αμερικανός ποιητής 1888-1965)
Ξανθίππη


ΥΓ.  1.Τα ονόματα-τοποθεσίες-εταιρίες  έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους.
ΥΓ. 2.Για να κρατήσουμε και τους θεσμούς «ορθής διαδικασίας clopyright» (!) η φωτογραφία της ιστορίας είναι από το

http://members.shaw.ca/figure_paintings/fauveseduction.htm

True Story Νο1 – Ο Δημητράκης

Για τον Δημήτρη δεν τολμούσε άνθρωπος στην Τράπεζα να πει κακιά κουβέντα. Υπόδειγμα υπαλλήλου, γοητευτικός με τις γυναίκες με πατημένα τα 30, ήξερε όλες τις αθλητικές αλητείες από μέσα, με δύο γλώσσες (κυριολεκτικά και μεταφορικά - την μία την είχε πάντα έτοιμη στην τσέπη), απόφοιτος γαλλικού σχολείου, και αλήτικου οικονομικού πανεπιστημίου… στον Πειραιά έμαθε τα μικρά γράμματα…

 Παντρεμένος ο Δημητράκης και με παιδιά,  ποτέ δεν έπαψε να διαλαλεί  την εκτίμησή του στο γυναικείο φύλο… τι κι αν οι καθαρίστριες φώναζαν κάθε πρωί για τα πατημένα στραγάλια στο πάτωμα υποδοχής πελατών… εκείνος απτόητος τα πετούσε  σε όποια του γυάλιζε…  έτσι για πλάκα… για  να τα βλέπουν οι ταμίες να γελάνε και να έχουν να λένε… πώς ένας μορφωμένος άνθρωπος κάνει καμάκι και τα καταφέρνει επιτυχώς με στραγάλια… 

Η εικόνα του «αυτοδημιούργητου πετυχημένου» τον είχε κάνει δημοφιλή στο συνάφι του και όλοι υποκλίνονταν στις επαγγελματικές του γνώσεις, πελάτες και συνάδελφοι. Η εξωτερική του εμφάνιση καθοριζόταν με ένα στυλ δικό του, αρρενωπό χαμογελαστό και απόμακρο, τι και αν είχε σακούλες κάτω από τα μάτια… ξενυχτούσε διαβάζοντας… πολλά υποσχόμενος ο Δημητράκης. Σήμερα μπορεί να λεγόταν chief account officer αλλά τότε ως προιστάμενος χορηγήσεων σε μεγάλο κατάστημα επαρχιακής πόλης της Gama Bank  «έλυνε και  έδενε».. θυσία γινόταν για την δουλειά του ο Δημητράκης… και υπερωρίες καθότανε, και  περίμενε  να κλείσουν τα ταμεία να κλειδώσει το κατάστημα και να φύγει τελευταίος.. Τι παραπάνω να ήθελε μια διοίκηση Τράπεζας από έναν αφοσιωμένο, εργατικό και αποτελεσματικό υπάλληλο?? 

 Κάθε πρωί έμπαινε στο γραφείο με την χαμογελαστή καλημέρα στο στόμα, με φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο, την χωρίστρα ατσαλάκωτη ίδιο με το μαύρο του κουστούμι ααα και  το αλουμινόχαρτο με την τυρόπιττα από το σπίτι υπό μάλης … σπιτίσιος γάτος ο άνθρωπος… έπαιρνε και την μεσημεριανή σιέστα του, έβλεπε και τα σήριαλ στην τηλεόραση, σε κανέναν δεν έδωσε δικαίωμα περί του αντιθέτου … Ακόμη και ο λαχειοπώλης του, κάθε εβδομάδα τον βούρλιζε με το μικροαστικό όνειρο του εξοχικού και του σπιτιού των ονείρων του….  κι εκείνος κουνούσε το κεφάλι του  κάθε φορά… πτού να πάρει ….πάλι αμορτί… με γυροφέρνει… και όταν κέρδιζε μικροποσά χαμογελούσε πονηρά κάτω από το μουστάκι του.. και χαιρόταν, όπως όταν κέρδιζε η ομάδα του.. 

Μια μέρα ο Δημητράκης δεν πήγε στην δουλειά ούτε και την επομένη.. ούτε και την άλλη… αυτός δεν είχε αρρωστήσει ποτέ.. λες και είχε πιεί το νερό του Καματερού… οι συνάδελφοι δεν ανησύχησαν… οι δουλειές όμως δεν περίμεναν… έπρεπε να ανοιχτούν τα κλειδωμένα συρτάρια του γραφείου του… στο τηλέφωνο δεν απαντούσε και η  παραβίαση  ήταν επιβεβλημένη…

 Κουστουμαρισμένοι από την πρωτεύουσα κατέφθασαν και με συνωμοτικές ερωτήσεις πυρίτιασαν τα σενάρια και τις φήμες… Ο Δημητράκης είναι στην Αργεντινή..και τα λεφτά που λείπουν πολλά…. τα χιλιάρικα εκατομμύρια και σε μια ντουλάπα να τα έβαζες ήθελες τετράφυλλη…     για πολύ-πολύ  καιρό επικρατούσε σιγή…. κανείς δεν μιλούσε.. όλοι κοίταζαν ο ένας τον άλλον με καχυποψία… και με την απορία στα μάτια  "μήπως ήξερες και δεν μιλούσες?"…"γιατί να το κάνει αυτό ο Δημητράκης?"… τίποτα δεν του έλειπε… 

Μετά από ένα χρόνο απουσίας ο Δημητράκης επιστρέφει στην Ελλάδα, ταλαιπωρημένος από αρρώστιες , επιβεβαιώνοντας την ρήση «ούτε και στον Παράδεισο μόνος…». Μπορεί να ήταν στον παράδεισο… αλλά τι να τον κάνεις μόνο με σφιχτά λατίνικα κολαράκια που σου κάνουν όλες τις χάρες για 5 δολάρια χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάς? Αυτή είναι η εκδοχή που θα διάλεγε μια νουάρ ταινία… γύρισε λέει γιατί κόλλησε ελονοσία... στην πραγματικότητα όμως, κανείς ποτέ δεν έμαθε, αν η οικειοθελής επιστροφή στην πατρίδα ήταν απόρροια δικής του επιθυμίας ή κάποιου εκβιασμού που κατέληξε σε συμφωνία …

Η ιστορία εξελίσσεται  πηγαίνοντας βόλτα στις γειτονιές της Θέμιδος και παρελαύνοντας δεκάδες  περσόνες της ψωροκώσταινας. Ο  Δημητράκης ισχυρίστηκε ότι δεν είχε λεφτά να επιστρέψει στα ταμεία, αλλά έδειχνε με το δάχτυλο αυτούς που έπαιξαν μαζί του και του τα έφαγαν… είπε ότι εκμεταλλεύτηκε  τις τρύπες στο λογισμικό της τράπεζας και ότι είχε σκοπό να τα επιστρέψει μόλις ρεφάριζε. Εφοπλιστές, εργοστασιάρχες, εργολάβοι, κοσμηματοπώλες… Όλοι αυτοί που παρελάσανε από τα έδρανα παίζανε χαρτιά μαζί με τον Δημητράκη, σε επιλεγμένα σπίτια της πρωτεύουσας. Έπαιρνε το πρώτο απογευματινό αεροπλάνο και ερχόταν με το πρώτο πρωινό κατευθείαν στην δουλειά (έτσι τώρα εξηγούνται και οι κύκλοι στα μάτια). Παρουσιαζόταν  σαν  κροίσος μετανάστης… έτσι είπανε …λες και  η επαρχιακή πόλη που τους φιλοξενούσε όταν παίζανε εντός έδρας ήταν Νέα Υόρκη. Πόση τέχνη ήθελε να έχεις διπλή ζωή!  Ούτε ο Χόρν «Στο μια ζωή την έχουμε» δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα.. Οι φήμες μιλούσανε ότι σε ασανσέρ χάθηκε καράβι από γνωστό εφοπλιστή στα ζάρια… και άλλα πολλά που η φαντασία τα οργίαζε ακόμη περισσότερο…

Κουμάρι το έλεγε η μάννα μου αυτό το πάθος, και  φτύνει τον κόρφο της κάθε φορά ανεφέρει και μόνο την λέξη, σφάλμα ανθρώπινο το είπε ο Δημητράκης, που όμως η αίσθησή του δήλωσε ότι ήταν θεική… Είναι σημαντικό, ότι ήξερε και ο ίδιος, ότι δεν θα μπορούσε να ζει για πολύ αυτήν την εφήμερη ζωή… ήταν θέμα χρόνου η αποκάλυψή της… και το ρεφάρισμα δεν ερχόταν… το πέρασμα στην «μεγάλη» ζωή ήταν πρόσκαιρο και είχε ημερομηνία λήξης. 

Ο Δημητράκης πήγε φυλακή για υπεξαίρεση,  κράτησε το πόστο του λογιστή μέσα σε αυτές για τον εαυτό του… εκεί θα είχε να καυχιέται ότι μπήκε σε σαλόνια, κότερα και εξάστερα ξενοδοχεία… ο απόηχος της δίκης υπήρξε μικρός, διότι διακυβεύονταν φαμίλιες και τζάκια…  ένας – ένας  αθωώθηκαν  όλοι οι κατηγορούμενοι διότι τελούσαν «εν αγνοία»… με μια μικρή εξαίρεση… η γκομενίτσα που οργάνωνε όλα τα παιχνίδια πήρε την οικοδομική επιχείρηση του φίλου της, αφού αυτός  πήγε στην στενή και όταν βγήκε, ήταν πια πολύ αργά για να συνεχίσει… Η περσόνα συνέχισε την ζωή της μόνη της, αυγατίζοντας την επιχείρηση που «κληρονόμησε» και  μονοπωλώντας τις φωτογραφίες των κοσμικών περιοδικών σαν μια αξιοθαύμαστη αυτοδημιούργητη εργαζόμενη γυναίκα …

Ο Δημητράκης εξέτισε την ποινή του (μισή,  λόγω καλής διαγωγής) και δεν τον ξαναείδε ούτε έμαθε ποτέ κανένας  τι απέγινε …  πλήρωσε ακριβά που ενέδωσε στον πειρασμό της απληστίας και του πάθους του και έμεινε μόνος με χρήματα ή χωρίς χρήματα κανείς δεν ξέρει...  δεν του έδωσαν την ευτυχία που αναζητούσε, αλλά σίγουρα, τον άφησαν να διαλέξει το είδος της δυστυχίας του.

Τα βρώμικα παιχνίδια  δεν είναι  για όλους… αυτοί που παίζουν κάθε μέρα με αυτά,  ξέρουν και τους κανόνες…  και   είναι συνήθως κεκλεισμένων των θυρών…  και αν αφήσουν κάποιον   Δημητράκη να μπεί μέσα, είναι γιατί διψούν  για  φρέσκο ζεστό νέο αίμα…

Πρέπει να είσαι "τίμιος" για να μπορέσεις να ζήσεις εκτός νόμου …BOB DYLAN

Ξανθίππη

ΥΓ     Το όνομα είναι αλλαγμένο  για ευνόητους λόγους…

" Κολλητοί " (Διαχρονικό)

Οι άνδρες της οικογένειάς μου κατηγορηματικά με ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχουν ανδρικές λυκοφιλίες. Προσπαθώντας  λοιπόν να βρώ, στην ιστορία αντίστοιχα γυναικεία ζευγάρια φίλων σαν του Δάμωνα και του Φιντία, του Αχιλλέα και του Πάτροκλου ή του Αλέξανδρου και του Ηφαιστείωνα  πραγματικά δεν  βρήκα.  Μήπως είναι η γυναικεία ζήλια  εκείνη που περιέβαλε τις ανδρικές συγκεκριμένες φιλίες με ρόζ πέπλο μη δυνάμενη να ανταποκριθεί  και να υπερασπιστεί  ισότιμα  και ισάξια την γυναικεία φιλία ανά τους αιώνες? 

Ο αρχαίος Ελληνικός κανόνας της φιλίας σχετιζόταν  αποκλειστικά με τον ανδρικό θεσμό. Η γυναίκα δεν ήταν μέρος αυτής της φιλίας και δεν είχε σχέση με την έννοια της φιλίας. Κάπου ο Πλάτωνας είχε πει ότι η ισότητα δημιουργεί την φιλία. Ο Πλάτωνας βέβαια δεν εννοούσε τον Δον Κιχώτη και τον Σάντσο Πάντσο αλλά έπεσε «μέσα» για άλλη μια φορά… Ακόμη και αν οι ιδανικές ανδρικές φιλίες της αρχαιότητας παρεξηγήθηκαν δεν παύουν να αποτελούν υπόδειγμα αυτοδιάθεσης έως  αυτοθυσίας μεταξύ δύο  ομόφυλων (ανδρών) που συνεχίστηκαν και στις  μέρες μας ανάμεσα σε μια παρτίδα  τάβλι, πόκερ,  στο καφενείο… η αυτοδιάθεση  ξεκινάει από το τάβλι και η αυτοθυσία τελειώνει στο πόκερ και τον «Θανάση» ή στο πισωγύρισμα για τα μάτια μιας όμορφης στο μπάρ...

 
Οι «κολλητοί»  πλέον έχουν πετάξει από πάνω τους τις ενοχές μιας οικειότητας που θα  μπορούσε και να παρεξηγηθεί, δηλώνουν ανοικτά και το δείχνουν ότι απολαμβάνουν την φιλία και την  σχέση με τους ομόφυλούς τους. Στην αναζήτηση  κουμπάρου, υπέρτατο αξίωμα στην πυραμίδα της φιλίας, τοποθετούν τον «κολλητό»  από το στρατό, από τα σχολικά κυρίως χρόνια και αυτά που τους συνέδεσαν σε χρονικές στιγμές καζούρας και χαβαλεδιάσματος… 

Όσο πιο πολλές καφρίλες κάνανε μαζί, τόσο πιο φίλοι είναι… και οι στιγμές αυτές αναπαράγονται ξανά και ξανά σαν παλιό μαγνητόφωνο με κάθε καινούρια σύντροφο ή καμαρώνοντας  νοσταλγικά   στα παιδιά τους. Στην πορεία κάποια πράγματα  τα αλλάζουν, κατά πώς τους συμφέρει, αλλά η ουσία είναι μία.. η ανδρική φιλία καλά κρατεί και κάνει όλες εμάς να ζηλεύουμε…
 

Σύμφωνα  με αμερικάνους κοινωνιολόγους, το «κολλητηλίκι» των ανδρών  είναι ένα σύνδρομο σύγχρονης άμυνας στην φεμινιστική αντίδραση των γυναικών   …που συνεχίζουν τρομάρα τους…

«Παρατηρείται  μια δημογραφική επανάσταση…. επειδή οι άνδρες δεν αισθάνονται πίεση να παντρευτούν ή να αποκτήσουν παιδιά. Είναι σαν να αρνούνται να ωριμάσουν» … όχι βέβαια ότι περιμέναμε τον περισπούδαστο  Dr Κίμελ του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης να μας το πει…  το ξέραμε και από αυτό που έχουμε και «λουζόμαστε» στο σπίτι μας, αλλά και μόνο δυο επεισόδια από τα Φιλαράκια να παρακολουθήσουμε  είναι αρκετό για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. 

Κυρίες μου, οι «κολλητοί», μας κλέβουν τους άνδρες… τους πάνε στο γήπεδο,  στο ψάρεμα, στο πόκερ, στο μπάρ χωρίς εμάς και το κυριότερο περνάνε καλύτερα μαζί τους…. Το ότι περνάμε και εμείς καλά με τις φίλες μας ουδόλως μας απασχολεί… Οι αντίζηλοι (όταν είσαι ερωτευμένη) δεν είναι μόνο η μπάλα ή η   μαμά..  είναι και «οι κολλητοί» και  δεν την γλυτώνεις με μία μόνο φορά την εβδομάδα, κάθε Κυριακή μεσημεράκι προς το απόγευμα…

 
Πως ξεχωρίζεις τον «οχτρό».

 
 1. Όταν αρχίζουν τα επίθετα μεταξύ τους που έχουν σχέση με γενετήσιες καταστάσεις  μαλ….ας, αρχ…ι κλπ σηκώστε τις κεραίες σας… όταν αρχίσουν και τα ρήματα  fuck you ρε μαλά..α … έχετε χάσει την κατάσταση από τα χέρια σας. Αν αναφερθεί δε και η μαμά-μητέρα-μάννα  σε κάποια φάση και δεν ανάψουν τα αίματα τότε μιλάμε για φιλία που θα δέσει σίγουρα  με κάποιο κουμπαριό.  

 
2.  Όταν η δικαιολογία του φίλου τους «ήμασταν μαζί»  εμπεριέχει τόνο συνωμοσίας.

 
3. Όταν η μαμά του καλού  σας δείχνει ιδιαίτερη συμπάθεια στον κολλητό και βγάζει το μπρίκι να κάνει καφέ χωρίς να πάρει παραγγελία. 

 
4. Όταν η «αγάπη» σας, o «σύντροφος» ή το «στεφάνι» σας –αναλόγως με το πόσο μακριά από την εκκλησία είσαστε- του δανείζει το αυτοκίνητό του για Σαββατοκύριακο επειδή   του πήρανε τις πινακίδες. 

 
5.Οταν σηκώνεται νωρίς το πρωί της Κυριακής  για να δώσει στον φίλο του συμβουλές πάσης φύσεως… πως δολώνεται η μπετονιά, πώς να κάνει blog στο internet, πώς να ταίσει τις αγελαδίτσες στο Farmville, τι να γράψει στην αγωγή κατά της πρώην που ζητάει και τα παντελόνια του…

 
Και τώρα που τον «έκοψες» τι μπορείς να κάνεις? Τίποτα.....κάτσε στα αυγά σου… ή για όσους βλέπουν Dr House κάνεις συνεννόηση δικού του στυλ, με την γκόμενα του κολλητού…. απίστευτο επεισόδιο… 

 
Η ανδρική φιλία  είναι γεγονός και  υμνήθηκε από την έβδομη τέχνη  σαν κάτι το ιερό… Από τις αστυνομικές ταινίες όπου ο  «μάτσο» είχε και τον σύντροφο-φίλο-συνεργάτη που πάντα κάτι παθαίνει και τρέχει  μετά να εκδικηθεί ή να βοηθήσει. Εκείνη όμως που υπήρξε  ύμνος στην ανδρική φιλία  υπήρξε «Η άγρια Συμμορία» του Sam Peckinpah,  ύμνος σε μορφή western από wild guys που  πεθαίνουν δίκαια ή άδικα ή για κάποιο μεγάλο ή μικρό σκοπό, πεθαίνουν για τον εαυτό τους, για τον σύντροφό τους, για να παραμείνουν αξιοπρεπείς, πιστοί στο δεσμό της συμμορίας τους και στην ιδεολογία τους ότι «δεν παρατάμε κανένα δικό μας». Σκηνή  παντοδύναμη, που δεν μπορεί να περιγράφει με λόγια και ταινία που είχε προηγηθεί χρονικά  της «Brokeback Mountain» … που  μας έδωσε άλλοθι όλες εμάς να είμαστε καχύποπτες…. και ζηλιάρες… διότι πλέον δεν ζηλεύουμε τις δίμετρες ξανθιές αλλά και τους μάτσο μπόις με  tatoo  άγκυρα στο μπράτσο  και δικέφαλους που σπάνε καρύδια…

 
Γιατί τότε μια ανδρική φιλία να σβήσει?  Η φιλία και το φιλί είναι της ίδιας ρίζας αλλά άλλο τόσο είναι και το φιλί του Ιούδα…

 
 Ένας φίλος  εξηγεί…

 
 «Άλλος έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Άλλος δόθηκε ψυχή τε και σώματι στη γυναίκα και στο στεγαστικό. Κάποιοι ψάχνονται ακόμα. Βάλε και κάτι επικείμενους αρραβώνες, συμβιώσεις, μετακομίσεις, κατατακτήριες, ΑΣΕΠ, μεταπτυχιακά, στρατιωτικές θητείες, μεταθέσεις, αποσπάσεις και της Παναγιάς τα μάτια.. χαθήκαμε…» Αν χάσουμε παλιούς φίλους για χρόνια, είναι λάθος να νομίζουμε ότι είναι σαν να μην χαθήκαμε ποτέ. Αυτό που μας ενώνει είναι οι κοινές αναμνήσεις αλλά όχι πλέον η φιλία….

Ο κυριότερος λόγος όμως που χάνονται φιλίες είναι ένας… αυτός που σέρνει το γνωστό υπερωκεάνιο στην στεριά… «Η γυναίκα δεν μπορεί να γνωρίσει φιλία. Γνωρίζει μόνο τον έρωτα», υποστήριζε ο «κακοποιημένος» από το ασθενές φύλο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε. Ο Βασίλης Καρράς όμως το είπε καλύτερα….. «Συγγνώμη φίλε, για ένα πάθος, που τη φιλία μας έκανα λάθος….» 

Από τότε που η τεστοστερόνη ντοπάρει τον εγκέφαλο των ανδρών (σε απίστευτες στιγμές) η φύση πολύ δύσκολα μπορεί να ελέγξει τις ορμές και τις σκέψεις ..Οι «κουρντισμένοι» λοιπόν εκείνες τις στιγμές είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν το πάνω-κάτω, το αριστερά-δεξιά… Ξεχνάνε την μάνα τους , την ποδοπατάνε σύμφωνα με το δημοτικό τραγούδι , τον φίλο… όμως τον προδίδουν… «Δεν ξέρω τι έγινε…» είναι η σύνηθες δικαιολογία μετά από το μεθύσι ή «ξέρω τι έγινε…αλλά γαμώτο δεν μπόρεσα  να το ελέγξω»… και τι είναι αυτό που μπορείς να ελέγξεις κύριε? Τόσες γκόμενες υπάρχουν του «κολλητού» σου βρήκες?  Και η δικαιολογία δεν έφταιγα εγώ αλλού να την πείς… αυτή σου κατσικώθηκε  στο μυαλό αλλά τα δικά σου χέρια δούλεψαν… και η εγκράτεια? Λέξη άγνωστη σε βουρλισμένους, και αν ο φίλος δεν έχει γυναίκα αξιόλογη για να την πέσει και αυτός, τότε η φιλία τελειώνει με ένα μπουνίδι ξεγυρισμένο συνήθως παρουσία μαρτύρων,  γιατί πώς αλλιώς θα έχουνε άλλοθι ότι υπερασπίστηκαν  την τιμή τους????... το κέρατο είναι βαρύ… και αλοίμονο σε αυτόν που το σηκώνει...

Εδώ οι απόψεις διίστανται..άλλοι υποστηρίζουν ότι χωρίς εμπιστοσύνη η φιλία γίνεται συντρίμμια και ότι ένας φίλος που μας προδώσει δεν είναι πραγματικός φίλος. Άλλοι πιστεύουν ότι η φιλία δεν είναι μόνο εμπιστοσύνη αλλά και η βεβαιότητα της επιείκειας. Αλλιώς κρίνουμε έναν φίλο που παραστρατεί (έστω και αν μας πήδηξε την γυναίκα) και αλλιώς έναν γνωστό… εξαρτάται από το πόσο  άκαμπτοι είναι,   εγώ θα προσθέσω και από πού κατάγονται κάποιοι  (ας με συγχωρέσουν οι ορεσίβιοι δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς που είναι από λιμάνι) και αυτό θα πρέπει να το έχουν καλά υπόψη τους αυτοί που πάνε να κάνουν την κουτσουκέλα τους… Ο ορεσίβιος μπορεί να βγάλει μαχαίρι, αλλά ο λιμανίσιος μπορεί να σε κεράσει και καμιά μπύρα…

 
Οι frenemies  όρος ευρέως γνωστός στο εξωτερικό από τις λέξεις φίλος και εχθρός (friend και enemy) δεν είναι τίποτα άλλο από εχθροί μεταμφιεσμένοι σε φίλους. Η πραγματική φιλία χτίζεται όμως δίχως ανταλλάγματα και συμφέρον… όλοι αυτοί που αποκαλούνται «φίλοι» στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μόνο γνωστοί… όταν  ο Αλκιβιάδης είπε στον Σωκράτη ότι είχε δύο επιστήθιους φίλους, τότε ο φιλόσοφος τον ρώτησε «κι αν σου ζητήσουν το ίδιο πράγμα, ποιόν από τους δυο θα ικανοποιήσεις?» λέγοντας του με τον γνωστό του τρόπο, ότι μπορούμε να έχουμε μόνο ένα φίλο… Τώρα που ο χρόνος όλων μας είναι ήδη υποθηκευμένος με παντός είδους ασχολίες και η δυνατότητα να αφιερώσουμε χρόνο στους φίλους στενεύει, τα αποθέματα ενέργειας πρέπει να μοιράζονται σε ολιγάριθμους φίλους, αν θέλουμε, να διατηρήσουμε την σχέση μαζί τους. 

 
Υπάρχουν κάποιοι κανόνες, ειδικά για άνδρες, για την διατήρηση της φιλίας τους,  με δεδομένο ότι ο ανδρικός εγκέφαλος εξελίχθηκε διαφορετικά από τον γυναικείο σε ικανότητες και ταλέντα. Οι πρωτόγονοι άνδρες έπρεπε να αναπτύξουν συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου όπως την αίσθηση προσανατολισμού για το κυνήγι ή την ικανότητα σκόπευσης αφήνοντας στην άκρη την ευαισθησία στις συναισθηματικές ανάγκες των άλλων, κυρίως στις διαπροσωπικές σχέσεις. 

Ακούγεται σεξιστικό αλλά, οι λόγοι για τους οποίους τις πιο πολλές φορές  οι άνδρες μαλώνουν, είναι εδώ και αιώνες οι ίδιοι και ίδιοι…. διαβάστε τι έγραψαν…..

 
1.Οράτιος. "Εάν θέλει ο φίλος σου να μην αντιληφθεί την καμπούρα σου μην κοιτάς τις κρεατοελιές του." Την κριτική στην άκρη της γλώσσας την έχουν...δεν κοιτούν τα χάλια τους...

 
2.Arnold Glasgow . "Ζήσε έτσι ώστε οι φίλοι σου να μπορέσουν να σε υπερασπιστούν, αλλά να μην χρειαστεί ποτέ να το κάνουν." Μην ζητήσεις σε παρακαλώ πολύ να έρθω μάρτυρας στο διαζύγιο με την γυναίκα σου...πολύ την πήγαινα...

 
3.Elbert Hubbard. "Φίλος είναι εκείνος που ξέρει τα πάντα για σένα και εξακολουθεί να σε συμπαθεί." ....εεεε όχι και όλα, κρατάω και κάποια για τον εαυτό μου....

 
4.Woody Allen. "To σέξ είναι θαυμάσιο ανάμεσα σε μια γυναίκα και σε έναν άνδρα αρκεί να βρίσκεσαι στην μέση." Αυτός ο πόρνος  μπορεί να λέει ότι θέλει,  φίλους δεν μου φαίνεται ότι έχει και πολλούς… λοιπόν αρκεί να μην βρίσκεστε ποτέ στην μέση… η μέση ανάμεσα στην γυναίκα του φίλου σου και αυτόν, είναι περίεργο αίσθημα…

 
5.Αρχαίο ρητό "Ο φίλος τον φίλο εν πόνοις γιγνώσκει".Ο φίλος στις λυπητερές φαίνεται… και δεν εννοώ τους λογαριασμούς...

 
6.Σασά Γκιτρί "Να βρείς ένα πραγματικό φίλο για να μοιραστείς μαζί του τον εγωισμό σου!" Δύο μαζί σε ένα καλάμι δεν χωράνε...κάποιος πρέπει να κατέβει...

 
7.ΕΓΩ Σεβόμαστε τις απόψεις τους, δεν διαφωνούμε συνέχειααααααα  κάνοντας τους ξερόλες, προσέχουμε πως επικοινωνούμε μαζί τους  όταν παρευρίσκονται και άλλοι μπροστά – η επικοινωνία δεν είναι η ίδια όταν  βρισκόμαστε μόνοι μαζί τους- τους αφήνουμε να μας επισημάνουν τα λάθη μας χωρίς να θυμώνουμε και σιωπούμε όταν έχουν δίκαιο, παραδεχόμενοι ότι σφάλλαμε. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για έναν άνδρα αυτό… καλύτερα να του πεις να ανεβεί στο Έβερεστ…

 
8.Λαική και σοφή παροιμία. "Αγαπάμε τον φίλο μας με τα ελαττώματά του." Την αυστηρότητα την κρατάμε για τον εαυτό μας…. προσθέτω ότι και ο ανταγωνισμός να είναι με τον εαυτό μας και όχι με τον κολλητό μας.

 
Η φιλία είναι από τα σημαντικά πράγματα της ζωής και αν όλοι επικεντρώνονταν σε αυτά  με μεγαλύτερη διάθεση, θα υπήρχε έλλειψη ψαροκάλαμων. Δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα στα σοβαρά γιατί η ίδια η ζωή μας δίνει ανεπαρκή δεδομένα για να βγάλουμε σωστά  συμπεράσματα. Εδώ δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και πώς να φερθούμε σε αυτήν την σύντομη ζωή και εξαντλούμε όλη την αυστηρότητά μας στους ανθρώπους μας –κρατώντας μούτρα για βλακείες- γιατί πιστεύουμε-ελπίζουμε ότι θα ζήσουμε αιώνια…  εκτός αν θέλει κάποιος να περιπλανιέται  στην ζωή σαν ένας απλός και μόνο cowboy.. Λούκυ Λούκ  ξεκόλα….

 
"Η ζωή μπορεί να μην είναι το πάρτυ που ελπίζαμε, αλλά μιας και ήρθαμε ας χορέψουμε…" (ΓΚΡΑΦΙΤΙ)

 
Let's rock!!!

Ξανθίππη

ΥΓ. για την Γυναικεία λυκοφιλία – πολλά omg και lol αλλά και ένα rofl !!! --> δείτε εδώ...